Παρακολουθώντας κι εγώ -από μακριά βεβαίως- τη σφαγή που γίνεται στη Λωρίδα της Γάζας, για άλλη μια φορά έχω μια απορία: Γιατί οι εκατοντάδες νεκροί δεν ξεσηκώνουν ανάλογη θύελλα αντιδράσεων, με αυτή που ξεσήκωσε ο θάνατος του δικού μας 15άχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου; Ο θάνατος καθημερινά, χιλιάδων παιδιών και ενήλικων σε όλο το κόσμο είτε από πείνα, από δυστυχία, από κακές συνθήκες στην εργασία, από πυρά, από ασθένειες, από, από, από... γιατί δεν ξεσηκώνουν τον κόσμο;
Μήπως μας έγινε συνήθεια η "ξένη" απώλεια; Μήπως εκείνη τη θεωρούμε δεδομένη ενώ τη δική μας μόνο, άδικη; Άλλωστε εμείς δεν είμαστε τριτοκοσμικοί, έτσι; Έχουμε και δημοκρατία!
Τέρμα ο προβληματισμός για σήμερα. Έχω και μανικιούρ αργότερα...
Μήπως μας έγινε συνήθεια η "ξένη" απώλεια; Μήπως εκείνη τη θεωρούμε δεδομένη ενώ τη δική μας μόνο, άδικη; Άλλωστε εμείς δεν είμαστε τριτοκοσμικοί, έτσι; Έχουμε και δημοκρατία!
Τέρμα ο προβληματισμός για σήμερα. Έχω και μανικιούρ αργότερα...
Κάποιο παράθυρο έχει φως
κάποιον τον τρώει ο πυρετός
μας φεύγει βήμα βήμα
Κάποιο καράβι στ' ανοιχτά
με χίλια βάσανα βαστά
να μην το πιεί το κύμα
Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ
Κάποιος στην άκρη του γιαλού
κοιτάει το τέλος τ' ουρανού
μονάχος του πεθαίνει
Κάποιος στη μάχη πολεμά
η σφαίρα δίπλα μας περνά
στα στήθια του πηγαίνει
Κι εμείς οι άλλοι μα το ναι
κάνουμε πάρτυ ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ
Έξω αστράφτει και βροντά
κι ένας διαβάτης περπατά
χαμένος μες στη μπόρα
Κάπου δεν θα 'χουνε ψωμί
κάπου πεινάει ένα παιδί
και κλαίει αυτήν την ώρα
Κι εμείς χορτάτοι μα το ναί
κάνουμε γλέντια ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ
Πόσοι απόψε ξαγρυπνούν
σαν κολασμένοι τριγυρνούν
και κλαίνε και πονάνε
Στάσου και σκέψου μια στιγμή
πόσοι σκοτώνονται στη γή
την ώρα που μιλάμε
Μα εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ
κάποιον τον τρώει ο πυρετός
μας φεύγει βήμα βήμα
Κάποιο καράβι στ' ανοιχτά
με χίλια βάσανα βαστά
να μην το πιεί το κύμα
Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ
Κάποιος στην άκρη του γιαλού
κοιτάει το τέλος τ' ουρανού
μονάχος του πεθαίνει
Κάποιος στη μάχη πολεμά
η σφαίρα δίπλα μας περνά
στα στήθια του πηγαίνει
Κι εμείς οι άλλοι μα το ναι
κάνουμε πάρτυ ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ
Έξω αστράφτει και βροντά
κι ένας διαβάτης περπατά
χαμένος μες στη μπόρα
Κάπου δεν θα 'χουνε ψωμί
κάπου πεινάει ένα παιδί
και κλαίει αυτήν την ώρα
Κι εμείς χορτάτοι μα το ναί
κάνουμε γλέντια ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ
Πόσοι απόψε ξαγρυπνούν
σαν κολασμένοι τριγυρνούν
και κλαίνε και πονάνε
Στάσου και σκέψου μια στιγμή
πόσοι σκοτώνονται στη γή
την ώρα που μιλάμε
Μα εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ
Κώστα Χατζή , Βρε δεν βαριέσαι αδερφέ
16 σχόλια:
Φιλτάτη Ντάνα,
Σκληρή η ειρωνεία, ό,τι πρέπει στην περίπτωση. Πώς αλλιώς ν' αντιμετωπίσουμε τόση θλίψη;;;; Όχι αυτήν που πέρασε, αλλ' αυτή που μάς μέλλει...
