Τετάρτη μεσημέρι στο γραφείο και η απραξία με έχει κάνει να κουτουλάω σαν τον Ιάπωνα Υπουργό, στη σύνοδο της G7. Ένα βήμα πριν το "χαρακίρι" κι ενώ έχω ακούσει το ίδιο τραγούδι, τουλάχιστον 5 φορές -επειδή βαριόμουν να το αλλάξω και το είχα βάλει στην επανάληψη- χτυπάει το κινητό μου. Μία το τραγούδι που έχω επιλέξει να ακούγεται όταν με καλούν, μία που έπρεπε να τεντωθώ για να πιάσω τη συσκευή, δεν το πρόλαβα. Μόλις λίγα λεπτά αργότερα ο ήχος που μου δηλώνει ότι έλαβα μήνυμα, ήρθε ξανά να με βγάλει από τη νιρβάνα μου. "Άντε κουνήσου!" είπα στον εαυτό μου και έπιασα στα χέρια μου το κινητό, επιτέλους.
Το μήνυμα ήταν σαφές και ήταν καλέστρα. Τσικνοπέμπτη βλέπεις αύριο... Καλέστρα όχι όπως να 'ναι μα όπως πρέπει, η χαρά του αντεταδόρου! Για ξινιστό έλεγε και για κοκορέτσια και γαρδούμες στο ταψί και για λογικές τιμές, ένεκεν η κρίση... καταλαβαίνεις! "Πολύ θα ήθελα να παρευρεθώ κι ευχαριστώ που με θέλετε για παρέα σας αλλά δεν μπορώ ψυχή μου να σε χαρώ!", ήταν η απάντησή μου στον φίλο και γνωστό αντεταδόρο Διονύση. Τι να κάμω, έχουμε κανονίσει με τους συνάδελφους να πάμε κάπου όλοι μαζί. Θα φύγουμε και πιο νωρίς από το γραφείο, θα αποφύγω τις κουτουλιές επάνω στην οθόνη του υπολογιστή. Πρέπει να με καταλάβεις!
Έχει και συνέχεια, βάστα! Δεν φτάνει που δεν θα κρατήσω το παραδοσιακό αντέτι το μεσημέρι, παρά θα επιδοθώ στη βρώση παϊδακίων - τα οποία θα είναι και αρνίσια και θα βρωμάνε - αλλά έχω και δεύτερο γύρο το βράδυ, με την οικογένεια. Με κλεισμένο τραπέζι σε γνωστή ταβέρνα του νησιού, με τα καλά μας φορεμένα, με το μικρό ντυμένο Λούκι Λουκ και με μουσική υπόκρουση Νταλάρα να τραγουδάει: "σε μαγικά νησιά, θέλω να βρεθούμε". Μετά στο σπίτι, οπωσδήποτε μπάνιο να φύγει η τσίκνα από το μαλλί!
Μη μου πεις πόσο τραγικό το βρίσκεις! Έχει και τη πλάκα του. Πάντα έχει τη πλάκα του γιατί ο αυτοσαρκασμός μας οργιάζει και επιβάλλει την κατανάλωση μπόλικου κρασιού. Πως να αντέξεις ο άνθρωπος; Παλιά καθόμασταν σπίτι μας και τρώγαμε το ξινιστό μας και πέρναγε η ώρα μας. Τώρα πάμε όπου θέλει το παιδί. Ταβέρνα θέλει το παιδί; Ταβέρνα κι εμείς. Παϊδάκι το παιδί; Παϊδάκι κι εμείς και θα κάνουμε και μία τούμπα άμα χρειαστεί. Μην το στεναχωρεύουμε, μέρες που 'ναι!
Τώρα αν αναρωτιέσαι γιατί στα γράφω όλα αυτά, θα σου λύσω την απορία. Ο φίλος Διονύσης στου οποίου το κάλεσμα δεν θα μπορέσω να ανταποκριθώ, είπε ότι θα με κάνει βούκινο πως αντί να κρατήσω το αντέτι, θα κάνω Τσικνοπέμπτη μωραΐτικη. Το σκέφτηκα από 'δω, το σκέφτηκα από 'κει κι είπα να τα πω μόνη μου, για να του πάρω τη μπροστινή!
