Πάμε γι άλλες πολιτείες...

Τριών τετάρτων σήμερα το μανίκι. "Autre temps, autre moeurs", όπως λεν οι Γάλλοι. Στην ατμόσφαιρα μυρωδιά από νοτισμένο χώμα και σάπια φύλλα. Σινιάλα έναρξης μια νέας περιόδου που με φέρνει όλο και πιο κοντά σε αυτό που άλλοι, κάνουν το καλοκαίρι. Έρχεται ταξίδι!

Στους πολύβοους δρόμους, θα ήθελα ξανά να περπατήσω. Εκεί στην "Αραπιά". Να βαριανασαίνω από την υγρασία και τη σκόνη και να μ' αρέσει. Να χαζεύω ανθρώπους στο Khan-Al-Khalil και τα σύννεφα της μύγας να με κατατρέχουν. Να κοιτώ τον ποταμό με τις πολύχρωμες φελούκες για ώρες, καθισμένη στη βεράντα. Σκουρόχρωμα πρόσωπα με λευκά χαμόγελα και τεράστια μάτια, να με στοιχειώνουν μες στην χλιδή του καταλύματος κι εγώ να το αφήνω να συμβαίνει.

Στην απέραντη έρημο να ταξιδεύω. Έρημη έρημος όσο φτάνει το μάτι. Μονότονο τοπίο και τρομακτικό σαν την άγονη και αφυδατωμένη καρδιά της Soumaya που μου πούλησε χουρμάδες και φιστίκια αράπικα. Η όαση πηγή, ζωής κι ελπίδας. Το κοντράστ δυνατό. Το πιο εύφορο μέρος του κόσμου, στη μέση της πιο άγονης γης. Σαν κάποιος να τα ξερίζωσε όλα από χιλλιάδες στρέμματα και να τα μάζεχε σε μια τόση δα κουκιδίτσα του χάρτη.

Κι όταν θα γυρίσω από το ξένο καλοκαίρι, να βρω βαρύ χειμώνα θέλω, στο νησί. Ν' ανάψω τζάκι και να στρωθώ μαζί με τα χαλιά. Με ζεστά ποτά, τσιγάρα και μουσικές. Βιβλία για ανεκπλήρωτους έρωτες και χάζι στα souvenir και τις ψηφιακές φωτογραφίες στο laptop. Έχω αρχίσει να μισώ την ψηφιακή φωτογραφία. Δεν τυπώνω καμία πλέον. Όλες σε ηλεκτρονικά αρχεία. Κι αν η τεχνολογία παύσει, δεν θα 'χουμε "αναμνήσεις";

Το Ταξίδι έρχεται μα ως τότε, μπορώ να χαζεύω πιξελένιες αναμνήσεις και να συντηρώ πεισματικά στη μνήμη τις εικόνες άλλων ταξιδιών, μ' εκείνη την ενδόμυχη έπαρση: Έχω πάει εκεί!