Όσα τα μυαλά θα είναι νοτισμένα, αυτά θα έχουμε. Για να καταλάβεις τι εννοώ(αν δεν το έχεις δει νωρίτερα) διάβασε τα σχόλια εδώ:
http://pakapodistrias.blogspot.com/2008/12/blog-post_28.html
"Πόσοι απόψε ξαγρυπνούν
σαν κολασμένοι τριγυρνούν
και κλαίνε και πονάνε
Στάσου και σκέψου μια στιγμή
πόσοι σκοτώνονται στη γή
την ώρα που μιλάμε"..
Alma mia!
Αυτό άκουγα το πρωί..αλλά τι το θες..δεν βοηθάει το δικό μου το κλάμα και η θλίψη..όλοι πρέπει να ξεσηκωθούμε και πολύ αίμα να χυθεί για ν΄αλλάξει έστω κάτι..βγήκα έξω να πάρω αέρα και έβλεπα τα σπίτια των Σουηδών τόσο χλυδάτα και σκεφτόμουν πόσα παιδιά πέθαναν την ώρα που εγώ έβγαζα φωτογραφίες..
Άσε σήμερα το παιδί μου το μεγάλο γίνεται 26χρονών..και δεν μπορώ ούτε να χαρώ..με τα τόσα που βλέπω και ακούω..
Φιλιά καρδούλα μου!
Αγαπητέ Π.Κ., με λύπη μου διάβασα τα σχόλια στο σχετικό σας άρθρο.
Όχι ότι δεν γνωρίζουμε όλοι την ύπαρξη αυτής της "φιλοσοφίας". Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα γινόντουσαν όλα αυτά γύρω μας. Απλά, ξέρετε, η διαπίστωση μέσα από ένα τόσο "ελεύθερο" μέσο όπως τα blogs, είναι πάντα θλιβερή.
Από την άλλη, είναι η περίτρανη απόδειξη της ελευθερίας της σκέψης και του λόγου.
Γι' αυτό βάζω τον σαρκασμό μου μπροστά σαν παντιέρα και πορεύομαι. Αλλιώς, πως;;;
Να είστε καλά!
Λατρεμένο Μπουγαρίνι,
Σου γράφω κι εδώ τις ευχές μου για το παιδί. Να έχει υγεία και τύχη!
Η θλίψη και το κλάμα μας αγάπη μου, το ξέρεις, δεν βοηθάνε. Εκ του ασφαλούς μπορούμε όσο θέλουμε να στεναχωριόμαστε και να γράφουμε δακρύβρεχτα πόστα. Ουσιαστικά, τίποτα δεν αλλάζει. Ας μην κοροϊδευόμαστε.
Αυτό που νομίζω πως μπορούμε να κάνουμε σας γονείς, είναι να προσπαθήσουμε να δώσουμε όση περισσότερη γνώση γίνεται στα παιδιά μας. Να τα εφοδιάσουμε για να τα προστατεύσουμε. Αυτά είναι η ελπίδα μας, άλλωστε!
Σε φιλώ γλυκά!
Σωστά όλα αυτά και έτσι είναι, αλλά και μόνο "τσιγάρο πρέφα και καφέ" κι ύστερα "βρε δε βαριέ, βρε δε βαριέσαι... αδερφέ"... δεν γίνεται.
