Οι Κουτάλες της

Η κουζίνα ήταν ο χώρος της. Ο χώρος στον οποίο κυριαρχούσε. Κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την εξουσία της στο Βασίλειο της Κουζίνας.

Ήταν μια πραγματικά καλοφτιαγμένη κουζίνα, με πολλά ευρύχωρα ντουλάπια από καλοδουλεμένο ξύλο, φουρνιστής οξιάς. Όταν κατασκευάζονταν το σπίτι, είχε η ίδια επιλέξει τον μαραγκό που θα την αναλάμβανε και ήταν πραγματικά ο καλύτερος της περιοχής! Είχε μερικά χρήματα σε έναν κρυφό λογαριασμό τραπέζης και ήθελε να τα επενδύσει όλα στη κουζίνα. Να τα κάνει όλα, ντουλάπια και ηλεκτρικά είδη. Να εντοιχίσει μέχρι και το τελευταίο της ευρώ, για χάρη του βασίλειού της.

Δεν είχε διόλου τυχαία τη φήμη της καλής μαγείρισσας. Η μάνα της και η γιαγιά της, ήταν επίσης εξαιρετικές μαγείρισσες και μαζί τους έμαθε από μικρό κορίτσι την τέχνη της νοικοκυράς. Η αλήθεια είναι πως δεν της άρεσε να κάνει τίποτε άλλο στο σπίτι, παρά μόνο να μαγειρεύει. Μαγείρευε τα πάντα: λαχανικά, όσπρια, θαλασσινά, κρεατικά. Ακόμα και κυνήγι, μιας και ήταν ο πατέρας της κυνηγός κι έβλεπε τη μάνα της να μαγειρεύει τα θηράματά του. Ειδικά τον λαγό, τον έφτιαχνε έξοχα!

Και ο άντρας της ήταν κυνηγός. Δεν πήγαινε συχνά αλλά κάποιες φορές της είχε φέρει κυνήγι να μαγειρέψει και την επαινούσε πάντα για τις επιδόσεις της. Ήταν και καλοφαγάς οπότε εκτιμούσε ακόμα περισσότερο, την ιδιαίτερη αυτή ικανότητά της να παρασκευάζει νόστιμα εδέσματα. Αν κάποιος τον ρωτούσε να πει ειλικρινά γιατί την παντρεύτηκε, σίγουρα αυτός θα ήταν ο κύριος -αν όχι ο μόνος- λόγος. Φυσικά κανένας δεν τον ρώταγε μα ούτε και η ίδια αφού κατά βάθος το γνώριζε και η παραδοχή του αντρός της, δεν θα κατάφερνε τίποτα παραπάνω από το να τη πληγώσει ακόμα περισσότερο.

Όσο δε καταλάβαινε πως στην πραγματικότητα αυτό που τους έδενε ήταν ένα πιάτο φαΐ, τόσο κλεινόταν στο βασίλειό της και τόσο περισσότερο μαγείρευε κι όλο προσπαθούσε να γίνεται ακόμα καλύτερη, να εξελίσσει τη μαγειρική της ώστε να τον κρατά πάντα ευχαριστημένο. Ανακάλυπτε, δημιουργούσε η ίδια νέες συνταγές, πέρα από τα παραδοσιακά φαγητά, με υλικά που ήξερε πως αυτός αγαπούσε να γεύεται κι έτσι τον κράταγε πάντα σε εγρήγορση, μην αφήνοντάς τον ούτε στιγμή να βαρεθεί, ούτε στιγμή να δει το φαγητό ως μια καθημερινή συνήθεια, μια απλή ανάγκη του οργανισμού. Και τα κατάφερνε, πραγματικά, πολύ καλά.

Στα ντουλάπια της είχε κρυμμένα ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί: Από πορσελάνινα πιάτα Βοημίας, μέχρι μπαχάρια από την Πόλη. Κατσαρόλες επαγγελματικές και αντικολλητικά τηγάνια. Πλαστικά και γυάλινα δοχεία για φύλαξη τροφών και πλήθος πιατέλων. Είχε αδυναμία στις πιατέλες. Ήταν γι' αυτήν το ωραιότερο σκεύος σερβιρίσματος. Είχε πολλές, σε διάφορα σχήματα και μια τεράστεια οβάλ που είχε μήκος 1 μέτρο και 20 εκατοστά. Την χρησιμοποιούσε όταν έκανε τραπέζι σε φίλους και συγγενείς. Της άρεσε να την γεμίζει με ψητό φούρνου και διάφορες γαρνιτούρες. Τους εντυπωσίαζε όλους όχι μόνο με τις γεύσεις της αλλά και με την παρουσίαση των εδεσμάτων της, στην οποία έδινε επίσης ιδιαίτερη σημασία. Διάβαζε και βιβλία σχετικά με art de la table.

Όλα μέσα στα ντουλάπια της ήταν σχολαστικά τακτοποιημένα. Τα πιάτα, τα ποτήρια, τα τρόφιμα, οι σκέψεις της. Ακόμα και η ίδια της η ζωή, ήταν καλά τακτοποιημένη και τοποθετημένη σε ένα αεροστεγές δοχείο φύλαξης, στο ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη, πίσω από τα απορρυπαντικά.

Πάνω στο δίπλωμα ενός ελληνικού καφέ, μέσα σε κεχριμπαρένιο μπρίκι, σκέφτηκε πως θα μπορούσε να λείψει για λίγες μέρες, να πάει στην αδερφή της στο νησί. Θα άφηνε μαγειρεμένο φαγητό για τον άντρα της και τα δυο τους παιδιά και θα πήγαινε. Κι έτσι έκανε. Μαγείρεψε αρκετό φαγητό για μία εβδομάδα, το τακτοποίησε κι αυτό στο ψυγείο κι έφυγε.

Κανείς δεν την αναζήτησε, πριν το πέρας της εβδομάδας, όταν πια οι κατσαρόλες άδειασαν και η Βασίλισσα της Κουζίνας, δεν φαινόταν πουθενά. Είχε κρεμάσει το σκήπτρο της δίπλα από τον απορροφητήρα, μαζί με τις υπόλοιπες κουτάλες.