Κι οχτώ παλούκια...

Ναι είναι ωραία ετούτη η εποχή στο νησί. Αν βέβαια κάνεις στην άκρη, την οικονομική κρίση, τη βρωμιά που ξεφυτρώνει από τους φρεσκοκαθαρισμένους τράφους, το άθλιο λιμάνι και τόσα άλλα... και εστιάσεις στα "καλά". Τα όποια καλά.

Προσπαθώ να βλέπω τα ωραία. Τα δέντρα τα καταπράσινα και τα λουλούδια και τα πουλάκια τσίου - τσίου και τις όμορφες παραλίες που είναι καθαρές ακόμα και με λιγοστό κόσμο. Μέρα με τη μέρα, τα μέρη (μαζικού) τουριστικού ενδιαφέροντος αρχίζουν να μετατρέπονται σε κάτι άλλο, σε κάτι ξένο σε εμάς. Σαν εκείνα τα transformers (the new generation). Τότε που στην πράσινη ραχούλα, σε αυλές με γαρμπίλι ή πέτρινη πλάκα φερμένη από αλλού, θα δεις το φαινόμενο της άσπρης-πλαστικής-καρέκλας.

Αυτή η καρέκλα είναι για εμένα συνώνυμο της κατάντιας του νεο-ζακυνθινού, εμπλεκόμενου στον τουρισμό. Συνοδεύεται βέβαια με το ανάλογο πλαστικό τραπέζι, σκεπασμένο με το παραδοσιακό καρώ τραπεζομάντηλο που το προστατεύει το λευκό χάρτινο του εμπορίου. Εκείνο με τα λουλούδια, τις άγκυρες ή το χάρτη της Ζακύνθου. "Κάνε πιο εκεί το τζατζίκι να δω που είμαστε!", ένα πράγμα.

Να και οι ομπρέλες οι διαφημιστικές για τον ίσκιο. Παγωτά, μπίρες, αναψυκτικά. Όλα τα έχουμε! Και σημαίες να κυματίζουν. Όχι σημαίες τις ελπίδας, μην γελιέσαι! Σημαίες αναγνωρίσιμες από τις ορδές των τουριστών, να τις βλέπουν και να χαίρονται: "¨Τι καλά, στο ταβερνάκι που πήγαμε για καφέ, με την καταπληκτική θέα, είχε και τη σημαία μας! Απίστευτο;". Κι όμως αληθινό θα σου πω.

Παράδοση ανακατωμένη με μιζέρια, με λαμογιά και με εκείνο το "έλα μωρέ, θα τους ξαναδούμε κι άλλο;". Σίγουρα αν συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε έτσι και να μην προσφέρουμε την ποιότητα που περιμένει ο επισκέπτης να δει, δεν θα ξαναδούμε ούτε αυτούς ούτε άλλους. Διότι πέσμου σε παρακαλώ, σε τι θα στηρίξει η Ζάκυνθος τον τουρισμό της; Στις φοβερές υποδομές της; Μόνο τη φύση και την παράδοσή της έχει να προβάλει, αν την καταστρέψει κι αυτή ολοκληρωτικά, τι θα μείνει; Οι σημαίες να ανεμίζουν;;;

Έτσι όπως τις βλέπω υψωμένες σε ιστούς κάθε πρωί, χωρίς να το θέλω, πάει το μυαλό μου σε εκείνον τον παλαιό και πονηρό χωριάτη, τον Νικόλα που ψάχνοντας να βρει τρόπο για να βγάλει χρήματα, επινόησε κάποιο πανηγύρι από το πουθενά. Κι έστησε τη μπαγκάδα του και πούλαγε παστέλια και φιτούρες ενώ όταν η γυναίκα του έμπαινε από μέσα για να βουτήσει κομμάτι το δάχτυλό της στο μέλι, εκείνος της αγρίευε: "απόξω Μαριέττα!". Του είχανε κολλήσει και στιχάκι που δεν το γράφω γιατί θα τον εκθέσω!

Φώναζε ο Νικόλας στους περαστικούς: "Περάστε! Έχουμε παστέλια, φιτούρες και οχτώ παλούκια για τσι γαϊδάρους!". Σαν να λέμε σήμερα: "διαθέτουμε ευρύχωρο πάρκινγκ". Έτσι κι ο Νικόλας, διαφήμιζε τη πραμάτια του και το κάτι το παραπάνω που διέθετε, τον χώρο στάθμευσης. Ώστε να τον προτιμήσουν οι πελάτες και να του αφήσουνε τη δραμή τους.

Αυτά τα "παλούκια για τσι γαϊδάρους" μου θυμίζουν και τα κοντάρια για τις σημαίες, που βλέπω. Όλα στη σειρά... Μ. Βρετανία, Γερμανία, Αυστρία, Ευρωπαϊκή Ένωση... Και σαν τα μετράω, σα να μου φαίνεται πως οχτώ είναι κι ετούτα. Βρε ναι, μαζί με της Ελλάδας εκεί πίσω, οκτώ είναι! Οκτώ παλούκια για πάσα χρήση, θα έλεγα εγώ...