Για έναν έρωτα - φάντασμα

Καιρό έχω να κοιμηθώ τόσο βαθειά, τόσο ολοκληρωτικά. Δεν ξύπνησα ούτε μια φορά όλη νύχτα και όταν χτύπησε το ξυπνητήρι το πρωί, ένοιωθα πραγματικά ξεκούραστη και δεν δυσκολεύτηκα διόλου να σηκωθώ.

Μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου, πλένομαι και χτενίζομαι μηχανικά και το μάτι πήγε και σκάλωσε σ' ένα μπουκάλι αφρόλουτρο. Δεκαπέντε χρόνια το ίδιο παραμένει. Δεν το αλλάζω. Κι εσύ το ίδιο χρησιμοποιούσες κατά τύχη και συνειδητοποιώ πως σε είδα στον ύπνο μου. Ναι, το θυμάμαι πολύ καλά τώρα!

Έχω να σε δω χρόνια, πάω από 7. Μπορεί να έχεις αλλάξει. Όλοι αλλάζουμε με τα χρόνια. Στο όνειρο πάντως, ήσουν όπως τότε. Καμία αλλαγή ούτε εξωτερική ούτε εσωτερική από όσο θυμάμαι το σενάριο. Κι ο πόνος που ένοιωσα ίδιος ήταν, σαν εκείνον που μου έδινες πριν δέκα και παραπάνω χρόνια. Είναι αστείο! Δεν θυμάμαι το βλέμμα σου πια αλλά θυμάμαι τον πόνο που μου προκαλούσες. Το σώμα όμως, έχει τη δική του μνήμη που δεν τη σβήνει ούτε το καλύτερο καθαριστικό του κόσμου!

Αναρωτιέμαι αν νοιώθω ακόμα κάτι για εσένα. Είμαι σίγουρη πως όχι αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω και γιατί σε ονειρεύτηκα. Ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που καταφέρνεις ακόμα να σουλατσάρεις στα όνειρά μου; Ο πόνος που λέγαμε; Το ανεκπλήρωτο; Εκείνη η ματαίωση; Ο πληγωμένος μου εγωισμός; Όλα αυτά μαζί; Τίποτα από όλα αυτά;

Η Άνοιξη! Η Άνοιξη θα φταίει και γι' αυτό. Κάνει ζέστη. Ανοίγω τα παράθυρα και μπουκάρουν ανενόχλητα τα Φαντάσματα. Φαντάσματα λέω τους παλιούς έρωτες. Γιατί αφού δεν έχουν πλέον στη ζωή μου, υλική υπόσταση, μένουν να αιωρούνται, να εμφανίζονται με διάφορες ευκαιρίες: ένα τραγούδι, μια ταινία, μια φράση, μια φωτογραφία στο άλμπουμ, ένας κοινός γνωστός.

Για φαντάσου να με διάβαζες! Αποκλείεται! Αλλά σε περίπτωση που συμβαίνει αυτό, μάθε πως θέλω μόνο να είσαι καλά. Τίποτε άλλο!