Τι να κάνουμε να βγούμε και να τα σπάσουμε όλα πάλι δεν γίνεται. Οπότε η ελπίδα μας είναι τα παιδιά μας να τους μεταδώσουμε και να τους εφοδιάσουμε με τις αξίες που μας έδωσαν κι εμάς οι δικοί μας γονείς.
δεν έχεις κι άδικο....παρ' όλα αυτά, σκέφτομαι ότι ακόμη και η απώλεια ενός και μόνο ανθρώπου (πόσο μάλλον ενός παιδιού)δεν αντέχεται. Τι φταίνε αυτά που βρίσκονται εκεί που πέφτουν οι ρουκέτες? Τίποτα θα μου πεις...Ναι, τίποτα, τίποτα. Και η ζωή τους όμως δεν αξίζει τίποτα καθώς φαίνεται.
Αγαπητέ Στράτο, έτσι έχουν τα πράματα. Όπως τα γράψαμε και παραπάνω με τη Mareld μας.
Σου εύχομαι κι από εδώ, η νέος χρόνος να φέρει σε εσένα και την οικογένειά σου ό,τι επιθυμείτε!
Φιλιά κι αγκαλιές από το Ζάντε
Ροζοψαράκι μου γλυκό, όταν ήμουν έγκυος κι εγώ, βομβαρδιζόταν η Βαγδάτη. Λόγω προβλημάτων έπρεπε να είμαι στο κρεβάτι κι όλη μέρα έβλεπα τη σφαφή που γινόταν κι έκλαιγα. Αλλά δεν αλλάζει τίποτα, αγαπημένη μου.
Λυπάμαι για τη διαπίστωση που έκανα τότε, πως δηλαδή η ανθρώπινη ζωή δεν έχει παντού την ίδια αξία αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό πέρα από το να σέβομαι την ζωή και να μάθω στο παιδί μου να τη σέβεται κι αυτό.
Χίλια φιλιά και χίλιες ευχές για τον καινούργιο χρόνο.
Με το καλό να έρθει στον κόσμο -τον όμορφο και τον άσχημο- το παιδί σας!
Φρίκη χωρίς τέλος.Άλλα μόνο αν σου χτυπήσει την πόρτα το κακό ταρακουνιέσαι
Αστο κοριτσάκι μου.
Δεν κάνεις εσύ για τέτοια.
Φτιάξε καλύτερα καμιά σπανακόπιττα.
Alma mia!
Feliz Año Nuevo !
Te quiero mucho!
http://www.youtube.com/watch?v=5HwPJZXMVK0&feature=related
Vam, έτσι είναι καλέ μου!
Καλή χρονιά να έχεις, μέσα από την καρδιά μου!
Φιλιά πολλά!
@Ανώνυμος: Δεν το είδα ενωρίτερα το σχόλιο και έκανα τυρόπιτα... Πειράζει;;;
Α και που 'σαι;
ΝΙΑΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!
Prospero ano nuevo y felicidad, mi amor!
Un beso muy grande!
...Κάπως έτσι τα γράφω κι εγώ στο "Όνειρο" της "Αστοριανής..."
κουράστηκε να σιγο-λιώνει η ψυχή σαν το κερί...
Φαίνεται ότι καθημερινά επαληθεύεται το "... μακρύτερα από την μανίκα μας (το μανίκι) κι ας είναι κι η ...μανίτσα μας (μάνα)...
Κάνουμε ότι μπορούμε. Αρκεί να προσπαθούμε, κάτι είναι κι αυτό...
Καλή σου χρονιά,
Υιώτα, ΝΥ
Υιώτα μου, έτσι είναι:"μακρία από εμάς κι όπου θέλει ας έμπει" που λέμε και στο Ζάντε.
Να 'χεις καλή χρονιά και ό,τι πραγματικά επιθυμείς. Υγεία σε όλα τα επίπεδα!
Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου