Σαν βγεις στον πηγαιμό για τα Κελλάρια...

... κοίτα να 'χεις αλυσίδες!

Πήγα των Φώτων στην Αράχωβα, όπου πάω με την οικογένειά μου τα τελευταία χρόνια και βλέπουμε αγαπημένους φίλους που είναι από εκεί ενώ συνδυάζουμε και λίγες μέρες ξεκούρασης στα χιόνια, που ομολογουμένως μας λείπουν στο νησί. Εντάξει το ξέρω πως τέτοιες μέρες -Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Φώτων- γίνεται χαμός στους χειμερινούς προορισμούς αλλά τότε μπορούμε να πάμε, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων.

Όπως κάθε χρόνο λοιπόν, φορτώσαμε το ΙΧ μας με ένα σωρό άχρηστα πράγματα, για τις τρεις μέρες που θα λείπαμε και ξεκινήσαμε για τον Παρνασσό. Το τι είδαν πάλι τα ματάκια μας δεν λέγεται αλλά μπορώ να σας γράψω μερικά από αυτά, προς γνώση και... συμόρφωση!

Καταρχάς, σύντροφε ζακυνθινέ, μην σκεφτείς να πας με παράνομο δεσμό σ' αυτά τα μέρη. Η Αράχωβα αυτές τις μέρες, είναι κάτι σαν τη Πλατεία Ρούγα καλοκαιρινό βράδυ με κάψα. Θα τους δεις όλους! Από τον φαρμακοποιό της γειτονιάς σου -που είναι το καλύτερο παιδί χωρίς αμφιβολία- μέχρι τη συμμαθήτρια από το λύκειο που την ώρα των μαθηματικών της πέταγες σαΐτες.

Επίσης, φρόντισε να πάρεις μαζί σου τα κατάλληλα ρούχα ακόμα κι αν δεν είσαι οπαδός των χειμερινών σπορ. Δεν είναι ανάγκη δηλαδή να κάνεις σκι για να φορέσεις ειδικό παντελόνι όταν πας να φτιάξεις τον χιονάνθρωπο στη Φτερόλακα. Βαρέθηκα επιτέλους να βλέπω κυράτσες με κολάν, μπότα με 12ποντο τακούνι, γούνινο γιλέκο, βραδινό βάψιμο και δερμάτινο κασκέτο. Που πας κυρά μου έτσι; Στα χιόνια ή στα μπουζούκια; Ουστ!

Όχι βέβαια πως οι άντρες πάνε πίσω. Με αθλητικό παπούτσι, τζινάκι και δερμάτινο σακάκι -ας είναι και μάρκα- δεν κάνουμε δουλειά. Κάνει κρύο λέμε κι εσύ φαίνεσαι εντελώς γελοίος! Το αυτό συμβαίνει και με αυτούς που φοράνε φόρμες γυμναστικής και από πάνω διπλούς σκούφους και κασκόλ.

Και εντάξει, να ξεπεράσουμε το ενδυματολογικό αφού δεν είναι υποχρεωμένος ο καθένας να ξέρει τι πρέπει να φορέσει. Χρειάζεται κι ένα Α μυαλό βέβαια και καταλαβαίνω πως το είδος νεοέλληνας, στερείται αυτού του Α, αν κρίνω από την κυρία με την ακριβή τσάντα που ζήτησε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας apres (ειδικές μπότες για χιόνια που τις φοράνε μετά το σκι), με τακούνι! Το ξεπερνώ λοιπόν κι αυτό και περνάω σε πιο απλά πράγματα: τη χρήση αλυσίδων.

Ολόκληρο κεφάλαιο αυτό. Ανεβαίνεις προς το χιονοδρομικό του Παρνασσού λοιπόν και πέφτει το χιόνι ράιτ θρου... Βλέπεις πως όσο ανεβαίνεις δυσκολεύουν τα πράγματα και ενώ σε τακτά διαστήματα υπάρχουν ειδικά πάρκινγκ για να μπεις και να βάλεις αλυσίδες, εσύ το παίζει μάγκας -έχεις και στο χωριό σου χιόνι- και λες "έλα μωρέ με τους μαλάκες, εγώ θα ανέβω και χωρίς αλυσίδες" και βέβαια, λίγο πιο πάνω κολλάς, με αποτέλεσμα ή να αρχίσει να φεύγει το αυτοκίνητο και όποιον πάρει ο Χάρος ή να κλείσεις τον δρόμο -συνήθως και τα δύο ρεύματα- για να κατέβεις να βάλεις επί τόπου τις αλυσίδες.

