Ο Ανεπιθύμητος Επισκέπτης

Βράδυ Παρασκευής, κάποιος χτύπησε τη πόρτα του σπιτιού μας και δεν ήταν ο βοριάς. Άνοιξα νωχελικά, αφού είχα περάσει δυο ώρες δίπλα στο τζάκι διαβάζοντας το "Δεκαήμερον" του Βοκάκιου και τον αντίκρισα. Ήταν ψηλός, μελαχρινός με μαύρο, σκοτεινό βλέμμα που πέταγε σπίθες. Ήταν, χωρίς αμφιβολία, καυτός!

Δεν πρόλαβα καν να τον καλησπερίσω, με παραμέρισε και πέρασε στο καθιστικό φουριόζος. Βολεύτηκε στον καναπέ απέναντι από την εστία και δεν φαινόταν διατεθειμένος να φύγει σύντομα ούτε όμως και να ξεκινήσει κάποιο θέμα συζήτησης. Ο μικρός μας, αμέσως μόλις τον είδε έσπευσε να κάτσει στην αγκαλιά του και σαν να είδα ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη, του παράξενου επισκέπτη καθώς έσκυβε και φιλούσε το μέτωπο του παιδιού.

Κυριακή μεσημέρι κι ακόμα δεν έχει φύγει από το σπίτι μας. Τριγυρίζει από δωμάτιο σε δωμάτιο και ξεστομίζει φλόγες. Άδειασε όλα μας σχεδόν τα αποθέματα σε νερό και σε υπομονή. Μια τον παρακαλώ να φύγει και μια τον απειλώ, ματαίως. Είπε ότι περνάει καλά με το μικρό μας και δεν σκοπεύει να φύγει, μέσα στα επόμενα εικοσιτετράωρα. Τον κερνάω κάθε τέσσερις ώρες παρακεταμόλη, μήπως και αποφασίσει να πάει στα τσακίδια αλλά δείχνει απλά να την απολαμβάνει κι αυτήν.

Στιγμές μας ξεγελάει και κρύβεται στη σοφίτα. Ούτε το θερμόμετρο δεν τον παίρνει χαμπάρι. Κι εκεί, που λέμε "έφυγε επιτέλους!", στέλνει τα ρίγη του και το ρίχνει το παιδί ανάσκελα, να χαζεύει το ταβάνι, με την δροσερή παρέα της κομπρέσας που μέσα σε δευτερόλεπτα αχνίζει στο κούτελο.

Τι ήθελα και άνοιξα τη πόρτα; Μου το έλεγε η μάνα μου όταν ήμουν μικρή, να ρωτάω ποιος είναι. Τίποτα εγώ εκεί! Να ανοίγω στον οποιονδήποτε. Ακόμα και σ' αυτόν, τον κύριο Πυρετό και τώρα να, μας θρονιάστηκε κι άντε να δούμε, πότε επιτέλους θα φύγει από 'δω μέσα...