REVOLVER

Για τον Γιάννη

Ο μόνος καλός λόγος για τον οποίο μπορεί κανείς να αγοράσει πλέον εφημερίδα, είναι τα δωρεάν dvd κι εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους εκδότες, για την συνεισφορά τους στον εμπλουτισμό της ταινιοθήκης μου. Όχι ότι δεν χαρίζουν σωρούς κινηματογραφικών σκουπιδιών αλλά αυτό δεν προκαλεί εντύπωση, είναι ασορτί με το έντυπο περιεχόμενο των περισσότερων.

Είδα λοιπόν το Revolver, τη γνωστή ταινία του Guy Ritchie, για την οποία πολλά είχα ακούσει -καλά και κακά- μα δεν είχε τύχει να δω. Ευτυχώς την έδωσε εφημερίδα, το φύλλο της οποίας είδα κρεμασμένο στο περίπτερο και είπα: "Ευκαιρία να το δω". Κι έτσι απλά, αγόρασα την εφημερίδα -το ομολογώ λοιπόν αν και ξέρω πόσο κατακριτέο είναι να αγοράζει κανείς εφημερίδα σήμερα- άνοιξα το σελοφάν, πήρα την ταινία και την υπόλοιπη την πέταξα στην ανακύκλωση. Τ' ορκίζομαι! Να μην σώσω να ξαναδώ την "Ανατροπή" του Πρετεντέρη!

Το θέμα όμως εδώ είναι η ταινία και πάλι ξέφυγα...

Η ταινία λοιπόν, μου άρεσε. Κυρίως για την σκηνοθεσία της, τη φωτογραφία της αλλά και για το τόσο απλοϊκό της θέμα: το Εγώ. Απλοϊκό το θέμα, πολύπλοκο το Εγώ. Έξυπνοι διάλογοι που οφείλει να τους παρακολουθεί κανείς, ώστε να καταλαβαίνει τι γίνεται. Η αιώνια πάλη με τον ένα και μοναδικό μας εχθρό: τον εαυτό μας, κι η ζωή... συνεχίζεται. Πολύ βία, πολύ αίμα. Γκροτέσκο με τα ούλα του ως προς την ωμή βία που παρουσιάζει, όπως γκροτέσκο μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει και τις εσωτερικές του μάχες.

Αν δεν την έχετε δει, την προτείνω. Πέρα από το "βαθύτερο νόημά της", υπάρχει και μια γκανγκστερική ιστορία, που είναι ενδιαφέρουσα. Παραδίδει και μαθήματα σκακιού, για τους λάτρεις...