Και καλά που είσαι ηλίθιος και δεν μπαίνεις στο πάρκινγκ για να το κάνεις, καλά που δεν έχεις ξαναβάλει αλυσίδες ποτέ και παιδεύεσαι με το εγχειρίδιο, καλά που η ξανθιά γκόμενα δίπλα σου έχει βγάλει αφρούς, καλά που όλοι εμείς από πίσω που έχουμε ήδη βάλει αλυσίδες σε περιμένουμε υπομονετικά αλλά παίζεις και χιονοπόλεμο με τον οδηγό του μπροστινού αυτοκινήτου που είχατε κάνει μαζί φαντάροι και τον βρήκες τώρα τυχαία να προσπαθεί επίσης να βάλει αλυσίδες, με τη χρήση εγχειριδίου τοποθέτησης. Που πας ρε Καραμήτροοοοοοο;;;

Τελικά κάποια στιγμή ξεμπλοκάρουμε όλοι μαζί και ανεβαίνουμε στο χιονοδρομικό. Άλλο σκηνικό εκεί, στραβοί - κουτσοί στον Άγιο Παντελεήμονα. Παιδιά να κλαίνε, άσχετοι με snowboard πέφτουν επάνω μας, κυρίες με apres -χωρίς τακούνι- περιφέρονται με χάρη και καυτούς καφέδες στα χέρια, τσουφ σκοντάφτουν στο χιονάκι, τσουφ πάνω μου ο καφές, τσουφ να σιχτιριάζω την ώρα και τη στιγμή που άφησα το Ζάντε και πάω στα χιόνια να δω άσπρη μέρα. Μα τι άσπρη μέρα είναι αυτή; Δεν καθόμουνα σπίτι μου να βάλω καμία ταινία με χιόνια να ευχαριστηθώ;;;

Στο κατέβασμα δε, όλοι μαζί μπουκάρουμε στις ταβέρνες του Λιβαδιού όπου ξέρουμε τον ταβερνιάρη και θα μας στριμώξει σε ένα τραπεζάκι κάπου, θα μας κεράσει και μισό κιλό κοκκινέλι και θα του πληρώσουμε 3 ευρώ το κομμάτι τη φορμαέλλα λες και είναι τρούφα από τη Γαλλία! Σε προειδοποιώ, μη σκεφτείς να φας αγριογούρουνο σάλτσα γιατί ούτε αγριογούρουνο είναι, ούτε σάλτσα είναι. Φάε καμιά μπριζόλα να ποροπιαστείς ή καμιά φασολάδα που την πετυχαίνουν. Πλήρωσε και ένα 30άρι ευρώ το κεφάλι και πήγαινε κοιμήσου, γιατί το βράδυ έχεις έξοδο! Στην Αράχωβα είσαι, με τη φημισμένη -δικαίως- νυχτερινή ζωή.

Το βράδυ δε, θα συναντήσεις στα μπαράκια τον περιπτερά της γειτονιάς σου, την μακρινή ξαδέρφη από τα Φάρσαλα καθώς και τη θεία από το Σικάγο. Αν είσαι τυχερός μπορεί να βρεις όμως τον Πάρη και να τσεπώσεις την αμοιβή που έχει φτάσει στα 15.000 έουρος. Ο Πάρης είναι πίθηκος που χάθηκε στο Λιβάδι πριν λίγο καιρό και τον αναζητά εναγωνίως το ζεύγος που τον μεγάλωνε σαν παιδί του. Λεπτομέρειες σε άλλο πόστο.

Τέλος της γκρίνιας μου εδώ και μάταια όλα αυτά αφού και του χρόνου, εκεί θα είμαστε και πάλι τα ίδια θα λέμε... Τι να λέμε;;;