Χθες βράδυ στη βεράντα

Στην σκεπαστή βεράντα με το λιγοστό φως, ακόμα και το απλό ψητό φούρνου, μοιάζει σαν το νοστιμότερο έδεσμα του κόσμου όλου! Το κρασάκι, δροσερό από το ψυγείο και το φεγγάρι μια φετούλα τόση δα κατακόκκινη -πιο κόκκινη κι από τη τοματοσαλάτα- ίσα που ξεχωρίζει στο μαύρο σκοτάδι του ορίζοντα.

Αντιθέτως, έντονα τα φώτα εκεί γύρω από το "Σταυρό", στο Καμπί και πιο κάτω ένα καράβι φωτισμένο, μοιάζει να πετάει στον ουρανό, που τίποτα δεν φαίνεται να τον χωρίζει από τη θάλασσα. Θάλασσα τόσο ήρεμη που και τα φώτα του καραβιού, φαίνονται να καθρεφτίζονται πάνω της κι ας είμαστε τόσο μακριά, στην ασφάλεια της στεριάς. Σιγαλιά.

"Κέρδισε η Μπάρτσα!", ας πιούμε σ' αυτό! Βάλε πιο δυνατά τους Εφτά Νάνους στο s/s Cyrenia αρέσει σε όλους μας και δεν υπάρχει κανείς γύρω να ενοχλήσουμε. Ο μικρός μας κάνει πως παίζει πιάνο πάνω στο τραπέζι. Καμαρώνουμε για τον εκκολαπτόμενο "Μπετόβεν". "Να σας πω! θέλω να πάω στη μπάντα. Θα μάθω τρομπόνι!", ας πιούμε και σε αυτό!

Μετά από λίγο κοιμάται, στο πέτρινο πεζούλι. Ακουμπά το κεφάλι του στα πόδια μου απαλά. Αφήνω την πλάτη μου να σταθεί στον τοίχο απαλά και ρουφάω μια μεγάλη τζούρα ευτυχίας. Της δίνω το χρόνο της να δουλέψει μέσα μου και όταν της ανοίγω να βγει, αρνείται.

Ο Γιάννης μας αναλύει το σχέδιο του: κήπος - μποστάνι. Έχει φανταστεί και πως ακριβώς θα είναι τα μαρούλια που θα φυτέψει το φθινόπωρο. "Εσύ έχεις σκοπό να κλείσεις τα μανάβικα!", τον πειράζουμε και γελάει.

Και μετά ιστορίες. Για το χωρίο. Για ανθρώπους περασμένους. Για ναυάγια στις δυτικές ακτές και λίρες χρυσές θαμμένες και... ταξίδια. Από τον Άγιο Δομίνικο, τα Κανάρια και το Ντουμπάι ως την Σκωτία, την Τσεχία και την Αίγυπτο. Τι είδες εσύ, τι είδα εγώ πως το νοιώσαμε.

Στο Κάιρο, φεύγαμε και στο check-in του αεροδρομίου, οι ουρές ήταν χιλιόμετρα. Φτάνει η σειρά μας επιτέλους. Ο υπάλληλος ψύχραιμος, μπροστά στη λαοθάλασσα ενθουσιάζεται με το καινούργιο ελληνικό διαβατήριο. Σηκώνεται πάνω και το δείχνει στον κόσμο ο οποίος, φυσικά και δεν δείχνει να ενδιαφέρεται. Φωνάζει ενθουσιασμένα  προς το μέρους τους: Κοιτάξτε! Αυτό είναι το ωραιότερο διαβατήριο του κόσμου, το Ελληνικό! Κοιτάξτε κυρίες και κύριοι! Ο δίσκος της Φαιστού, η Ακρόπολις...

Πήγε δύο η ώρα, δεν φεύγουμε. Έχουμε κολλήσει στο "ένα τσιγάρο ακόμα" και στο "μια γουλιά κρασί ακόμα". Γκρίνια για το πρωινό ξύπνημα. Τι να πουν κι εκείνοι που ξυπνούν μέσα στο καυσαέριο; Δεν πρέπει να γκρινιάζουμε, δεν πρέπει!

Αλίμονο στους μοναχούς, σκέφτομαι φευγαλέα. Εκείνους που είναι μόνοι χωρίς να το θέλησαν ποτέ. Μόνοι εντελώς είτε με τον εαυτό τους είτε με παρέα. Η Νατάσα μου λέει πως είναι πιο δύσκολη η μοναξιά με παρέα. Διαφωνούμε. Η μοναξιά με παρέα είναι τουλάχιστον πρακτική για κάποιους. Έχεις κάποιον να σου ανεβάσει το φερμουάρ του φορέματος,στην πλάτη.

Έφτασε τρεις, φεύγουμε. Φεύγουμε! Ο μπαμπάς αναλαμβάνει το "οικογενειακό βάρος" του εκκολαπτόμενου μουσικάντη. Το σπίτι μας μάς περιμένει στα δυο λεπτά απόσταση. Λίγη ώρα θα πει κανείς ωστόσο, αρκετός για να αναλογιστώ ακόμα μια φορά τη καλή μου τύχη και να την ευχαριστήσω, που απλόχερα μου δίνει χαρά, ηρεμία και γαλήνη. Στα εντελώς απλά και καθημερινά.

Αρκετός χρόνος για να αναλογιστώ την ατυχία τόσων και τόσων. Που δεν μπορούν. Ποτέ δεν μπόρεσαν και ούτε πρόκειται. Η Τύχη -το ξέρω- δεν είναι καλή με όλους και κανείς δεν μπορεί να την επιλέξει. Εκείνη επιλέγει, συνήθως κι αλίμονο σε όποιον δεν αποδεχτεί την προσφορά της!

Τι τύχη πραγματικά, να γεμίζει ο άνθρωπος μέρα με τη μέρα γνώση κι εμπειρίες και εικόνες. Μάταια; Καθόλου, θα σου πω! Επένδυση είναι, για εκείνες τις "δύσκολες" μέρες του γήρατος. Όταν πια το μεν πνεύμα πρόθυμο το δε σώμα όμως;;; Τότε θα κατεβάζω τα σκονισμένα βιβλία από τα ράφια του μυαλού και θα διαβάζω: "Στο Κάιρο, φεύγαμε και στο check-in του αεροδρομίου..."