Άλλωστε καρναβαλάκι είναι, τα πειράγματα, οι μάντσιες και τα λοιπά, επιβάλλονται!
Και του χρόνου Διονυσάκη μου!
Το μήνυμα ήταν σαφές και ήταν καλέστρα. Τσικνοπέμπτη βλέπεις αύριο... Καλέστρα όχι όπως να 'ναι μα όπως πρέπει, η χαρά του αντεταδόρου! Για ξινιστό έλεγε και για κοκορέτσια και γαρδούμες στο ταψί και για λογικές τιμές, ένεκεν η κρίση... καταλαβαίνεις! "Πολύ θα ήθελα να παρευρεθώ κι ευχαριστώ που με θέλετε για παρέα σας αλλά δεν μπορώ ψυχή μου να σε χαρώ!", ήταν η απάντησή μου στον φίλο και γνωστό αντεταδόρο Διονύση. Τι να κάμω, έχουμε κανονίσει με τους συνάδελφους να πάμε κάπου όλοι μαζί. Θα φύγουμε και πιο νωρίς από το γραφείο, θα αποφύγω τις κουτουλιές επάνω στην οθόνη του υπολογιστή. Πρέπει να με καταλάβεις!
Έχει και συνέχεια, βάστα! Δεν φτάνει που δεν θα κρατήσω το παραδοσιακό αντέτι το μεσημέρι, παρά θα επιδοθώ στη βρώση παϊδακίων - τα οποία θα είναι και αρνίσια και θα βρωμάνε - αλλά έχω και δεύτερο γύρο το βράδυ, με την οικογένεια. Με κλεισμένο τραπέζι σε γνωστή ταβέρνα του νησιού, με τα καλά μας φορεμένα, με το μικρό ντυμένο Λούκι Λουκ και με μουσική υπόκρουση Νταλάρα να τραγουδάει: "σε μαγικά νησιά, θέλω να βρεθούμε". Μετά στο σπίτι, οπωσδήποτε μπάνιο να φύγει η τσίκνα από το μαλλί!
Μη μου πεις πόσο τραγικό το βρίσκεις! Έχει και τη πλάκα του. Πάντα έχει τη πλάκα του γιατί ο αυτοσαρκασμός μας οργιάζει και επιβάλλει την κατανάλωση μπόλικου κρασιού. Πως να αντέξεις ο άνθρωπος; Παλιά καθόμασταν σπίτι μας και τρώγαμε το ξινιστό μας και πέρναγε η ώρα μας. Τώρα πάμε όπου θέλει το παιδί. Ταβέρνα θέλει το παιδί; Ταβέρνα κι εμείς. Παϊδάκι το παιδί; Παϊδάκι κι εμείς και θα κάνουμε και μία τούμπα άμα χρειαστεί. Μην το στεναχωρεύουμε, μέρες που 'ναι!
Τώρα αν αναρωτιέσαι γιατί στα γράφω όλα αυτά, θα σου λύσω την απορία. Ο φίλος Διονύσης στου οποίου το κάλεσμα δεν θα μπορέσω να ανταποκριθώ, είπε ότι θα με κάνει βούκινο πως αντί να κρατήσω το αντέτι, θα κάνω Τσικνοπέμπτη μωραΐτικη. Το σκέφτηκα από 'δω, το σκέφτηκα από 'κει κι είπα να τα πω μόνη μου, για να του πάρω τη μπροστινή!
Άλλωστε καρναβαλάκι είναι, τα πειράγματα, οι μάντσιες και τα λοιπά, επιβάλλονται!
Και του χρόνου Διονυσάκη μου!
