Ο κήπος τση νόνας

Το γνωστό -πλέον- σπίτι της νόνας, στο Ψήλωμα, Άνοιξη και Καλοκαίρι είχε πάντα την τιμητική του. Βλέπεις η σόρα νόνα μου, μπορεί να ήτανε λάμια -όπως τηνε λέγανε οι κόρες της επειδή συνέχεια τις μάλωνε- αλλά είχε τον ωραιότερο κήπο στη Χώρα. Εξακριβωμένα! Βέβαια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που ο κήπος της ήταν στις δόξες του, πάντως στη μνήμη μου θεωρείται πάντα ο καλύτερος που έχω δει ποτέ μου!

Ο κήπος τση νόνας, ερχόταν ένα γύρο από το σπίτι και μέσα του μπορούσες να βρεις ό,τι λογής φυτό ήταν ικανό να ευδοκιμήσει στο νησί. Από μια συνηθισμένη μαργαρίτα, μέχρι νεσπολιά. Και από αναρριχώμενες κολοκυθιές, μέχρι βερυκοκιές και συκιές. Όλα τα είχε η νόνα κι ό,τι δεν το είχε, άμα το συναντούσε πουθενά θα έβγαζε στα σίγουρα μία ριζούλα, για να τη μεταφυτέψει στα παρτέρια της. Κι είχε ένα "χέρι" η Αγγέλικα! Καλάμι ξερό έβαζε στη γλάστρα για να στηρίξει τη γαρουφαλιά κι εκειό εζωντάνευε και γινόταν καλαμιά!

Αν καμιά φορά τύχαινε να είμαι μαζί της, ντρεπόμουνα μη μας δει κανείς και λέει ότι του κλέβουμε τα λουλούδια κι εκείνη μου έλεγε: "Σώπα κυρά μου, μία ριζούλα τόση ε έκοψα. Δεν έκαμα και έγκλημα!" κι έτσι με καθησύχαζε.

Άνοιξη -εκεί γύρω στο Πάσχα- αρχίζαμε τις καθημερινές απογευματινές μαζώξεις με τα ξαδέρφια μου, τα άλλα γλυκιάρικα, όπως μας αποκαλούσε η νόνα. Οι φουντωμένες μαργαρίτες ήταν οι καλύτερες κρυψώνες όταν παίζαμε κρυφτό. Ποτέ δεν έλειψαν τα ατυχήματα. Ακόμα με αγκυλώνουν τα αγκάθια από τον κάκτο, όταν σκόνταψα στο τρέξιμο κι έπεσα πάνω του, με το καλοκαιρινό φορεματάκι μου. Εκείνο που μου είχε ράψει η μάνα μου και που ποτέ ξανά δεν φόρεσα αφού τα χιλιάδες μικρά αγκαθάκια του κάκτου, δεν έφευγαν με τίποτα!

Η νόνα μας συχνά μας φώναζε και μας έδιωχνε γιατί φοβόταν ότι με τις τρεχάλες θα τις σπάγαμε τους κρίνους τους και με τη μπάλα θα της καταστρέφαμε τα φυτάδια της ντομάτας και της μελιτζάνας, στο μποστάνι. Δεν ήταν και λίγες οι φορές που κάναμε ζημιές και μετά κάναμε τους ανήξερους ή τα φορτώναμε όλα στις γάτες της κυρίας Αφροδίτης, από το διπλανό σπίτι.

Μια από τις ηθελημένες μας ζημιές, ήταν η καταστροφή των τριαντάφυλλων. Εκείνη η κόκκινη με τα βελούδινα πέταλα και το άρωμα που σου έφερνε λιποθυμίες, υπέφερε συχνά από τις επελάσεις μας. Μαζεύαμε όλα τα ροδοπέταλα και αφήναμε μόνα τα κοτσάνια, γυμνά απάνω στο φυτό. Εγώ σαν μεγαλύτερη, έμπαινα κρυφά στη κάμαρα του νόνου κι άρπαζα από το κομοδίνο το οινόπνευμα. Το έβγαζα στην αυλή κρυμμένο μες στη μπλούζα μου και το παρουσίαζα σαν σπουδαίο τρόπαιο στα άλλα παιδοβόλια.

Αυτή η δουλειά, γινόταν μόνο μεσημέρι που κοιμόταν ο νόνος κι η νόνα. Φτιάναμε συνεργείο. Άλλος έκοβε πέταλα και τα έφερνε. Άλλος τα έλοιωνε καλά μ' ένα ξυλαράκι κι άλλος πρόσθετε οινόπνευμα και νερό. Μετά γεμίζαμε μπουκαλάκια με το πολύτιμο "άρωμα" δικής μας κατασκευής. Τα κορίτσια -σωστές κοκέτες- κάναμε μπάνιο, που λέει ο λόγος, με δαύτο και το κοκκινοζούμι έβαφε τα ρούχα μας. Ωστόσο, μοσχοβόλαγε για λίγη ώρα.

Σαν ξύπναγαν οι νόνοι και βγαίναν να πιούνε τον καφέ τους στην αυλή, μόνο κόλπος που δεν την έβρισκε τη νόνα μας, συνειδητοποιώντας τη καταστροφή που είχαμε κάμει ξανά, στις τριανταφυλλιές της. Αφρούς έβγαζε! Την άκουγανε μέχρι τα Ρεπάρα να φωνάζει: "Μανάδες δεν έχετε να πάτε; Που ερχόσαστε εδώ και με σταυρώνετε; Φευγάτε γρήγορα, σπίτια σας!" Και γινόμασταν καπνός ενώ ακούγαμε τον νόνο που προσπαθούσε να την ηρεμήσει: "Σώπα ορή γυναίκα. Άσε τα παιδία να παίξουνε! Τι σου κάμανε; Παιδία είναι..." Εκείνη τίποτα, ρούφαγε το τσιγάρο της νευριασμένη και μας βλαστήμαγε.

Φυσικά, μετά από λίγες μέρες, το ίδιο σκηνικό επαναλαμβανόταν. Πάλι τα παιδοβόλια θα τρέχαμε το γύρο στις αυλές. Θα παίζαμε κρυφτό μέσα στις μαργαρίτες. Θα σκαρφαλώναμε στην αμυγδαλιά. Θα γεμίζαμε τα ρούχα μας αγκάθια από τους κάκτους. Θα σπάγαμε εκείνες τις μικρές πράσινες φούσκες, που περιείχαν σποράκια και σίγουρα θα θέταμε ξανά σε λειτουργία το μικρό μας αρωματοποιείο. Πως αλλιώς μετά θα μοσχοβολάγαμε κατακόκκινο τριαντάφυλλο; Πως αλλιώς θα μας πρόσεχε κι ο εγγονός της κυρίας Αφροδίτης, από δίπλα;

(Ευχαριστώ ειλικρινά που μου το θύμησες!)