Με προκηρύξεις ενημέρωσε το Ισραήλ, τους Παλαιστίνιους της λωρίδας της Γάζας για την κλιμάκωση των εχθροπραξιών.
Και καθάρισε... στην κυριολεξία!
Τα ισραηλινά τανκς προελαύνουν στο κέντρο της Γάζας και κανείς δεν φαίνεται να έχει διάθεση για εκεχειρία, ενώ ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται, ώρα με την ώρα.
Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσουν ποτέ οι δυο λαοί να συνυπάρξουν ειρηνικά και η αλήθεια είναι πως δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη.
Στο μεταξύ όλο στριφογυρνάει στο μυαλό μου ο στίχος του Mozzy: "If it's not the love then it's the bomb that will bring us together...".
8 σχόλια:
Το τοπίο είναι κάτι χειρότερο από ζοφερό. Βιώνουμε ένα άληκτο πένθος... Μα για πόσα πια θνα πενθούμε; Μάς έφαε το κορέτο...
αυτο π εχω να πιω,χικ,,,ειναι,οτι...χικ... στοχος κ σκοπος του γκλομπαλιζεσιον,ειναι ενα...χικ χουκ χα,,,ενα μπιγκ λευκο κελι,κ κσερεις τι παθαινουν στα λευκα κελια;;;χικκ(γαμημενοςλοκσιγκας),αυτος ειν ο στοχος κ αλλον μην πσαχνεις,κ αν θες λυση;κοιτα απλα την παρτυ σου κ τ ατομα που σε νιαζουν,οπος κ οσο "παρτακικο" κ αν αυτο ακουγεται,,αφιερωμενο σε ελανταεπανασατσησεγαζακσολητηγαμιολοξεκολιαρακοινωνια π αλοι φτιαχνουν πια μειωνωντας διαρκως τις ε π ι λ ο γ ε ς ,
...
αν ειχα ενα τραγουδι θα ταν αφτο:)
http://www.youtube.com/watch?v=w7kRYsqL0mM
Ποιες στιγμές θα πρέπει να κρατήσουμε;
Ποιες ομορφιές θα πρέπει να θυμόμαστε;
Ποιες φρούδες ελπίδες θα πρέπει να περιμένουμε;
Πόσο αίμα θα πρέπει να χυθεί ακόμα;
«Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»… γράφει ο Γκάτσος. «Τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει πως θ’ αλλάξουν οι καιροί».
Μάλλον όμως, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα Κεμάλ…
Καλημέρα Ντάνα!
Αγαπητέ Π.Κ., η αλήθεια είναι αυτή που γράφετε: μας έφαγε το κορέτο! Δεν ξέρουμε τι να γίνουμε!
Κι εγώ γι' αυτό πήγα εκδρομή στα χιόνια, από τη στεναχώρια μου...
Καλή μας εβδομάδα!
Γιώργη, θες νερό; Για τον λόξιγκα...
Δεν διαφωνώ για το λευκό κελί αλλά νομίζω μπορούμε να αντισταθούμε ώστε να μείνουμε έξω από αυτό.
Δεν είμαι παρτάκιας και δεν μπορώ να γίνω στα 33 μου. Θα προσπαθώ, όσο μπορώ, με ό,τι μπορώ και θα δούμε... Είμαι αισιόδοξη!
Να προσέχεις τον εαυτό σου Όμορφε!
Καλέ μου Στράτο,
Η ποίηση και η μουσική, νομίζω, μπορούν να είναι τα καταφύγιά μας όταν περνάμε δύσκολα.
Όμορφοι οι στίχοι του Γκάτσου αλλά πονάνε, ξέρεις.
Παραμένω αισιόδοξη για το μέλλον. Κάτι θα αλλάξει, δεν μπορεί!
Και σε αυτήν την ελπίδα που θρέφω αλλά και σε εσένα, αφιερώνω λίγους ακόμα στίχους του Γκάτσου:
"Άσπρο περιστέρι μεσ' στη συννεφιά
μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά
Άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
Κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ..."
Εγώ θα ήθελα να μάθω τι λένε οι δάσκαλοι στα σχολειά στο Ισραήλ στα παιδιά όταν εκείνα θα τους ρωτάνε γιατί οι συνομήλικοί τους από την άλλη πλευρα δεν έχουν δικάιωμα να ζήσουν.Αν φυσικά επιτρέπονται τέτοιες ερωτήσεις...
Χωραΐτη, μάλλον θα τους γίνεται τέτοια πλύση εγκεφάλου που ούτε καν θα τα προβληματίζουν τέτοια θέματα.
Τα άλλα παιδιά, είναι οι "κακοί"...
Δημοσίευση σχολίου