9 σχόλια:
αν δεν τα νοιωθεις μην τα κανεις . αυτο με το παιδι δεν το καταλαβαινω καθολου , οι γονεις πρεπει να αποφασιζουν και οχι το παιδι . δεν εχω παιδι για να ξερω αλλα θυμαμαι απο τα παιδικα μου χρονια που μιλαγαν οι μεγαλοι και δεν βγαζαμε αχνα , δεν ειχαμε απαιτησεις, η ακολουθουσαμε η καθομασταν σπιτι , δεν επεζαι αυτη η απαιτηση παμε εδω παμε εκει . τελος πολλα ειπα , καλα να περασεις οτι κι αν κανεις και κατι ακομη τα αρνισια παιδακια ειναι σουπερ ,δεν βρωμανε .
Τι είναι αυτό το... αντέτι,
Ντάνα μου???????????
Εν τάξει, λείπω 39 (!) ακριβώς χρόνια από την Ελλαδίτσα μας, έχει τόσο αλλάξει το λεξιλόγιο?
Χάρηκα το κείμενο, μα τουτο δεν το κατάλαβα!
Καλή ΤσικνοΠέμπτη, λοιπόν,
Υιώτα, ΝΥ
Άνθρωπε, είναι φανερό πως για άλλη μια φορά δεν κατάφερα να κάνω σαφή την ειρωνεία και τον αυτοσαρκασμό μου σε εσένα αν και προσπάθησα πολύ! Το έγραψα άλλωστε καθαρά.
Έχεις μια τάση να τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά, πέρα από ετικέτες και λεζάντες... Αλίμονο αν μας έκανε ότι ήθελε το παιδί απλά φορές, ελεγχόμενα του κάνουμε κάποια χατήρια. Αλλά κακώς μπαίνω στη διαδικασία να αναλύω τα γραφόμενά μου.
Όσο για τα παϊδάκια, εμένα τα αρνίσια μου βρωμάνε και τα θεωρώ πολύ λιπαρά. Προτιμώ τα κατσικίσια.
Άντε και του χρόνου! :)
Αγαπητή Αστοριανή, πολλά είναι τα 39 χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή! Μην ανησυχείς όμως, καθόλου δεν τα έχεις ξεχάσει τα ελληνικά σου!
Το Αντέτι, στην επτανησιακή διάλεκτο, σημαίνει συνήθειο, έθιμο. Υπάρχουν δε οι γνωστοί αντεταδόροι, που κρατούν κάθε χρόνο σε διάφορες περιπτώσεις, τα έθιμα. Είναι οι φύλακες δηλαδή, της παράδοσής μας.
Να 'σαι καλά!
Φιλιά από το Ιόνιο στη Ν.Υ.
Και μία διευκρίνηση ακόμα για τη Γιώτα και όποιον άλλον δεν γνωρίζει: Όταν λέμε "ξινιστό" εννοούμε το σγατζέτο αυγολέμονο. Σαν τη μαγειρίτσα δηλαδή. Σγατζέτο είναι οι αντεριές από τα αρνοκάτσικα, πλεγμένες με ειδικό τρόπο σε μικρές γαρδουμίτσες.
Σε κάποιες περιοχές της Ζακύνθου, έκαναν και κάνουν το σγατζέτο, με κόκκινη σάλτσα τομάτας ή άσπρο με λεμόνι και κρασί κι όχι ξινιστό.
"Από τη πόρτα σου περνώ και τηγανίζεις ψάρια και μου πετάς ένα κιεφτέ... ωχ το μάτι μου!
Εγώ ξινιστό τρώγω σήμερο!"
Αυτό έλαβα ως σχόλιο από τον ΝΚ προ ολίγου.
Και του χρόνου ΝΚ!
...θα ήθελες να πεις... από την πόρτα σου περνώ, ωραία αιγιώτισσα
και με τα μαύρα μάτια... κλπ,κλπ!
Ναι, κι αυτό το θυμάμαι:
"... περνώ και ξεροβήχω, κι αν δεν εβγείς για να σε δω΄, σου "βρέχω..." και τον τοίχο!
Ντάνα μου,
τί να γίνει? Ήρθα νεαρά ως.. ύπανδρος, νοερά όλο και γυρνούσα, μα με κέρδισε η απονια της πατρίδας.
Να είσαι καλά,
Υιώτα, ΝΥ
Υιώτα, φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου