Τα Χριστούγεννα του Κακού Παιδιού

Για την παιδική μου φίλη Τ.Ζ.

και για όλα τα Κακά Παιδιά

του Κόσμου...

Ήταν ένα Παιδί από εκείνα που κάποιοι λένε "κακά". Εγώ δεν ξέρω με σιγουριά να σας πω αν υπάρχει "καλό" και "κακό" στο Κόσμο, αυτό πάντως το Παιδί, το λέγανε Κακό. Και όλη τη χρονιά, κάθε χρονιά το μάλωναν οι γονείς του και το απειλούσαν, πως αν δεν γινόταν Καλό Παιδί, δεν θα του έφερνε το δώρο του ο Άγιος Βασίλης.

Εκείνο μάταια προσπαθούσε, πάλευε συνεχώς να αποδείξει πως δεν ήταν δα και τόσο κακό! Μα κανείς δεν αναγνώριζε τις προσπάθειές του ούτε και ο Άγιος Βασίλης που ποτέ δεν του έφερνε δώρο. Σε αντίθεση με τα Καλά Αδελφάκια του που έβρισκαν κάθε ξημέρωμα Χριστουγέννων, ό,τι ακριβώς είχαν ζητήσει, κάτω από το στολισμένο δέντρο.

Ετούτα όμως τα Χριστούγεννα, το Κακό Παιδί αποφάσισε να κάνει τα πάντα για να πάρει κι αυτό δώρο από τον Άγιο Βασίλη. Κι ήταν στ' αλήθεια, αποφασισμένο. Έτσι, στα τέλη του Νοέμβρη έστησε παγίδα με κοφτερά αστέρια στο Πνεύμα των Χριστουγέννων, το έπιασε και το φυλάκισε μέσα σε ένα ξύλινο κιβώτιο. Το κιβώτιο το κάρφωσε με μεγάλα καρφιά κι έβαλε πάνω του έναν βαρύ καναπέ για να είναι σίγουρο, πως δεν θα μπορούσε να δραπετεύσει από εκεί μέσα. Θα το κράταγε κλεισμένο, νηστικό και μόνο μέχρι να του έφερνε ένα δώρο ο Άγιος Βασίλης.

Ήρθε ο Δεκέμβρης, πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και κανένας άνθρωπος στο Κόσμο δεν ένοιωθε την ανάγκη να στολίσει το σπίτι του με χριστουγεννιάτικα στολίδια. Κανείς δεν ήθελε να φτιάξει μελομακάρονα, κουραμπιέδες και άλλα γλυκά της εποχής. Κανείς δεν άκουγε κάλαντα και τα παιδιά δεν έστειλαν ούτε ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Όλοι κυκλοφορούσαν μουτρωμένοι και το μόνο χαμογελαστό πρόσωπο ήταν αυτό του Κακού Παιδιού. Ήταν πολύ χαρούμενο που κανείς δεν απολάμβανε αυτά τα Χριστούγεννα και που κανείς τελικά δεν θα έπαιρνε δώρο.

Μακριά, στο Εργαστήρι του Άγιου Βασίλη, οι βοηθοί του έκλαιγαν και κάθονταν άπραγοι γύρω από τη πολυθρόνα του. Τον παρακαλούσαν να τους δώσει παραγγελίες μα κι εκείνος, τίποτα δεν είχε να πει αφού δεν είχε λάβει παρά μόνο μία. Κι έτσι, παραμονή Χριστουγέννων, ετοίμασε το έλκηθρο, έδωσε από ένα χάδι στους φίλους του τους Τάρανδους και κίνησε να πάει να βρει εκείνο το μοναδικό παιδάκι που με το γράμμα του τού ζητούσε ένα δώρο.

Σε λίγη μόλις ώρα ο Άγιος Βασίλης και η συνοδεία του βρισκόταν πάνω από το σπίτι του Κακού Παιδιού για να του παραδώσει το δώρο του αν και δεν ήξερε τι θα ήθελε το Παιδί να είναι. Κατέβηκε, όπως συνήθιζε από τη καμινάδα του σπιτιού και έφτασε στο μεγάλο σαλόνι. Κοίταξε προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις αλλά πουθενά δεν έβρισκε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Απογοητευμένος, γύρισε να φύγει κι εκεί μέσα στο σκοτάδι, είδε ένα λαμπερό χαμόγελο να φέγγει στο σκοτάδι. Πλησίασε καλύτερα, έσκυψε και είδε το Κακό Παιδί κουλουριασμένο κάτω από το τραπέζι να τον κρυφοκοιτάει.

"Τι κάνεις καλό μου τέτοια ώρα εδώ; θα έπρεπε να είσαι στο κρεβάτι σου!", απόρησε ο Άγιος Βασίλης

"Σε περίμενα Άγιε Βασίλη" ψέλλισε το Κακό Παιδί, "Εγώ σου έστειλα το γράμμα κι εφέτος, ήμουν σίγουρος πως θα ερχόσουν και για εμένα. Και να τελικά που ήρθες!"

"Έλαβα το γράμμα σου, παιδί μου αλλά δεν μου έγραφες τι θα ήθελες για δώρο;" ρώτησε ο Άγιος

"Δεν θέλω τίποτα Άγιε Βασίλη! Έχω παιχνίδια και ρούχα και φαγητό και όμορφο σπίτι. Θα ήθελα μόνο, να με κάνεις Καλό Παιδί." εξήγησε το Κακό Παιδί

"Όλοι με λένε Κακό και δεν ξέρω τι να κάνω για να γίνω Καλό. Κι έτσι φυλάκισα το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Να μην κάνει κανείς χαρούμενα Χριστούγεννα! Μόνο εγώ! Λυπάμαι Άγιε, δεν είχα άλλη λύση..."

Ο Άγιος Βασίλης άνοιξε την μεγάλη αγκαλιά του και χώθηκε μέσα το Κακό Παιδί κι έκλαψε, έκλαψε, έκλαψε κι όταν δεν είχε άλλα πια δάκρυα να μουσκέψει τη γενειάδα του, σήκωσε τα μεγάλα μάτια του και είδε στο πρόσωπο του Άγιου Βασίλη, ένα - ένα να περνάνε τα πρόσωπα της οικογένειάς του. Η μαμά του, ο μπαμπάς του, τα αδελφάκια του... Και όλα τα πρόσωπα ήταν χαμογελαστά και τον αγαπούσαν πραγματικά. Το έβλεπε στα μάτια τους! Κι ήταν πράγματι το ωραιότερο δώρο που υπάρχει!

Ο Άγιος Βασίλης τον πήρε από το χέρι και μαζί πήγαν στην αποθήκη κι ελευθέρωσαν το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Ξαφνικά, γέμισε ο Κόσμος με πολύχρωμα λαμπιόνια, μυρωδιές από γλυκά και κάλαντα. Όλα τα παιδιά, στον ύπνο τους χαμογελούσαν όμορφα και μαγικά πακέτα με δώρα άρχισε να βρέχει ο ουρανός, μαζί με ζαχαρένιες νιφάδες και καραμέλες.

Το Κακό Παιδί πλέον ήτανε Καλό κι έτρεξε γρήγορα στο κρεβάτι των γονιών του, χώθηκε στη μέση τους αγκάλιασε και τους γέμισε φιλιά, για πρώτη φορά. Εκείνοι, το έσφιξαν στην αγκαλιά τους, το χάιδεψαν, το φίλησαν γλυκά και του έδωσαν το δώρο τους, να το συντροφεύει πάντα.

Ο Άγιος Βασίλης, πήρε το έλκηθρό του και τους υπομονετικούς του τάρανδους και γύρισε στο σπίτι του, ευτυχισμένος. Είχε πολλά πράγματα να φροντίσει μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα και πολλά Κακά Παιδιά να μεταμορφώσει...

Το μικρό αυτό παραμύθι, ταξίδεψε για πρώτη του φορά στο διαδίκτυο, ξημερώματα Χριστουγέννων, μέσα από το -πάντα φιλόξενο- Ποιείν

Μες στο Πνεύμα...

Αναζητώ ακόμα το Πνεύμα το Χριστουγεννιάτικο που θα με κάνει χαρούμενη κι ετούτες τις γιορτάδες. Ωστόσο, δεν το βρίσκω πουθενά... μου φαίνεται πως κάποιο Κακό Παιδί το κρατάει φυλακισμένο σ' ένα ξύλινο μπαούλο... Θα δείξει, εντός των ημερών που θα ανεβάσω το σχετικό πόστο. Αυτό είναι απειλή, ναι!

Το Ζάντε πάντως, είναι μες στο πνεύμα. Μέσα, μέσα. Ντιπ για ντιπ. Τι δέντρα, τι φώτα, τι καρουζέλ, τι πίστες για πατινάζ! Απ' όλα έχουμε! Κυκλοφορεί και μια φήμη ότι θα έρθει ο Κωστάλας να παρουσιάσει το 1ο (και τελευταίο) φεστιβάλ καλλιτεχνικού πατινάζ στο νησί. Θα συμμετέχουν καλλιτέχνες από όλες τις παρατάξεις της τοπικής πολιτικής σκηνής. Διότι αν δεν είναι καλλιτέχνες οι τοπικοί μας άρχοντες, τότε ποιοι είναι;;;

Φυσικά θα παρουσιάσουν τα προγράμματά τους σε ζευγάρια. Με τις συζύγους και τους συζύγους τους, όσοι έχουν. Όσοι δεν έχουν, λόγω ημερών, θα νοικιάσουν κάποιον, της αλλοδαπής κατά προτίμηση. Έτσι, θα δείξουν πως εκτός από καλλιτέχνες - πολιτικοί, είναι πάνω απ' όλα Άνθρωποι! Διότι αν -μέρες που είναι- δεν δείξεις και μια κοινωνική ευαισθησία, πότε θα την δείξεις; Το καλοκαίρι που γίνεται ο κακός χαμός από τους τουρίστες;;; Ποιος θα το πάρει χαμπάρι τότε; Όλοι δουλεύουνε σαν τα σκυλιά. Τώρα πρέπει, τώρα που καθόμαστε!

Να, λες και βλέπω τα ζευγάρια με τις φαντασμαγορικές τους στολές να επιδίδονται πάνω στον πάγο, σε διπλό άξελ και στο καπάκι τριπλό σάλτο που θα καταλήγει σε όμορφα, συμμετρικά σπιν στη μέση της πίστας! Αναμένεται -ειδικά μετά το τριπλό σάλτο του Υψηλότερου Ζεύγους του τόπου- να σαλτάρει και ο ίδιος ο Κωστάλας στο πόρτο αφού τέτοιο άλλο, δεν θα έχει ξαναδεί στη πολύχρονη καριέρα του!

Μια άλλη φήμη που κυκλοφορεί, κάνει λόγο για κυβερνητική αποστολή που θα συμμετέχει στο φεστιβάλ εκτός συναγωνισμού. Απλά και μόνο προς τέρψιν των πολιτών. Για το λόγο αυτό, εστάλη με την ευκαιρία της γιορτής του Αγίου Διονυσίου, ο κύριος Πάγκαλος προκειμένου να ελέγξει την ποιότητα της πίστας αλλά και να ρίξει τη ματιά του στα προγράμματα των ζευγαριών που πρόκειται να συμμετέχουν ώστε η κυβερνητική αποστολή να παρουσιάσει κάτι ανώτερο σε θέαμα αλλά και τεχνική αρτιότητα. Κυβέρνηση είναι αυτή, δεν μπορεί να μην είναι η καλύτερη!

Ανεξάρτητα πάντως από την τελική κατάταξη των συμμετεχόντων, μεγάλος κερδισμένος και αυτή τη φορά θα είναι ο ζακυθινός λαός που θα έχει τη τιμή και τη χαρά, να απολαύσει όλη αυτήν την υπερπαραγωγή. Μια υπερπαραγωγή που έρχεται να καλύψει το απύθμενο κενό που νοιώθει ο πολίτης αφού εφέτος, λόγω οικονομικής στενότητας, δεν μπορεί να επιδοθεί στο αγαπημένο του σπορ: την κατανάλωση. Το φεστιβάλ αυτό, είναι και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συναντηθούν όλοι μαζί έμποροι και καταναλωτές αφού στα καταστήματα των πρώτων, δεν προβλέπεται να συναντηθούν. Έτσι, όλοι μαζί αγαπημένοι, θα δώσουν την προσοχή τους στις απίθανες φιγούρες των καλλιτεχνικών - πολιτικών ζευγαριών και θα ξεχάσουν τον καημό τους.

Άλλωστε, είναι γνωστό από παλιά: Η φτώχεια θέλει καλοπέραση!

Antisexus

Ακόμα κι αν πάρω ως δεδομένο πως -όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, έτσι κι εγώ- μεροληπτώ υπέρ των αγαπημένων μου, δεν είναι αρκετό αυτό για να δικαιολογήσει τη χαρά και την ικανοποίηση που νοιώθω, τώρα που ολοκλήρωσα την ανάγνωση του ΑΝΤΙΣΕΞΟΥΣ.

Και τι τύχη! Αν δεν ήταν ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης φίλος μου, ίσως να μην ήξερα για την καινούργια μεταφραστική δουλειά του και ίσως να μην το διάβαζα ποτέ. Κι ακόμα, ίσως ποτέ να μην ανακάλυπτα τον Αντρέι Πλατόνοφ αυτόν τον μάγο με την λεπτή ειρωνεία και τον αφοπλιστικό κυνισμό.

Δεν μπορώ να κρίνω το γραφτό από άποψης μεταφραστικής. Είμαι σίγουρη -κι εδώ μπαίνει αρκετά η μεροληψία που αναφέρθηκε παραπάνω- πως ο Δημήτρης θα έχει κάνει εξαιρετική δουλειά και πάλι. Άλλωστε, είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει τη γλώσσα αυτή, δεν την γνωρίζει μόνο ως διδαγμένη "ξένη" συν του ότι έχει στο ενεργητικό του δεκάδες, αξιόλογες μεταφράσεις. Στην τελική, υπάρχουν τόσοι και τόσοι κριτικοί να το κρίνουν. Μπορώ να πω όμως, την άποψή μου σαν ανάγνωσμα και σαν ερέθισμα. Σαν τροφή για σκέψη, για χαμόγελο, για δάκρυ και για επανατροφοδότηση...

Μέσα από διάφορες προσωπικές, εσωτερικές διαδικασίες με ξαναφέρνει μπροστά σε μια πραγματικότητα που σαν παιδί αρνιόμουν να παραδεχτώ και σαν ενήλικας ντρέπομαι για αυτήν. Με διδάσκει όμως, πόσο λυτρωτικός μπορεί να είναι ο αγώνας απέναντι σε ότι μπορεί να ονομαστεί καθεστώς, μέσα από τις λέξεις, όταν βέβαια αυτές ντύνονται με τα κατάλληλα ρούχα. Ο Πλατόνοφ θεωρώ πως έχει το χάρισμα να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται λέγοντας ουσιαστικά έξω από τα δόντια αυτά που πιστεύει, χωρίς να ανησυχεί για το αποτέλεσμα. Τον θαυμάζω και γι' αυτό!

Δεν θα μακρηγορήσω άλλο. Παραθέτω ένα απόσπασμα από το διαφημιστικό φυλλάδιο το οποίο, όμως μας ενημερώνει ο μεταφραστής, δημοσιεύθηκε στη Νέα Υόρκη. Το φυλλάδιο έχει σκοπό να διαφημίσει τη συσκευή ΑΝΤΙΣΕΞΟΥΣ. Μια πατέντα επαναστατικής, που εφόσον έχει κατακλείσει όλες τις αγορές του κόσμου, επιχειρεί να εισαχθεί και στην αγορά της Σοβιετικής Ένωσης, υπό την επωνυμία "ΑΝΤΙΣΕΞΟΥΣ Κατοχυρωμένες με πατέντα συσκευές. Μπέρκμαν, Σολτουά και Υιοί ΕΠΕ".

"...η εταιρεία μας κατοχύρωσε την ευρεσιτεχνία σε όλες τις πολιτισμένες χώρες για την ηλεκτρομαγνητική συσκευή Antisexus, η οποία αποσκοπεί στην ρύθμιση του φύλου, και ταυτοχρόνως -χάρη σ' αυτήν- στην ύψιστη λειτουργία του ανθρώπου, το πνεύμα του, την κρυμμένη, σ' αυτό, θα λέγαμε, θεότητα, η οποία πρέπει, επιτέλους, να γίνει φανερή και κοινόχρηστη, ως μία από τις βασικές αρετές της ανθρωπότητας. Η μη ρυθμισμένη γενετήσια συμπεριφορά είναι μη ρυθμισμένη ψυχή - μη αξιόπιστη, η οποία και η ίδια οδύναται και παράγει οδύνες, πράγμα που στον αιώνα της καθολικής επιστημονικής οργάνωσης της εργασίας, στον αιώνα των Φορντ και του ραδιοφώνου, στον αιώνα της Κοινωνίας των Εθνών, του Ρέζεφορντ και της σχεδιαζόμενης διαπλανητικής επικοινωνίας με την βοήθεια της ζώσας δυνάμεως, η οποία υπάρχει στο επονομαζόμενο "Τούβλο" του Κρέιτσκποφ, δεν μπορεί να είναι ανεκτό. Η πρόοδος ακολουθεί τεθλασμένη πορεία, δηλαδή ορισμένα σημεία της υστερούν σε μεγάλο βαθμό έναντι άλλων. Η εταιρεία μας ανέλαβε το καθήκον να ευθυγραμμίσει την πορείας της προόδου, η εταιρεία μας ανέλαβε το καθήκον να εξοντώσει την σεξουαλική βαρβαρότητα του ανθρώπου και να εξυψώσει την φύση του στο επίπεδο του ανώτερου πολιτισμού της ηρεμίας και του ισομερούς, ήρεμου προσχεδιασμένου ρυθμού ανάπτυξης.

Στον αιώνα των κοινωνικο-οικονομικών κρίσεων, όταν ο θεσμός του γάμου επιβαρύνεται υλικά, στον αιώνα των διατροφών, όταν είναι σχεδόν αδύνατη η τεκνοποιία, όταν η γυναίκα έγινε και πάλι σχεδόν φαντασίωση των ποιητών χάρη στη μιζέρια των ανδρών, καλούμαστε να λύσουμε το παγκόσμιο πρόβλημα του φύλου και της ψυχής του ανθρώπου. Η εταιρεία μας μετέτρεψε το συναίσθημα της διαφοράς των φύλων από άναρχο στοιχείο σε ευγενή μηχανισμό και έδωσε στον κόσμο την δυνατότητα της ηθικής συμπεριφοράς. Εξαφανίσαμε το στοιχείο του φύλου από τις ανθρώπινες σχέσεις και απελευθερώσαμε τον δρόμο για την καθαρή πνευματική φιλία.

Λαμβάνοντας υπόψη, παρ' όλα αυτά, την ιδιαιτέρως εκτιμώμενη στιγμή της απόλαυση, η οποία υποχρεωτικά ενυπάρχει στην επαφή των φύλων, δώσαμε στην συσκευή μας τέτοια δομή, η οποία επιτρέπει την επίτευξή της, εντέλει, τρεις φορές περισσότερο από ό,τι θα απολάμβανε κάποιος που μόλις εξήλθε στην ελευθερία μετά από 10ετή κάθειρξη. Αυτή είναι η δική μας σύγκριση, αυτή είναι η αντιστοιχία της ποιότητας των πιστοποιημένων συσκευών μας.

Εν συνεχεία, ένας ιδιαίτερος ρυθμιστής επιτρέπει την επίτευξη ηδονής οποιασδήποτε χρονικής διάρκειας -από μερικά δευτερόλεπτα έως μερικά εικοσιτετράωρα- αρκεί ο χρήστης να διαθέτει τον αντίστοιχο ελεύθερο χρόνο. Μια ξεχωριστή ροδέλα επιτρέπει την ρύθμιση σε μονάδες μέτρησης όγκου την έκχυση σπέρματος και κατ' αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται το βέλτιστο επίπεδο ψυχικής ισορροπίας, δεν επιτρέπει δηλαδή την περιττή εξάντληση του οργανισμού και την πτώση των βιορυθμών. Σύνθημά μας είναι η ψυχική και οργανική μοίρα του πελάτη μας, ο οποίος εκπληρώνει το γενετήσιο καθήκον του, να βρίσκεται στα χέρια του μέσω των ειδικών ρυθμιστών. Και αυτό το πετύχαμε. Εκτός απ' αυτό όμως, οι γέροντες, που έχουν αποβάλει πλέον την γενετήσια ορμή, μπορούν και πάλι να την αποκτήσουν χάρη στη συσκευή μας. Εργαζόμαστε για το καλό όλων των ηλικιών και όλων των λαών..."

Αντρέι Πλατόνοφ ΑΝΤΙΣΕΞΟΥΣ
Εισαγωγή-μετάφραση από τα ρωσικά, Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Η απενεχοποίηση της βαριομάρας και μια ακτίνα φωτός

Έχω καιρό να σου γράψω, το ξέρω. Δεν είναι πως δεν ήθελα. Είναι που βαριόμουν, φρικτά. Ε, ναι δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ: βαριόμουν! Κι όλα τα υπόλοιπα, ήταν απλά δικαιολογίες. Όχι δηλαδή πως δεν έχω υποχρεώσεις και τρεξίματα αλλά να, θα μπορούσα να βρω λίγο χρόνο ώστε να γράψω δυο λόγια. Αλλά βλέπεις, βαριόμουν!

Την περασμένη Κυριακή, στο σπίτι βαριόμουν ξανά και δεν με έσωσε ούτε η βόλτα μέχρι το Φάρο του Κεριού όπου είχα να πάω τουλάχιστον δέκα χρόνια. Όση ώρα ήμουν εκεί ήταν καλά, μου άρεσε. Μετά όμως, στο σπίτι, βαριόμουν και δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. Καθόμουν ημιξαπλωμένη στον καναπέ και χάζευα το ταβάνι. Όχι δεν ήταν εκείνη η κλασική ταβανοθεραπεία για την οποία σου έχω μιλήσει λεπτομερώς, στο παρελθόν. Ήταν η παρατήρηση χωρίς κενό κεφάλι κι ίσως αυτό -ή μήπως η κατάλληλη στιγμή- με έφερε μπροστά σε μια φωτεινή ανακάλυψη.

Φωτεινή κυριολεκτικά! Δίπλα στο τρίτο ξύλινο δοκάρι από αριστερά, στην εσωτερική πλευρά, εκεί που το ταβανοπάτωμα ακουμπάει πάνω στον τοίχο, υπήρχε -από κατασκευής του σπιτιού φαντάζομαι- ένα μικρό κενό που δημιουργήθηκε αναγκαστικά επειδή εξείχε από τον τοίχο ένας σωλήνας του καλοριφέρ που αναμένει να συνδεθεί με κάποιο σώμα, κάποτε. Κι από αυτό το μικρό κενό τρύπωσε μια φωτεινή αχτίδα η οποία με χτύπησε ακριβώς μες στην κόρη του ματιού και το εξανάγκασε να κλείσει ερμητικά. Εξανάγκασε κι εμένα να μετακινηθώ ώστε να μπορέσω να παρατηρήσω όλο αυτό που σου περιέγραψα ήδη. Δεν ξέρω αν θα είχε την ίδια αξία αν δεν βαριόμουν τόσο ώστε να το παρατηρήσω κι αν δεν ήταν η ώρα της ημέρας τέτοια, ιδανική για να μπει το φως από το παράθυρο της σοφίτας και να επιτρέψει στην ατίθαση ηλιαχτίδα να τρυπώσει ανάμεσα από το ξύλο και τον πλαστικό σωλήνα και να έρθει να συναντήσει το μάτι μου. Σύμπτωση, μπορεί. Αν υποθέσουμε πως πιστεύουμε στη σύμπτωση και γενικότερα στην τύχη.

Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι πως δεν υπάρχει ρεζουμέ και πως απλά αυτό το "τυχαίο" γεγονός, στάθηκε αφορμή για να κάτσω επιτέλους και να σου γράψω εκείνα τα "δυο λόγια" που λέγαμε πιο πριν.

Με την ευκαιρία, πάρε κι ένα τραγουδάκι... για το καλό και μη φοβάσαι τη γρίπη, αποκλείεται να πάθεις τίποτα χειρότερο από ότι ήδη έχεις πάθει. "Πίστεψέ με", που λέει κι εκείνο το αγόρι με την αυτοπεποίθηση και την τεστοστερόνη στα ύψη... στο ταβάνι! Κι αυτή! Εκείνη η "χρυσή πουλού" που λέει κι η νόνα Αντζουλέτα (καλή τσης ώρα!).

Τα λέμε!

Η Βαλχάλλα χάθηκε...

Για την "Επέτειο"

Ορέστη απ' το Βόλο... εξαπατήθηκες. Αυτή η όμορφη που σου χαμογέλασε. Αυτή που σε κάλεσε κοντά της με βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις, δεν ήταν η Βαλκυρία που θα σε οδηγούσε με τιμές και δόξες στην Αίθουσα των Σφαγιασθέντων. Ήταν από άλλη μυθολογία βγαλμένη και την λέγαν Αλυκτώ και ήταν Ερινύα. Ήθελε απλά το νεαρό κεφάλι σου στα πόδια της. Γιατί τόλμησες. Γιατί ήθελες. Γιατί ονειρεύτηκες. Θολωμένος από την αγανάκτηση, πνιγμένος από το άδικο δεν είδες τα θανατερά φίδια, που τύλιγαν το όμορφο πρόσωπό της. Την πίστεψες. Την ακολούθησες, με αυταπάρνηση, με θάρρος. Σίγουρος πως βάδιζες προς την δόξα, τη λύτρωση. Ξεχνώντας πως κι εσύ κάποιον αδίκησες.

Ορέστη απ' το Βόλο... ξεχάστηκες. Ένα όνομα έγινες, μέσα στα πολλά που τυπικά διαβάζονται για να καμώνονται οι άνθρωποι πως θυμούνται. Ποιος θυμάται και τι; Ποιος ακούει και ποιος βλέπει; Ποιος κοιμάται ήσυχος και ποιος ξενυχτάει ήσυχος; Ποιος σου κάνει μνημόσυνα, με σφιχτή μεταξωτή γραβάτα ή μ' ανοιχτό πουκάμισο, της μόδας.

Ορέστη απ' το Βόλο... δοξάστηκες. Φιγουράρεις πρώτο θέμα στα blog. Σε ξαναθυμόμαστε μετρώντας τα σχόλια και την αναγνωσιμότητά μας. Σαν άλλες Βαλκυρίες, σε σέρνουμε από τα μαλλιά. Σε ντύνουμε και σε στολίζουμε με κόκκινα γαρύφαλλα. Σου πάει το κόκκινο Ορέστη. Κι εμάς μας πάει η επανάσταση. Κοίτα μας!

Ανακοίνωση

H "Super Nova", διαγαλαξιακή - αστροναυτική εταιρεία, σας ενημερώνει ότι τα προγραμματισμένα δρομολόγια για σήμερα Τετάρτη 11/11/09 προς:
Ανδρομέδα (Ι & ΙΙ), Ωρίωνα, Μ36 και Κάτω Ραχούλα (ΝGS 4235)

Θα αναχωρήσουν μία ώρα μετά την προκαθορισμένη, λόγω έξαρσης φαινομένου διαττόντων στον κόμβο του Βέγκα.

Επιπροσθέτως, το προγραμματισμένο σημερινό δρομολόγιο για Πλειάδες - Αλντεμπαράν και "Νεφέλωμα του Μήτσου του κουρέα" ματαιώνεται μέχρι νεωτέρας, λόγω βλάβης αναφλεκτήρα του LINEAR 8je054.

Ευχαριστούμε για την κατανόηση!

Από το Γραφείο Γης

Desperate Housewife?

Μπα... δεν νομίζω!

Τι θα πει άλλωστε -ελληνιστί- "νοικοκυρά σε απόγνωση"; Από την άλλη, και ποια νοικοκυρά (+ μητέρα + σύζυγος + εργαζόμενη + ερωμένη +00 ), δεν έχει αισθανθεί φορές, όχι μόνο απόγνωση αλλά την απόλυτη απελπισία. Δείξε μου μία τέτοια και θα σου δώσω όλες μου τις "ιδιότητες", ρεγάλο!

Ξέρω πόσο "κατινέ" χαρακτηρίζεται το θέμα και σε πληροφορώ πως δεν μου καίγεται καρφί! Εσύ ξέρεις τι είναι να δουλεύεις 8-9 ώρες και άλλες τόσες στη συνέχεια στο σπίτι; Να καθαρίζεις φασολάκια ενώ τα πλυντήρια δουλεύουν και ενώ μαθαίνεις στο μικρό σου "5+3 = 8"; Να φτάνουν μεσάνυχτα και να μην έχεις προλάβει ούτε τα ρούχα σου να βγάλεις από το πρωί...

Και δεν φτάνει που πρέπει να είσαι άψογη σε όλους τους ρόλους που έχεις αναλάβει ως γυναίκα, να πρέπει να είσαι και περιποιημένη, με σωστές αναλογίες και καλόγουστη άποψη περί στυλ.

Την ώρα δε που το (ή τα) παιδί σου, εκφράζει την απορία "είμαι καλύτερος στο πιάνο από ότι ο Μότσαρτ;" την ώρα που δεν σου έχει μείνει άλλη δύναμη ούτε για να κάνεις ένα ντουζ, εσύ πάλι πρέπει να κάτσεις με υπομονή να του εξηγήσεις ότι δεν είναι, γιατί δεν είναι κλπ κλπ κλπ και να αντιμετωπίσεις την κρισάρα του, που ως γνήσιο αρσενικό -ασχέτως ηλικίας- αρνείται να παραδεχτεί πως δεν μπορεί να είναι ο πρώτος, ο καλύτερος, ο άφταστος στα πάντα. Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή παραδεχτείς την ανύπαρκτη υπεροχή του...μαύρο φίδι που έφαγε εσένα αλλά και όποιον συναναστραφεί το παιδί σου στο μέλλον. Για να γυρίσει μια ωραία ημέρα να σου πει: "με ρώτησες που με έκανες;", όπως ακριβώς είχες πει κι εσύ, στα πέτρινα χρόνια της εφηβείας ή προεφηβείας... δεν θυμάμαι πια!

Νοικοκυρά σε απόγνωση; Μπα... δεν θα το έλεγα. Απλά προσπαθώ να δίνω ότι μπορώ μέχρι να εξαντληθούν τα αποθέματα, αν στο μεταξύ δεν βρεθεί καμία πηγή ενέργειας. Ανεξάντλητη, απύθμενη και πάντα πλουσιοπάροχη!

Το Πλουσιόπαιδο

(Ένα παλιό κείμενο, σε επανάληψη)

Είχαμε πάει μαζί σ' εκείνο το ταβερνάκι, εκεί κοντά στην Αγίας Άννης. Ούτε με χάρτη δεν θα το ξανάβρισκα.

Θυμάμαι τα βρώμικα σερβίτσια και τα γέλια που κάναμε σκουπίζοντάς τα με μωρομάντηλα που είχα στην τσάντα μου. Τον ταβερνιάρη που μας έλεγε πως από κάπου μας ξέρει. Ήταν σίγουρος και έσπαγε το κεφάλι του να θυμηθεί. Από τη τηλεόραση, ίσως;

Θυμάμαι ακόμα του δυο μουσικούς - ένα μπουζούκι και μια κιθάρα - που έπαιζαν παλιά λαϊκά. Το σκηνικό σαν παλιά ελληνική ταινία κι εγώ να σου τραγουδάω : "Σιγανοψιχάλισμα, σιγανοψιχάλισμα, δάκρυ - δάκρυ πέφτουνε της βροχής οι στάλες. Που να είσαι; Χάθηκες. Να με σκάσεις βάλθηκες...". Μετά ο ταβερνιάρης με προέτρεψε να σηκωθώ να τραγουδήσω - καθώς έτσι ήτανε το συνήθειο του μαγαζιού - μα εγώ ντράπηκα και το απέφυγα ευγενικά.

Σε λίγο

άρχισαν να σηκώνονται διάφοροι θαμώνες και να τραγουδάνε τον πόνο τους. Γελάγαμε - όσο μπορούσαμε διακριτικά - και θαυμάζαμε το ταλέντο του λούμπεν προλεταριάτου, που κανείς δεν βρέθηκε να ακούσει το τραγούδι τους να ανακατεύεται με το κάρφωμα της σανίδας, απάνου στην σκαλωσιά κι έτσι έμειναν για πάντα ταλαντούχοι καλουπατζήδες. "Δεν βαριέσαι", είπε ένας στον φίλο του, " Αν είχα πάει στο ΝΑ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ, θα 'μουνα τώρα Αδαμαντίδης, αλλά δεν άκουσα την συγχωρεμένη τη μάνα μου που μου 'λεγε να πάω..."

Λίγο η τσίκνα, λίγο τα ταλέντα, λίγο το κρασί, είχαμε έρθει σε κατάσταση πλήρους ευφορίας. Είχε περάσει η ώρα, κόντευε μία κι κάποιος τραγούδαγε σε ύφος Βοσκόπουλου : "Το φεγγάρι πάνω Θέ μου, ασημένιο τάλαρο..." κι εμείς λέγαμε πως θα ανοίξει η πόρτα και θα μπουκάρει η Ζωίτσα η Λάσκαρη να χορέψει ζεϊμπεκιά. Η πόρτα πραγματικά άνοιξε και εμφανίστηκε μια αντρική, πέρα για πέρα ευγενική φυσιογνωμία. Ένας κύριος γύρω στα 55, με καθαρά αλλά παλιά ρούχα, φρεσκοξυρισμένος και χαμόγελο μεθυσμένου. Έκατσε στο διπλανό μας τραπέζι μα καθώς καθόταν μας καλησπέρισε με εξαίσιο τρόπο που θύμιζε Λόρδο.

Κοιταχτήκαμε και σχολιάσαμε πως είναι μεθυσμένος. Το γκαρσόνι, πήγε να του πάρει παραγγελία με πολύ απότομο τρόπο αλλά αφοπλίστηκε γρήγορα από την ευγενική συμπεριφορά του Λόρδου. Παρήγγειλε μια χοιρινή μπριζόλα, σαλάτα και μισό κιλό κρασί.

Η μικρή παράσταση των θαμώνων συνεχιζόταν και πλέον είχε πάρει διαστάσεις διαγωνισμού τραγουδιού. Με τη σειρά ανέβαιναν οι τέσσερις βασικοί τραγουδιστές - θαμώνες και προσπαθούσαν να τραγουδήσουν καλύτερα από τον προηγούμενο. Στο τέλος κάθε τραγουδιού, χειροκροτήματα από το κοινό και ο Λόρδος να φωνάζει : "Εύγε!". Πάντα με στυλ ανάλογο του τίτλου του. Στο μεσοδιάστημα δύο τραγουδιών, ο Λόρδος σηκώθηκε και είπε με σοβαρή, σταθερή φωνή: "Αξιότιμοι κύριοι, μήπως θα μπορούσατε σας παρακαλώ να πείτε το Πλουσιόπαιδο; Θα σας ήμουν υπόχρεος!". Τότε όλοι οι θαμώνες έκατσαν κάτου, ελαφρώς ενοχλημένοι μα συγκαταβατικοί και το μπουζούκι άρχισε να παίζει το Πλουσιόπαιδο...

Ο Λόρδος σηκώθηκε και χόρεψε αριστοκρατικά, τω όντι. "Εγώ το πλουσιόπαιδο που ζούσα στα σαλόνια για δέστε πως κατάντησα με άπλυτα πουκάμισα και τρύπια παντελόνια..." Σταματήσαμε να γελάμε. Γύρισες και μου είπες: "Τον καημένο, γύρευε τη λούμπα έχει φάει στη ζωή του, κάποια θα του τα έκανε όλα φλούδα!". Συμφώνησα με ένα νεύμα, χωρίς να σε κοιτάξω. Τον παρακολουθούσα και προσπαθούσα να διαβάσω στις κινήσεις του ζαλισμένου χορού του, την ιστορία που κουβαλούσε.

Μόλις το τραγούδι τελείωσε, τον χειροκρότησαν όλοι με θέρμη. Έκανε μια βαθιά υπόκλιση, ιπποτική και κάθισε στο τραπέζι του ξανά. Μετά από λίγο πλήρωσε, είπε ευχαριστώ κι έφυγε.

Η παράσταση των θαμώνων συνεχίστηκε αλλά δεν είχε πλέον πλάκα. Θυμάσαι;

Μουσική στους δρόμους

Τη φωτογραφία την τράβηξα το χειμώνα του 2006 στη Πράγα, στη Γέφυρα του Καρόλου

Ο φίλος Γιάννης από τη μακρινή Κίνα, μου έστειλε εχθές ένα video και αυτό είναι το θέμα του πόστου. Άλλωστε, υποσχέθηκα στον Γιάννη ότι θα γράψω κάτι σχετικά αν και τον τελευταίο καιρό δεν έχω όσο ελεύθερο χρόνο θα ήθελα για να ποστάρω.

Το email του φίλου, που περιείχε το video, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από εκείνα τα μηνύματα που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας οι διαδικτυακοί χρήστες, είτε για να γελάσουμε είτε για να προβληματιστούμε είτε γιατί φοβόμαστε πως αν δεν το στείλουμε μέσα στις επόμενες ώρες, σε όλη τη λίστα επαφών μας, θα μας βρει μεγάλο κακό και γενικά από εκείνα τα e-mail που χαζεύουμε όταν βαριόμαστε αφόρητα και δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε.

Ωστόσο, το συγκεκριμένο video που έδειχνε έναν ανατολικο-ευρωπαίο μουσικό του δρόμου να "εκτελεί" στο ακορντεόν με τη συνοδεία της φωνής του, το Another Brick in the Wall των θρυλικών Pink Floyd, στάθηκε αφορμή για έναν δημιουργικό διάλογο μεταξύ εμού και του φίλου Γιάννη.

Ο Γιάννης το θεώρησε διασκεδαστικό, εγώ θλιβερό. Και δεν είναι τόσο η "ασέβεια" προς τους Pink Floyd. To ίδιο θλιβερό θα το θεωρούσα κι αν έπαιζε κάτι άλλο. Ήταν η έντονη προσπάθεια που διέκρινα στο πρόσωπο του μουσικάντη να ικανοποιήσει μια παρέα ανδρών που έπιναν και διασκέδαζαν με τα καμώματά του. Το είδα ίσως υπερβολικά, πως ξευτιλίζεται η ανθρώπινη φύση έναντι των ορέξεων του κάθε "πελάτη" και με στεναχώρησε. Διπλά. Γιατί εκείνος είναι αναγκασμένος να κάνει το γελωτοποιό για να βγάλει χρήματα και γιατί εμείς τον βάζουμε να μας παριστάνει τον γελωτοποιό για να διασκεδάσουμε έναντι κάποιας μικρής αμοιβής, ακυρώνοντας εντελώς την ιδιότητα του μουσικού που αυτός ο άνθρωπος φέρει.

Το συζητήσαμε με τον Γιάννη, μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων. Του είπα ότι είμαι υπερβολική και το ξέρω. Είπε πως φταίει η αντίληψη που έχουμε για τους μουσικούς των δρόμων. Επειδή τους θεωρούμε ζητιάνους. Έχει δίκιο. Μου μίλησε ακόμα για ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που υπάρχουν Μουσικοί του Δρόμου και πως ένα project για την Αξιοποίηση των Μουσικών του Δρόμου, στην Αθήνα θα ήταν ιδανικό. Αρκεί, όπως τόνισε ο Γιάννης, να βγάλουμε από το μυαλό μας την ταμπέλα: "μουσικός του δρόμου = ζητιάνος".

Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει αυτό εδώ. Το θεώρησα πολύ ρομαντικό. Μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από ιστορίες του Ροντάρι. Σκέφτηκα πως αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε μια πόλη φτιαγμένη από σοκολάτα -επειδή την αγαπώ πολύ- όπου τα παιδιά θα έπαιζαν ανέμελα, οι μεγάλοι θα κυκλοφορούσαν αγκαλιασμένοι φορώντας τα καλά τους χαμόγελα, από τον ουρανό θα έπεφταν συνεχώς ζαχαρωτές νιφάδες και η μουσική θα υπήρχε παντού!

Κουβέντα στη κουβέντα, θυμήθηκα μια ιστορία για τον Παγκανίνι που είχα ακούσει κάποτε. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή αλλά σας την μεταφέρω και να μου επιτρέψετε να την αφιερώσω στον Γιάννη, που στάθηκε αφορμή για να την θυμηθώ αλλά και να την γράψω εδώ:

"Κάποτε ο Παγκανίνι άκουσε έναν βιολιστή να παίζει σε έναν πολυσύχναστο δρόμο του Παλέρμο, στη διάρκεια κάποιας περιοδείας του στη Νότια Ιταλία. Ήταν αρκετά καλός αλλά κανείς δεν έριχνε ούτε κέρμα στο δοχείο που είχε τοποθετήσει μπροστά του για το σκοπό αυτό. Ο Παγκανίνι -γνωστός για τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του- άρπαξε το βιολί του άγνωστου μουσικού του δρόμου και του είπε: "Δεν μπορείς να βγάλεις χρήματα έτσι!" κι αμέσως άρχισε να παίζει με το γνωστό ανεπανάληπτο τρόπο του.

Φυσικά, το δοχείο μπροστά του όχι μόνο γέμισε αλλά ξεχείλισε, άδειασε και ξαναγέμισε αρκετές φορές και ο άγνωστος μουσικός δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του ενώ ο Παγκανίνι που δεν αναγνωρίσθηκε από τους περαστικούς απλά τους μάγεψε με το το ιδιαίτερο παίξιμό του, σταμάτησε να παίζει μόνο όταν ήταν σίγουρος πια πως είχαν μαζευτεί αρκετά χρήματα για τον μουσικό του δρόμου. Και αμέσως μετά, πήγε στην Όπερα για πρόβα..."

Μετεκλογικά

Τέλειωσαν οι Εκλογές, "πάπαλα" που λένε και στα μωρά. Finito la musica, pasato la festa!

Κρίμα, κρίμα! Όχι τόσο για το αποτέλεσμα όσο για το ότι τέλειωσε το πανυγήρι. Εκεί που είχα συνηθίσει να πηγαίνω την βόλτα μου κάθε βράδυ στη Πλατύα Ρούγα και να βλέπω χαμογελαστούς υποψήφιους, δοσμένους στη μάχη του εκλογικού σταυρού... Γιατί εδώ είμαστε επαρχία και μάλιστα μονοεδρική! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Χα! Ανεβάζουμε και κατεβάζουμε κυβερνήσεις, άμα λάχει!

Κρίμα που λες. Μου άρεσε το νταβαντούρι, να περπατάω τους δρόμους στρωμένους με φυλλάδια. Και τι αίσθηση να πατάς πάνω στις μούρες των υποψηφίων και το τακούνι σου να τρυπάει το μάτι τους. Τοίχοι, κολώνες με αφίσες κομμάτων, σαν έκθεση pop art! Κεράσματα στα γύρω από τα εκλογικά κέντρα καφέ και χτυποκάρδια στα πολιτικά γραφεία, όπου το μαγείρεμα πάει σύννεφο αλλά πάντα η μανέστρα χαλάει για όλους, εκτός από τον νικητή, φυσικά!

Ωραία πράματα! Έρχονται και οι ετεροδημότες. Βλέπεις φίλους μετά από καιρό -ίσως και χρόνια- συγγενείς, αγαπημένα πρόσωπα, τον γείτονα που όταν αποχωριστήκατε τον Αύγουστο έκανες το σταυρό σου που ξελυτρώθηκες μέχρι το Πάσχα τουλάχιστον... Μην κοιτάς που κουράστηκε ο Πρωθυπουργός και δεν σε άφησε να ηρεμήσεις. ΥΦΣ (υπό φυσιολογικές συνθήκες), μέχρι το Πάσχα είχες καθαρίσει!

Το ευχαριστήθηκα το Σαββατοκύριακο πάντως. Τι φίλος από Νέα Υόρκη ήρθε, τι φίλη από Λονδίνο και μια που ήταν εδώ, ρίξανε και μια ψήφο έτσι βρε παιδί μου, για το αντέτι! Κόσμος, πήγαινε - έλα και υποψήφιοι στη μπαρότσαρκα. Και καλά εκείνοι που βγαίνουνε ούτως ή άλλως -διότι έχουμε και τέτοιους δεν μπορώ να πω- εκείνη την υποψήφια με το ταγιεράκι, που την τρέχανε την καημένη;

Δεν την λυπήθηκε το κόμμα; Τώρα θα μου πεις, εδώ το κόμμα της δεν λυπήθηκε τον εαυτό του και κατέβηκε στις εκλογές με τον απόλυτο αέρα του χαμένου και "χαϊμένου", εκείνη θα λυπόταν; Άλλωστε δεν έχασε και τίποτα η ευρωβουλευτίνα. Ίσα - ίσα που γνώρισε και τους Ζακυνθινούς συμπατριώτες της. Όμως να, δεν ήξερε να της πει ένας άνθρωπος να μην πάει στο Barrage με το ταγιέρ; Απορώ πως δεν την κράξανε δηλαδή, απορώ! Εμένα πάλι κι αυτό μου άρεσε. Είναι γνωστό άλλωστε ότι είμαι λάτρης του σουρεαλισμού.

Καλά τα προγνωστικά την παραμονή τον εκλογών. Τα στοιχήματα, τα ταξίματα, οι αγοραπωλησίες! Σωστό πανηγύρι σου λέω, με τα όλα του! Και μουσικές και απ' όλα!

Τώρα να κατέβεις στον Άγιο Μάρκο να κάμεις τι; Άσε που έχουμε και τα σενάρια διαδοχής που όσο να 'ναι μας απασχολούν. Πάντως εγώ στο ξεκαθαρίζω, τη Ντόρα θέλω! Να ηρεμήσει κι εκείνος ο δύστυχος Επίτιμος και η ψυχή της Μαρίκας! Καιρός είναι πια.

Να δω την Ντόρα Αρχηγό της ΝΔ και να κλείσω ως ψηφοφόρος που παρεμπιπτόντως, έφτιαξα και τις παραδοσιακές μου τηγανίτες, να έχουμε να μασουλάμε κάτι βλέποντας αποτελέσματα ειδικά σε κάτι καμμένα της Πελοποννήσου. Αυτοί φαίνεται θα επανιδρύθηκαν -πριν το κράτος- μετά τις πυρκαγιές. Δεν εξηγείται διαφορετικά πως έδωσαν τέτοια εκλογή στη ΝΔ. Τα 3.000 ευρώ τους έφτασαν και τους περίσσεψαν και σε αυτές τις εκλογές! Μπράβο. Όχι, μπράβο! Να μας πούνε πως το κάνουν να το κάνουμε κι εμείς που είμαστε "τρουπιοχέρηδες", που λέει και η νόνα μου.

Αχ βρε νόνα... Ακόμα κι εσένα που με το ζόρι στέκεσαι σε σείρανε στη κάλπη και φυσικά φρόντισαν να σου ετοιμάσουν το ψηφοδέλτιο, γιατί μεγάλη γυναίκα είσαι... βλέπεις;;; Αλλά ας μην γκρινιάζω και στα σέστα σου να ήσουν, τα ίδια πάνου κάτω θα ψήφαγες!

Πάνε οι εκλογές, πάνε. Τουλάχιστον μπήκε το ΣΥΡΙΖΑ στη Βο(υ)λή. Ο Σουφλιάς γλίτωσε στο παρά τρίχα το εγκεφαλικό. Ο Καραμανλής θα μπορεί επιτέλους να τρώει ότι γουστάρει χωρίς να φοβάται το "κοινωνικό του προφίλ", που όπως έδειξε τον απασχολούσε πάααααρα πολύ. Η Κανέλλη θα ασκήσει και θα σκίσει τώρα, δριμύτατη αντιπολίτευση... Και η πολιτική ζωή, συνεχίζεται!

Λυπάμαι γιατί ανέβηκε το ποσοστό του ΛΑΟΣ και γιατί δεν κατάφεραν οι οικολόγοι να πάρουν θέση στα έδρανα. Πιστεύω πως έχουν να πουν και να δώσουν πολλά.

Άντε με 'γεια μας!

Σχολικόν Ενθύμιον (Σύντομον!)

Ο Τζώρτζης δεν τα έπαιρνε τα γράμματα, ούλοι το ξέρανε ασχέτως αν δεν το παραδεχότουνα! Ο πατεράκης του ο Παύλος, είχε τελειωμένη και την 5η του δημοτικού βεραμέντε, δεν εδεχότουνα να του μείνει ο πρωτότοκος γιος του αμόρφωτος. Δεν εδεχότουνα να έχει τη τύχη τη δικιά του, να περνάει πάει να πει τη ζωή του, τσι σταύλους με τα ζωντανά, στα λιοστάσια να μαζώνει ελιές και στα αμπέλια να κλαδεύει τα κούτσουρα.

Ο Παύλος ήτουνα άνθρωπος έξυπνος κι επήρε την απόφαση να βάλει χάμου τον Τζώρτζη και να τονε μάθει να διαβάζει αφού είχε φτάσει ολοένα στη Γ' δημοτικού και δεν ήξερε ούτε το όνομά του να γράψει. Τονε παίρνει με το καλό το λοιπόνε ο Παύλος, ανοίγει το αναγνωστικό και τον αρχινάει:

- Τζώρτζη μου, το "βου" με το "ο", τι μας κάνουνε;;;
- Πατέρα μου μας κάνουνε το "βο".
- Εύγε σου Τζώρτζη! Και δε μου λες ψυχή μου... εκειό το "δου" με το "ι", τι μας κάνουνε;
- Ευτά τα δύο πατέρα μου μας κάνουνε το "δι"!
- Εύγε σου και πάλι Τζώρτζη μου! Και πέσμου καμαρωμένε μου, ούλο μαζί το "βο" με το "δι" τι μας κάνουνε να σε χαρώ;;;
- Ούλα ευτά μαζί πατέρα μου, μας κάνουνε "δαμάλι"!


Κι έτσι ο Παύλος το επήρε απόφαση πως ο γιος του ήτανε "ξουράφι" και τον έστειλε να βόσκει τα δαμάλια*.


*μοσχάρια ή μουσκάρια, αγελάδες, βόδια ή βόιδα (όπως θέλεις πέστο!)

Πρωτάκια (Γράμμα στον παππού)

Αγαπημένε παππού. Νόνε μου!

Είπα στη μαμά να σου γράψουμε τα νέα μας σε ηλεκτρονικό μήνυμα. Ελπίζω να το διαβάσεις!

Πάω στη Α' δημοτικού, μεγάλωσα! Μου αγόρασαν και αθλητικά που τρέχουν γρήγορα και μεγάλη τσάντα που χωράει όλα τα βιβλία και τα τετράδιά μου. Να δεις πόσα πολλά έχουμε! Πονάει η πλάτη μου κάθε πρωί που την κουβαλάω στους ώμους μου και το μεσημέρι που σχολάμε. Μα εμείς είμαστε μικρά παιδάκια. Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο βαριά τα βιβλία μας!

Πηγαίνω στο 1ο Δημοτικό, στην Αγία Τριάδα. Το λένε και "Καραμπίνειο" κι εμένα αυτό το όνομα μου φαίνεται αστείο. Στο ίδιο σχολείο είχε πάει και η νόνα μου. Όχι παππού η γυναίκα σου, η άλλη νόνα μου. Εκεί είχε πάει και η μαμά μου και η θεία μου. Εκεί με πήγαν κι εμένα για να μην χαλάσουν αυτό που λένε "οικογενειακή παράδοση". Δεν ξέρω τι είναι αυτό παππού.

Την πρώτη μέρα κάναμε Αγιασμό. Ρώτησα τη μαμά γιατί πρέπει να μας "αγιάσουνε" αλλά μου είπε κάτι μπερδεμένα και κατάλαβα πως δεν ήθελε να απαντήσει. Μας μίλησε κι ένας κύριος Διευθυντής κι ένας κύριος με στολή που είναι ο αρχηγός όλων των τροχονόμων του νησιού. Μας δώσανε και κάτι οδηγίες για την ασφάλειά μας στους δρόμους. Ο μπαμπάς κι η μαμά, είχαν συγκινηθεί και βγήκαμε φωτογραφίες για να θυμόμαστε τη πρώτη, πρώτη, πρώτη μέρα στο σχολείο. Εμένα δεν μου άρεσε ήταν βαρετά αλλά τουλάχιστον δεν μας έβρεξε ο παπάς!

Τώρα που έχουνε περάσει δυο ολόκληρες εβδομάδες, κάνω καλύτερα γράμματα. Στην αρχή ήταν λίγο χάλια αλλά η μαμά μου έλεγε πως είναι όμορφα και πως μπορώ και καλύτερα. Το ίδιο μου έλεγε και η δασκάλα και μου έβαζε και άριστα και αυτοκολλητάκι! Η δασκάλα μου είναι μικρή και όμορφη και είναι πολλή καλή. Δεν μαλώνει τα παιδάκια, μόνο τα κουβεντιάζει.

Τη περασμένη εβδομάδα παππού, βάλαμε και το κρασάκι μας στο σπίτι. Εγώ δεν ήμουν εκεί στο πάτημα. Είχα σχολείο και τώρα μένουμε στο Ακρωτήρι. Μόνο τα Σαββατοκύριακα πηγαίνουμε στο χωριό αλλά δεν με πειράζει, ωραία περνάμε. Το κρασάκι μας θα γίνει πολύ καλό είπε ο μπαμπάς γιατί είναι καλή χρονιά και βγάλανε τα σταφύλια πολύ μούστο. Είχανε, λέει, και καλούς βαθμούς. Δεν ξέρω τι εννοεί. Εγώ καλούς βαθμούς ξέρω μόνο ότι έχουν οι μαθητές, σαν κι εμένα!

Αυτό το "καλή χρονιά" που ακούω συνέχεια, τι είναι; Όπου και να πάω έτσι μου λένε λες και είναι Πρωτοχρονιά! Εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω και ας μου εξηγούν ότι μου το λένε για το σχολείο. Δεν μου ταιριάζει μέσα στο μυαλό μου! Καλή χρονιά για το κρασί, καλή χρονιά για το λάδι, καλή χρονιά για το σχολείο, καλή χρονιά για όλα! Μα τι προληπτικοί που είναι οι μεγάλοι!

Μου αρέσει πολύ το σχολείο. Προσέχω στη τάξη και κάνω τα μαθήματά μου με υπευθυνότητα όπως μου λένε και οι γονείς μου. Αυτό το υπευθυνότητα παππού, είναι το άλλο που ακούω τελευταία παντού. Στη τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στο σχολείο, στο δρόμο... παντού. Όλοι το χρησιμοποιούν στις κουβέντες τους αλλά νομίζω πως αν το εφάρμοζαν κιόλας, δεν θα χρειαζόταν να μιλάμε συνέχεια γι' αυτό.

Τώρα που σου γράφω για την "υπευθυνότητα". Παππού ξέρεις ότι έχουμε εκλογές; Μπορεί να το ξέρεις. Οι μεγάλοι όλο γι' αυτές κουβεντιάζουν λες και δεν έχουν ξαναγίνει εκλογές και λες και δεν θα ξαναγίνουν. Εμένα οι εκλογές μου αρέσουν γιατί έμαθα πως δεν θα έχουμε μάθημα κι έτσι θα έχω παραπάνω χρόνο για παιχνίδι. Τι άλλο να θέλει ένα παιδί;

Έχει πλάκα όταν κάθομαι με τη μαμά να μελετήσω τα μαθήματά μου. Καμιά φορά μου κρατάει το χέρι να κάνουμε μαζί το "π", το "τ", το "ι" του ιπποπόταμου και το "α". Ευτυχώς η δασκάλα μάς σημειώνει στα τετράδια τη φορά που έχει το κάθε γραμματάκι γιατί αν περίμενα από τη μαμά όλα λάθος θα μου τα είχε μάθει. Όλα ανάποδα τα κάνει. Ξέρεις παππού τι κατάλαβα; Και οι μεγάλοι κάνουνε λάθη, σε όλα! Και μετά λένε για εμάς τα παιδιά!

Παππού, δεν θα σε κουράσω άλλο. Θα βάλουμε τελεία εδώ, στο μήνυμά μας. Αλλά σε παρακαλώ, ενημέρωσέ με: Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο; Παππού, με λαμβάνεις;;;

Με αγάπη,

Ο Εγγονός σου

Α-τιμίες (Ο τιμοκατάλογος του καλού ψηφοφόρου με παραδείγματα. Ένα χρήσιμο εκλογικό εργαλείο.)

Αφιερωμένο στον Ατσάραντο

Ο πωλών τοις μετρητοίς και λαβών επί πιστώσει:

Είναι εκείνος ο-η υποψήφιος-α, που αγοράζει την ψήφο σου έναντι:

- χρηματικού ποσού
- πέντε μέτρων μπασίας
- με την υποχρέωση πως όλη την τετρατία θα σου σβήνει τις κλήσεις της τροχαίας
- βάζοντας το παιδί σου σε θέση (με τρίμηνη σύμβαση το λιγότερο)
- βγάζοντας τα σκουπίδια σου κάθε βράδυ
- βρίσκοντάς σου γαμπρό-νύφη από "καλή οικογένεια"

Η λίστα συμπληρώνεται κατά βούληση

Είναι ακόμα ο-η υποψήφιος-α που ενώ έχει αγοράσει την ψήφο σου με κάποιο αντάλλαγμα,

- σου δίνει σημαδεμένο ψηφοδέλτιο το οποίο δεν βρίσκει ποτέ στη καταμέτρηση και ορκίζεται αιώνια εκδίκηση
- αντί να σου φτιάξει τη μπασία, φτιάχνει του διπλανού για να σε πικάρει επειδή θεωρεί ότι τελικά τον εγέλασες
- δεν τηρεί την υπόσχεσή του με την δικαιολογία "δεν περνάει από το χέρι μου"¨
- κάνει πως δεν σε ξέρει κατόπιν εκλογών
- δεν εκλέγεται και σου γυρεύει πίσω τα λεφτά τα οποία ήδη έχεις δώσει για να πληρώσεις το διακοποδάνειο
- δεν βάζει το παιδί στη θέση τη καλή αλλά σε κάτι παλιοδουλειές και θέλει να του έχεις και την υποχρέωση για το ρουσφέτι

Η λίστα συμπληρώνεται κατά βούληση

Ο λαβών τοις μετρητοίς ή λαβών ο θέος ξέρει αν και πότε:

Εσύ ο ψηφοφόρος που πουλάς την ψήφο στου έναντι οποιουδήποτε ανταλλάγματος. Ο μη έχων καμία παιδεία πολιτική, καμία γνώση και καμία ιδεολογική άποψη. Ο καθαρός δηλαδή, Έλληνας ψηφοφόρος.

Κι επειδή ολοένα, οι "συναλλαγές" είναι στα φόρτε τους, έχε το νου σου! Πουλάς που πουλάς, πουλιέσαι και ξεπουλιέσαι κοίτα τουλάχιστον να ζητήσεις τίποτα αξιόλογο. Μην πουληθείς για μία λάτα λάδι! Είναι κρίμα!

Βαρείτε παιδία και καλή πουλησία στη ψήφο μας!

O Μπαξές (Μια ιστορία από τα ορεινά τση Ζάκυθος)

Αφιερωμένο στον "Βασιλικό κι α μαραθεί..."

Ξέρω πως αν έχω την τύχη να τον πετύχω ξεκούραστο και χαλαρό, θα βρει τη διάθεση να μου χαρίσει μια ιστορία από εκείνες που μ' αρέσουν: Ένα πραγματικό γεγονός, πασπαλισμένο με λίγη σκόνη υπερβολής καθώς περάσανε κιόλας τόσα χρόνια, από τότε που έγινε πρώτη φορά. Μα κάθε φορά γίνεται. Λίγο -τόσο δα- διαφορετικό, μα γίνεται! Γιατί κάθε τι όταν το ξαναλές και έχεις το χάρισμα να το περιγράφεις έτσι γλαφυρά, όπως αυτός, ζωντανεύει και ξαναγίνεται.

Προχθές λοιπόν ("τις προάλλες", που λένε και οι φυσιολογικοί άνθρωποι) τον πέτυχα στη στιγμή! Έπινε πράσινο τσάι γιατί διάβασε κάπου πως έχει αντιοξειδωτικές ιδιότητες και κάνει καλό στα νεύρα. "Σε βοηθάει;", τον ρώτησα. "Ορή κοπέλλα, υπάρχει τίποτα που να γιατρεύει τη μούρλια;;;" μου απάντησε σοβαρά με ερώτηση και ξεκίνησε...

Ο " Μπαξές" ανέβαινε κάνα - δυο φορές την εβδομάδα στο χωριό, ήτουνα έμπορος. Επούλιε φρούτα, κηπευτικά... τέτοια πράματα. Aπ' ούλα τα καλά είχε κι έτσι τον ελέγανε "Μπαξέ". Να σου ειπώ, ήτουνα κομματάκι φαρμάκι τσι τιμές του αλλά ηξέραμε πως του επληρώναμε και το αγώι. Τόμου δεν ήθελες, να εκατέβαινες στη Χώρα να κάμεις τα νιτερέσσα σου όπως σου άρεσε εσένανε!

Εφτός ο έμπορος, είχε μία γυναίκα άσκημη. Δεν την καλοθυμάμαι αλλά άσκημη ήτουνα. Ερχότανε που και που αντάμα, τον εβοήθαγε βεραμέντε. Δεν νογάω! Ηλέγανε στο χωριό πως εφτούνη τεμπέλα ήτουνα κι ερχότανε για να πάρει τον αέρα τσης αντί να κάτσει στ' αυγά τσης, σπίτι με τα παιδία να τουκάμει μία παδέλα φαΐ, να ποροπιαστεί ο καψερός που εξεπατονότουνα, με το συμπάθιο, ούλη μέρα!

Μία Δευτέρα ήρθανε που λες αντάμα. Ο Μπαξές με τη γυναίκα του. Επήγε ο Νιόνιος τση Χρυσούλας κάτι να πάρει. Τηνε κοίταε καλά - καλά τη γυναίκα του Μπαξέ αλλά δεν είπε τίποτα. Την επόμενη φορά όμως που εκειός ανέβηκε μονάχος του, επήγε αντακάπου ο Νιόνιος να κάμει το ψώνιο του και του φάνηκε πως ήτουνα ευκαιρία να πει κάτι του Μπαξέ, να τονε πικάρει για τη γυναίκα του την άσκημη.

Να σου πω όμως, πως και ο Νιόνιος είχε μία γυναίκα τόσο άσκημη, που ούτε να φτύσεις απάνουθε τσης δεν θα ήθελες, να μα τον Άγιο! Και δεν του έφτανε του συφοριασμένου που είχε εφτούνο το μέμπρο για ταίρι, έκαμε να κογιονάρει τη γυναίκα του Μπαξέ κι έτσι, του λέει: "Καλημέρα Μπαξέ! Ορέ τη μαστόρισσα δεν την έφερες σήμερα να την ειδούμε, που είναι μία Κυρά και μία Κοντέσσα;" Και ο Μπαξές, που δεν εχάριζε κάστανα, παρά τα πούλιε ακριβά, του απάντησε χωρίς να χασομερίσει: "Νιόνιο μου καλημέρα ψυχή μου! Ορέ για να λες για τη δικιά μου έτσι, γύρευε τι παλιο-τσαπούνα θα έχεις καψερέ μου". Κι έβαλε κάτω το κεφάλι ο Νιόνιος κι επήγε σπίτι χωρίς το ψώνι, στη "Τσαπούνα" του!

Ευτά που λες με τον Μπαξέ και το συγχωρεμένο το Νιόνιο... Σώνει τώρα κουβέντες, έχουμε και δουλειές. Πήγαινε καλλιά σου...

Ελλάδα έχεις ταλέντο... και στη πολιτική!

"Όλα θα παιχτούν στο debate!", δηλώνουν με στόμφο τα σαΐνια της δημοσιογραφίας. Ξέρεις, εκείνα που κατά περίπτωση αποκτούν και ειδικότητα. Εκείνα που μεταμορφώνονται από σεισμολόγοι σε ειδικοί παθολόγοι και από ψυχολόγοι σε εγκληματολόγοι. Όλα τα ξέρουν, όλα! Έτσι αποφάνθηκαν πως το εκλογικό αποτέλεσμα θα κριθεί από το debate των πολιτικών αρχηγών.

Σκέφτηκε κανείς πόσο αδιάφορο ήταν για τον μέσο Έλληνα τηλεθεατή το προηγούμενο; Ένας επικοινωνιολόγος "τση χρήσης", δεν υπάρχει; Έτσι πάνω στο brain storming -για να μιλάμε και στη γλώσσα μας- να ρίξει μια ιδέα για κάτι νέο; Κάτι εναλλακτικό. Κάτι βρε παιδί μου που θα πείσει τους τηλεθεατές να παρακολουθήσουν, καταρχάς, το show αλλά και να τους δώσει ένα κίνητρο ώστε να παθιαστούν και τελικά να ψηφίσουν τον καλύτερο. Καλύτερο σε τι; Μα υπάρχουν τόσα πράγματα για τα οποία θα μπορούσε κανείς να κριθεί από ένα ευρύ κοινό.

Αν λοιπόν, υποθετικά γράφοντας, οι πολιτικοί αρχηγοί των μεγάλων(;) κομμάτων της Χώρας, τεθούν στην κρίση του κοινού μέσα από ένα talent show, δεν θα ήταν όλα πολύ απλά; Ας μας χορέψουν! Όχι στο ταψί όπως μας χορεύουν τόσα χρόνια αλλά ας χορέψουν για εμάς. Ας τραγουδήσουν. Ας καταπιούν φωτιές, σπαθιά, βατράχια, φίδια. Ας κάνουν κωλοτούμπες. Ας παίξουν ένα όργανο -μουσικό κατά προτίμηση. Ας κάνουν τέλος πάντων ό,τι μπορούν για να μας πείσουν, πως αξίζουν τη ψήφο μας. Διότι αν περιμένουμε να ακούσουμε το πρόγραμμά τους... ζήτω που καήκαμε! Και καήκαμε στην κυριολεξία!

Μεγάλη απορία μένει πάντως, ποιον θα στείλει το ΣΥΡΙΖΑ στο show. Ελπίζω όχι κανένα αμερικανοτραφές κοριτσάκι με ξανθές μπούκλες το οποίο ενώ θα χορεύει κλακέτες, θα ψέλνει σε άπταιστα ελληνικά "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ". Ας είναι τουλάχιστον μελαχροινό, να παραπέμπει και σε κάτι ελληνικό.

Ο κ. Παπανδρέου υποψιάζομαι πως θα ήθελε να επιδοθεί σε κόλπα με το bmx, όπως η τοποθέτηση αλυσίδας εν κινήση. Για τον κ. Πρωθυπουργό η μόνη περίπτωση συμμετοχής είναι, αν το show συμπεριλάβει διαγωνισμό ταχυφαγίας. Είμαι σίγουρη πως μπορεί να φάει 100 σουβλάκια σε χρόνο dt. H κ. Παπαρήγα, μάλλον θα προτιμήσει τον κλασσικό χορό. Ίσως κάτι από Τσαϊκόφσκι, συντροφικά πράματα. Ο κ. Καρατζαφέρης, θα μπορούσε να τραγουδήσει Καζαντζίδη, αρκεί να δουλέψει λίγο τις χαμηλές του, με τις υποδείξεις του κ. Ψωμιάδη. Κι όλοι μαζί, για κλείσιμο, το χορό του Ζαλόγγου. Δεν θα ήταν άσχημα, καθόλου μάλιστα!

Κι αν μετά από όλα αυτά, δεν σπάσουν τα μηχανάκια της τηλεθέασης -τα νεύρα μας έχουν σπάσει ήδη- ε να μην με λένε Dana!

The summer is not over yet!

Δεν δέχομαι ότι έφυγε το καλοκαίρι μόνο και μόνο επειδή αλλάξαμε μήνα.

Καλό μήνα! Τον καλύτερο του καλοκαιριού, μπορώ να σου πω. Δεν με νοιάζει αν εντάσσεται στο Φθινόπωρο, εγώ καλοκαίρι τον ζω κάθε χρόνο. Και τον απολαμβάνω, στο έχω γράψει πάλι: Λιγότερος κόσμος, ησυχία, ζέστη -εφέτος παραπάνω από το φυσιολογικό για την εποχή. Τι άλλο να θέλω;

Θέλω. Αναμένω τις δικές μου διακοπές. Όταν όλοι θα έχουν επιστρέψει στα γραφεία και θα έχουν ανεβάσει ήδη τις φωτογραφίες των διακοπών στο blog, το facebook ή το twitter. Όταν οι περισσότεροι θα ψάχνουν το επόμενο διαθέσιμο τριήμερο για απόδραση. -Αλήθεια τη μέρα πέφτει εφέτος 28η Οκτωβρίου;- Εκείνη τη στιγμή είναι που θα φύγω για τις διακοπές μου κι εφέτος δεν έχω κανονίσει τίποτα. Δεν ξέρω που θα πάω ακόμα! Πιο σωστά, ξέρω που δεν θα πάω ενώ έπαιζε δυνατά -μέχρι πρόσφατα- στην τελική πεντάδα. Δεν θα πάω Βαλεαρίδες, φοβάμαι τη γρίπη.

"Τα πάντα ρει", όλα ρευστά και δεν με νοιάζει που θα πάω αρκεί να πάω. Nοιώθω ιδιαίτερα κουρασμένη αλλά και γεμάτη από εικόνες, επικοινωνιακό κορεσμό, αμμουδιές, αλάτια στα μαλλιά και γκουρμέ πιάτα στα στέκια τ' αγαπημένα, του νησιού. Θα πάω! Κι εσύ που ξεφύτρωσες πάλι από το πουθενά και πάλι ακάλεστος, θα μείνεις εδώ! Δεν χωράς στη βαλίτσα. Έρωτα και στα μούτρα σου!

Μου έχει κολλήσει κι ένα κομμάτι του David Bowie, τελευταία. Εντάξει, όχι τυχαία. Τυχαία μας ήρθε στο μυαλό προχθές βράδυ πάνω πάνω από ένα πιάτο αστακομακαρονάδας και μεταξύ μιας γουλιάς λευκού κρασιού και μιας γουλιάς ανθρακούχου, ο θεός Κραουνάκης. Έλεγα στη Φιορούλα, πως όταν ακούω Σταμάτη, θυμάμαι την εικόνα του στα τραπεζάκια του "Φίλιον" στη Χώρα. Πέρναγα με το αυτοκίνητο πριν κάποια χρόνια και τον είδα έτσι, μεσημέρι ανοιξιάτικο, να ξεχειλίζει στις καρέκλες, να λάμπει μες στα λευκά του και τα κόκκινα μάγουλά του να εκπέμπουν φως ελπίδας! "Ναι, υπάρχει μουσική ακόμα, μην απελπίζεστε αδέρφια!", φώναζαν τα μούσια του και γέλαγε ολόκληρος. Θαμπώθηκα! Εμείς πάλι, πως μοιάζουμε ενίοτε με τη Μπουρζουαζία. Πως μας προέκυψε και τούτο;

Δεν τέλειωσε το καλοκαίρι. Προλαβαίνουμε ακόμα να φάμε πολλές "φρυγανιές" στη Μπόχαλη. Προλαβαίνουμε και βουτιές στο Βασιλικό. Προλαβαίνουμε και κουβεντολόι στις βεράντες μέχρι το πρωί και ένα τασάκι ξέχειλο αποτσίγαρα και μουσικές, μουσικές, μουσικές και χρώματα και πιώματα και γέλια και, και, και... προλαβαίνεις να ξανάρθεις!

Βουλγαρικό σουρεάλ

Πήγα στη συναυλία του Bregovic (Wedding and Funeral Band) και μου άρεσε. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν μου άρεσε γιατί πήγα θετικά προδιαθετειμένη ή ήταν πραγματικά τόσο καλά. Οι απόψεις γύρω μου διίστανται αλλά υπερτερούν οι θετικές. Ούτε και για τις θετικές μπορώ να είμαι σίγουρη ότι είναι αληθινές αφού η πλειοψηφία του κόσμου δεν φάνηκε να πολυκαταλαβαίνει τι ακούει ή φάνηκε να περίμενε να ακούσει μόνο το "Βενζινάδικο", που έχει ερμηνεύσει η Πρωτοψάλτη και κανένα σουξέ του Νταλάρα. Δεν ξέρω... Εμένα μου άρεσε, κυρίως για κάποια λατρεμένα κομμάτια από τις ταινίες του Κουστουρίτσα αλλά και για την απλότητα του όλου πράγματος. Για τα σπουδαία πνευστά και για τις μαγικές φωνές των καλλιτεχνών.

Εκείνος ο Σέρβος, το όνομα του οποίου δεν συγκράτησα -λυπάμαι-, ήταν καταπληκτικός αλλά και οι δυο Βουλγάρες με τις παραδοσιακές τους φορεσιές, με ταξίδεψαν. Η Ολίβια δίπλα μου μού έλεγε πως θα της άρεσε να τις έχει στο σαλόνι της, καθισμένες στο καναπέ της να τραγουδάνε κι εμείς να τρώμε γκούλας, σκεμπές και πατσά, συνοδευόμενα από βουλγαρικό Merlot, σε τεράστια ποτήρια.

Άκουγα το Mesecina μάλλον, εκείνη τη στιγμή, γνωστό από το Underground του Κουστουρίτσα και φαντάστηκα το καθιστικό της Ολίβια όπου εμείς καθισμένες στο τραπέζι, απολαμβάναμε εδέσματα ενώ τα δυο ομοιώματα των τραγουδιστριών, θα κρεμόντουσαν από το ταβάνι και κάτω από τις φούστες τους μια λάμπα θα έφεγγε και θα τις μετέτρεπε σε λαμπατέρ. Από τα ψεύτικα στόματά τους να ακούγονται μαγικές φωνές και στους καναπέδες πλήθος πνευστών να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα κατανυκτική, όπως θα άρμοζε στο δικό μας σουρεάλ σκηνικό.

Αυτά λέμε και φανταζόμαστε και μας κολλάνε τη ρετσινιά του τρελλού, μα δεν με κόφτει και πολύ. Κάλλιο να σε ζηλεύουνε για τη μούρλια σου, παρά να σε λυπούνται για τη λογική σου. Άλλωστε, ποτέ δεν καταφέραμε να πλασαριστούμε ως νορμάλ άνθρωποι. Πως να την κρύψεις τη μούρλια; Όταν μάλιστα είναι και επτανησιακής καταγωγής... Απλά την αποδέχεσαι κάποια στιγμή και πορεύεσαι με δαύτηνε α λα μπρατσέτα. Κοίτα γύρω σου, πόσα τέτοια "ζευγάρια" κυκλοφορούν και θα καταλάβεις τι εννοώ. Αν πάλι δεν καταλαβαίνεις, στο λέω μια και τελευταία: δεν χρησιμοποιούμε ψυχοτρόπα, είμαστε κατά!

Πρόσεξε το Αστέρι, θα πέσει στο κεφάλι σου!

Μη με "μαλώνεις" που δεν γράφω, είναι καλοκαίρι!

Συμβαίνουν πράγματα στο νησί: συναυλίες, παραστάσεις, φεστιβάλ. Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, ροκανίζουν παρέα μας την άδειά τους. Είναι σχεδόν αδύνατον -ακόμα και αν το ήθελα- να μείνω σπίτι για να γράψω κάτι. Άλλωστε αυτή είναι και η χαρά του ερασιτέχνη. Ότι δηλαδή, μπορεί να το παίζει "εραστής" όποτε έχει διάθεση για φλερτ.

Από την άλλη, με τόσες εικόνες και τόσα που συμβαίνουν, έχω μπλοκάρει. Τι να πρωτογράψω; Το αφήνω να καταλαγιάσει, να δω τι θα απομείνει στο σουρωτήρι και αναλόγως να πράξω. Δεν με βιάζει και τίποτα, στο έγραψα ήδη.

Τούτες οι μέρες είναι δύσκολες. Λίγο η πολυκοσμία που μου θυμίζει γιατί εγκατέλειψα την Αθήνα, λίγο η φασαρία, λίγο η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία, πολύ τα 56 χρόνια από τους σεισμούς του '53, πιο πολύ η παρακμή του νεοζακυνθινού... και ως επιστέγασμα η βροχή των Περσείδων! Μακάρι να 'χεις την τύχη να δεις την βροχή των αστεριών.

Σκεφτόμουν χθες πως θα ήθελα να γράψω κάτι για τους σεισμούς. Διάβασα όμως σήμερα στην "Ημέρα τση Ζάκυθος" το άρθρο της Μαρίας Ρουσέα και το "βούλωσα". Τι να πούμε εμείς, που δεν το ζήσαμε κιόλας; Τα είπε όλα Εκείνη και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: απλά και αληθινά. Έχω ακούσει κι έχω διαβάσει περιγραφές, όμως ετούτη κατάφερε να με κάνει όχι μόνο να κλάψω εσωτερικά -ως συνήθως- αλλά και εξωτερικά, χωρίς καν να το καταλάβω πριν ολοκληρώσω το άρθρο. Διάβασέ το, θα δεις! Και τι σύμπτωση! Τις μέρες εκείνες είχε κι η ίδια δει ένα αστέρι να πέφτει, προμήνυμα συφοράς, όπως κρίθηκε από τη φορά του...

Ελπίζω κι εσύ να περνάς καλά. Όχι γιατί "πρέπει" λόγω θέρους, μα γιατί είσαι καλά και όλα τα άλλα είναι ασήμαντα. Α και πρόσεχε! Τ' αστέρια μπορεί να σου 'ρθουν στο κεφάλι!

Σε φιλώ!

Για τα γενέθλιά σου, Αστέρι μου!

Ένας χρόνος ακόμα πέρασε. Έγινες έξι! Κι οι αλλαγές σου τόσο απίστευτα δυσανάλογες με το μέγεθος των δώδεκα μόλις, αυτών μηνών. Του Χρόνου που όσο και να μην θέλει κανείς να τον υπολογίσει, όσο κι αν τον αγνοήσει, φεύγει και χάνεται κι αυτό για εσένα Αστέρι μου, μετράει υπέρ, για εμάς μετράει κατά.

Να 'σαι καλά Αστέρι μου! Να έχεις υγεία σε όλα τα επίπεδα. Ένα υγιές σώμα για να μπορείς να κάνεις αυτά που σου αρέσουν. Ένα υγιές μυαλό, για να μπορείς να σκέφτεσαι αυτά που σου αρέσουν. Κι ένα υγιές πνεύμα για να μπορείς να αγαπάς, να νοιώθεις και να ονειρεύεσαι αυτά που σου αρέσουν.

Και πάντα να μας φωτίζεις, Αστέρι μου!

«...Πάντα να με φωτίζεις θέλω, αστέρι μου, και βλέποντας σε να ’χω το κεφάλι μου ψηλά και σαν φτερά στους ώμους μου ακούραστα το θάρρος και τη θέληση, που η όψη σου μου δίνει η φωτεινή! "

Για το δικό μας Αστέρι, απόσπασμα από το "Αστέρι" του Γρηγορίου Ξενόπουλου

Hot Dogs!

Όχι, δεν συμμετείχα σε συνάντηση με σκοπό να κολλήσω γρίπη. Τώρα που είναι ακόμα ελεγχόμενο "το κακό", πριν γίνει πανδημία και μας πεθάνει όλους! Αντιστάθηκα αν και είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία στην Αθήνα, όπως με πληροφόρησε φίλος γιατρός. Προτίμησα το χείλος του βαθύτατου φαγιάνς πιάτου σούπας, του Γκαζίου. Πως λέμε "το χείλος του γκρεμού"; Ε, καμία σχέση!

Στο χείλος λοιπόν της σούπας, το Canteen. Το πρότεινε φίλος που ξέρει και μάλιστα πολύ καλά και δικαιώθηκε στο έπακρο. Φάγαμε καλά κι ακούσαμε ωραία μουσική. To mojito της Ολίβια ήταν λίγο απαράδεκτο αλλά προσθέσαμε αλκοόλ και έστρωσε. Η κρίση γέλιου σε κάποιο φανάρι της Πειραιώς, αξέχαστη αν και θα προτιμούσα να οδηγεί κάποιος αγέλαστος.

Δεν ξέρω γιατί το gps αντί για το Νάσιουτζικ- που πηγαίναμε τον φίλο μακιγιέρ για να φτιάξει μια νύφη-, μας έβγαλε σε ένα νεκροταφείο. Ίσως τελικά να έχουν νοημοσύνη τα μηχανήματα. Έχω αρχίσει να το πιστεύω. Άλλωστε όποτε κολλάει ο υπολογιστής, μου έχει αποδείξει πως θέλει τη σφαλιάρα του για να στρώσει. Δεν μπορεί να είναι όλα αυτά τυχαία!

Φιλοξενήσαμε και μια σκυλίτσα που από την αρχή την χαρακτήρισα "πόρνη" γιατί μου το έβγαζε η πόζα της και η ματιά της καθώς και ο τρόπος που λικνιζόταν στους ρυθμούς της μουσικής. Δεν έχω ξαναδεί σκυλί να χορεύει χάουζ. Ούτε έχω ξαναδεί σκυλί να τρώει το φυτό μαζί με τη γλάστρα του και να μην αφήνει ούτε ίχνος! Αν δεν βρίσκαμε τα χώματα, θα λέγαμε ότι τις γλάστρες μας τις πήραν εξωγήινοι. Έπρεπε να το είχα καταλάβει αφού η αφεντικιά της την άφησε στην Αθήνα για να πάει σε κάποιο νησί σε rave party. Μας άφησε και το ειδικό της φαγητό, δεν έτρωγε ό,τι να 'ναι το ζωντανό. Έχει δυσανεξία! Ξέχασε όμως να μας αφήσει το "κουμπί" της. Είδε και αποείδε το σκυλί, μου έφαγε το αποτριχωτικό μηχάνημα. Αμάσητο σχεδόν το κατέβασε. Μόνο τον αντάπτορα μου άφησε ενθύμιο, μαζί με λίγο καλώδιο και ένα μικρό εξάρτημα του μηχανήματος.

Άντε να βρεις κτηνίατρο μες στη νύχτα! Η Ολίβια το άλλο πρωί, αφού διαπιστώσαμε ότι ήταν ακόμα εν ζωή, το έστειλε. Και όλα μπήκαν μαγικά, στη θέση τους κι εγώ στο αεροπλάνο της επιστροφής. Δυο μέρες είναι αρκετές για να μυρίσω λίγο εκείνο το αγαπημένο άρωμα της πόλης που με γέννησε και που λάτρεψα. Γι' αυτό την εγκατέλειψα.

ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ:

1.Να μην φιλοξενήσω ποτέ σκυλί!

2. Όπου ακούω πολλά κεράσια, να πηγαίνω χωρίς καλάθι.

3. Να μην εμπιστεύομαι τα "μηχανήματα του διαβόλου"!

Τι εστί καλοκαίρι;

Προσπαθώ να αδράξω την ευκαιρία για μια ωραία απογευματινή σιέστα αλλά μάταια. Ό,τι και να κάνω το ερώτημα "Τι εστί καλοκαίρι;", φερμένο κατευθείαν από τις κιτρινισμένες σελίδες ενός μαθητικού λευκώματος, που ανακάλυψα τυχαία τις προάλλες στο πατάρι, δεν με αφήνει να κλείσω μάτι! Να 'μαι το λοιπόν εδώ, στρογγυλοκαθισμένη στο ωραίο μου γραφείο, να καταγράφω τις σκέψεις μου, μπας και εξορκιστεί το ερώτημα και με αφήσει ήσυχη επιτέλους... μέχρι να έρθει το επόμενο βεβαίως!

Μετά λοιπόν από την τελευταία εκκαθάριση στη σοφίτα, είχε μείνει ένα μικρό κουτί με πράματα παλιά, που δεν είχα μπει στο κόπο να ανοίξω. Είπα να το ανοίξω το περασμένο Σαββατοκύριακο, να ξεκαθαριστεί κι αυτό να αδειάσει εντελώς ο τόπος. Εκεί μέσα, ανάμεσα σε φωτογραφίες του γυμνασίου -απαίσια η μόδα του '80- και σε καρτούλες με ευχές από τις τότε κολλητές, να σου ένα Λεύκωμα με κλασσικές ερωτήσεις και ακόμα πιο κλασσικές απαντήσεις. "Τι εστί φιλία;" Κι από κάτου οι φίλες να συναγωνίζονται με χρωματιστά στυλό, που τότε είχαν και άρωμα, ποια θα γράψει το ωραιότερο. Δηλαδή, ποια θα προλάβει να γράψει το καλύτερο τσιτάτο από αυτά που κυκλοφορούσαν τότε. Τύπου: Φιλία λέξη ιερή, φιλία λέξη θεία, που γράφεται μες στην καρδιά και όχι στα βιβλία! Αμέ! Ούτε που θυμάμαι πια, ποια εγκάρδια φίλη το είχε γράψει αυτό, αφού υπέγραφε με ψευδώνυμο αλλά δεν έχει και τόση σημασία.

"Τι εστί καλοκαίρι;" Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα! Ε ναι! Μια πρόχειρη ανασκόπηση των τελευταίων καλοκαιριών, δεν είναι και τόσο θετική. Δουλεύουμε για να κάνουν οι άλλοι διακοπές κι όταν εμείς κάνουμε διακοπές κάποιοι άλλοι δουλεύουν για εμάς και πάει λέγοντας. Να σου πω για τα καλοκαίρια τα παιδικά, μάλιστα! Αυτά ήταν καλοκαίρια. Τώρα; Τώρα ρουφάω σαν βαμπιράκι ενέργεια και χαρά από το καλοκαίρι του μικρού μας. Γλείφω κάτι κοκκαλάκια που περισσεύουν τα Σαββατοκύριακα κι αυτά όταν το επιτρέπει ο καιρός, η διάθεση ή όποια άλλη συνθήκη. Καλοκαίρι δεν είναι μόνο παγωτό-θάλασσα-κουβαδάκια. Καλοκαίρι είναι... καλοκαίρι! Που είναι εφέτος το καλοκαίρι; Μια βρέχει, μια φυσάει...

Καλοκαίρι ήταν! Όταν κοιμόμουν τα μεσημέρια στη καλύβα του παππού, Εκείνη τη "χρυσή δεκαετία" που οι Ζακυθινοί έβγαιναν από τα σπίτια τους, Ιούλιο και Αύγουστο και τα νοίκιαζαν στους τουρίστες των πόλεων. Οι ίδιοι έμεναν σε καλύβες, αργότερα σε κανένα δωματιάκι αυθαίρετο, που έφτιαχναν για τον λόγο αυτό. Αύγουστος να σκάει ο Τζίτζικας κι ο Μέρμηγκας να μην μπορεί να σηκώσει ούτε ψίχαλο από τη κάψα κι εγώ εκεί, μούσκεμα στον ιδρώτα με το φανελάκι ανάμεσα στον παππού και τη γιαγιά να χαζεύω το ξερό ταβάνι της καλύβας και να ανυπομονώ να σηκωθούμε για να φάμε το πεπόνι που είχαμε βάλει το πρωί στο ψυγείο.

Καλοκαίρι ήταν, τα μαύρα γόνατα και οι πατούσες μες στο χώμα από το τρέξιμο μες στα χωράφια. Οι πληγές απάνω - καταπάνω από το σύρσιμο στα χαλίκια και οι χτυπημένοι αστράγαλοι, από τη μέσα μεριά, πάνω στα πετάλια του ποδηλάτου. Κι όταν σήμερα τρέχω με τα μπαμπάκια να καθαρίσω τις πληγές του δικού μου παιδιού, όλο περνάει φευγαλέα από μπροστά μου η εικόνα της νόνας μου, να τραβάει τα μαλλιά της και να φωνάζει "Εμπουκουνιάστηκες παιδάκι μου;". Ακόμα απορώ που της έκανε εντύπωση, πως ξανά χτυπάγαμε απάνω στην προηγούμενη χτυπιά. Το θεωρώ ακόμα και σήμερα, τόσο φυσιολογικό όσο ο ήλιος που ανατέλλει το πρωί και δύει το βράδυ.

Καλοκαίρι ήταν, μαύρα σαν γυφτάκια από τον ήλιο να βλέπουμε τους λευκούς μας πισινούς στον καθρέφτη και να γελάμε με εκείνη τη παιδική αφέλεια που μου λείπει περισσότερο και από εκείνα τα μπλε σαμπώ που φόραγα και ξεσήκωνα το κόσμο στη γειτονιά, μεσημεριάτικα κι όλο φώναζε η μάνα μου πως θα μου τα πετάξει, να περπατάω ξυπόλυτη. Τότε πάταγα σιγά-σιγά για τα επόμενα πέντε άντε δέκα λεπτά και μετά πάλι ντούγκου-ντούγκου το ξύλο στα μωσαϊκά.

Καλοκαίρι ήταν, με τη νόνα Αγγέλικα στην Αγία Τριάδα για μπάνιο. Είχε ένα ωραίο πλεχτό καλάθι-τσάντα πολύ κομψό κι έβαζε μέσα τα πράματά της, μου είχε βρει κι εμένα ένα ίδιο αλλά πιο μικρό να βάζω τη πετσετούλα μου. Τίποτε άλλο δεν χρειαζόμουν και λίγη κρέμα για τον ήλιο. Τώρα κουβαλάμε κάτι θεώρατες τσάντες με 1002 πράματα για τη παραλία, δεν ξέρω γιατί. Τότε η νόνα μου με φώναζε "Περιβολαρία", γιατί μου άρεσε να γεμίζω το καλαθάκι με ό,τι έβρισκα. Τώρα τι θα έπρεπε να λέει; Εντυπωσιακές βουτιές στ' Αστέρια και μόνιμη μουρμούρα για να αποφασίσω να βγω από το νερό και να επιστρέψουμε πριν ξυπνήσει ο νόνος και δεν είμαστε σπίτι να του ψήσει η νόνα το καφεδάκι του. Άλλες πάλι φορές, τρικάβαλο στη μηχανή του μπαμπά να τρέχουμε στο Γέρακα ή στο Κερί για το Κυριακάτικο, επίσημο μπάνιο.

Καλοκαίρι ήταν, που τρώγαμε πεταλίδες από τους βράχους και που έτσουζαν τα γδαρσίματα αλλά δεν μας καιγότανε καρφί. Τα σημάδια από τα τσιμπήματα των κουνουπιών σαν μικρά καρούμπαλα τσαλάκωναν την εικόνα του λείου παιδικού γλουτού, που τώρα πια... είναι τίγκα στη κυτταρίτιδα και τον βασανίζουμε με τις καλλυντικές κρέμες. Βραδινά μπάνια στο Καλαμάκι, παρέα με τις χελώνες και τρόμος όταν καμιά τεράστια έβγαζε το κεφάλι της από το νερό και μας κοίταζε σαν εξωγήινους. Μακροβούτια με έπαθλο ζωντανούς αστερίες και κοχύλια που μετά τα ξεχνάγαμε στη τσάντα και βρόμιζε ο τόπος!

Καλοκαίρι ήταν και αργότερα, στου Μαυράτζη όταν ζούσαν ακόμα τα παγώνια και δούλευε στο Λόγγο το κάμπινγκ. Στο Βρονότερο να πετάμε τα σουτιέν μας για να μαυρίσουν τα στηθάκια μας και όταν πλησίαζε κανένας περίεργος, να γυρνάμε μπρούμυτα για να μην μας δει τα κάλλη μας! Το βράδυ στα μπαράκια, το πρωί δουλίτσα σε τουριστικό για το χαρτζιλίκι και μετά πάλι μπάνιο και βόλτες στη πλατεία Σολωμού και παγωτά ή ψημένα καλαμπόκια, καθισμένοι στα μουράγια, πίσω από το Κόκκινο Βράχο.

Καλοκαίρι ήταν, φορεματάκια, σορτσάκια, σαγιονάρες και έξω από τη πόρτα. Μηδαμινή σημασία είχε το αν ταίριαζε το μπλουζάκι με το σορτσάκι αρκεί να φοριόταν γρήγορα και να μην έκοβε χρόνο από το παιχνίδι στις γειτονιές ή στις αυλές στο Ψήλωμα. Θερινό κινηματογράφος, Lux, να κρυφοκοιτάμε στα σκοτάδια τα αγόρια από την άλλη γειτονιά και να χαχανίζουμε ρουφώντας πορτοκαλάδες με ανθρακικό.

Καλοκαίρι ήταν... Και είναι! Διαφορετικό πια, αλλά είναι. Και πάντα θα είναι όσο μπορούμε να θυμόμαστε, να γευόμαστε, να ονειρευόμαστε και να χαμογελάμε, ενίοτε! Καλοκαίρι θα 'ναι, όσο ακόμα μπορούμε να αράζουμε κάτω από τις περγουλιές και να πίνουμε δροσερό κρασί μόνοι ή με παρέα. Καλοκαίρι είναι όσο υπάρχει ακόμα το σημάδι από το μαγιώ κι από κάτω η άσπρη, αστεία επιδερμίδα...

Έναρξη απόψε...

για το ZANTE JAZZ FESTIVAL, που θα φιλοξενηθεί στο Θέατρο Δερματούσας, του Δήμου Αλυκών από σήμερα μέχρι και την Κυριακή 12 Ιούλη, στα πλαίσια του οποίου θα έχουμε όλοι την ευκαιρία να ακούσουμε από κοντά Έλληνες -ανάμεσα σε αυτούς και Ζακυνθινοί- και ξένους Μουσικούς με Jazz προσεγγίσεις και όχι μόνο...

Έναρξη λοιπόν απόψε, με τους Poly Quartet, τους Outward Bound και τους CLTrio. Ενώ το Σάββατο, θα ακούσουμε το Trio του Χάρη Λαμπράκη, τον Γρηγρόρη Ντάνη & τη Λουκία Παλαιολόγου καθώς και το Mainstream Quartet.

To festival, θα κλείσει την Κυριακή, με τους Triosm, τον Διονύση Μπουκουβάλα και το Baby Trio του Γιώργου Κοντραφούρη.

Όσοι πιστοί και μη... προσέλθετε στις 21.00!

Περισσότερες και αναλυτικότερες πληροφορίες στο site του festival: http://www.zantejazz.gr/

Τα χαμένα πορνογραφήματα της Δρ. Ποστ Πουρί: "Ο Σωτήρης Σώμας" (συνέχεια από το προηγούμενο)

Δεν χρειάστηκε να πιούμε παραπάνω από 2-3 γουλιές ούζο για να καταλάβω πως ο Σωτήρης Σώμας ήταν ένας εντελώς κενός νεαρός, εξαιρετικά αριβίστας με μόνο του ατού, το θεληματικό πηγούνι και τα σωματικά του προσόντα τα οποία σαφώς ήξερε να τα προβάλει και να τα χρησιμοποιεί για να περνάει καλά και να βγάζει χρήματα. Δεν με ενδιέφερε να αυξήσω το ποσό του τραπεζικού του λογαριασμού μα ούτε και δωρεάν τον χρειαζόμουν. Δεν ήταν του γούστου μου.

Σε μια τελευταία προσπάθεια που κατέβαλε για να με "κατακτήσει", άρχισε να μου μιλάει για τα στερημένα παιδικά του χρόνια στο ξερονήσι και για την τύχη του τη βρώμα που δεν τον άφησε να τελειώσει το σχολείο και να προχωρήσει σε σπουδές. Τον διέκοψα, λέγοντάς του πως το Λαγονήσι δεν ενδείκνυται για Ξανθοπουλιάδες και τον παρότρυνα να μου μιλήσει για τις σχέσεις του με την Άσχημη Αφροδίτη και τον Σκληρό Αγάθωνα, έτσι για να μην πάει χαμένη η εξόρμηση στη ψαροταβέρνα και για να μην πεθάνω από υπερβολική δόση πλήξης.

Ξεκίνησε πάλι με εκείνο το γνωστό μελό ύφος να μου εξιστορεί πως "έμπλεξε" και αναγκάστηκα να τον απειλήσω πως θα τον έβαζα να πλήρωνε το λογαριασμό αν δεν μίλαγε ανθρώπινα. Κελέηδησε επιτέλους. Όχι μόνο κελάηδησε αλλά και παραδέχτηκε πως του άρεσε να παίρνεται από το ζεύγος των πλουσίων και δήλωσε ικανοποίηση για τις υλικές απολαβές που είχε από αυτούς."Το βλέπετε αυτό το ρολογάκι κυρία; Ρόλεξ, αυθεντικό όχι καμιά ρεπλίκα μπαγκατέλα. Ατόφιο χρυσάφι. Ένα διήμερο με τον Κύριο στη Πάτρα, μου το εξασφάλισε. Εύκολη και γρήγορη δουλειά. Και καθαρή έτσι; Δεν ψήνομαι στον ήλιο να κόβω καρπούζια και πεπόνια στα χωράφια..."

Δεν είχε άδικο ο νεαρός. Εύκολη, γρήγορη και καθαρή δουλειά άμα στερείσαι συναισθημάτων και προπάντων, αγάπη για τον εαυτό σου. Φυσικά και αυτός νόμιζε πως όλα αυτά τα έκανε από υπερβολική αγάπη για το τομάρι του αλλά εγώ είχα αντίθετη άποψη. Άμα σ' αγαπάς, δεν σε ξοδεύεις έτσι. Τουλάχιστον δεν σε ξοδεύεις για ένα ρόλεξ ρεπλίκα, άριστης ποιότητας.

Λίγο πριν φύγουμε, μου ζήτησε να έρθει σπίτι μου για καφέ γιατί τον είχε πειράξει λίγο το ούζο. Του παρήγγειλα έναν ελληνικό, διπλό σκέτο και του εξήγησα πως δεν χρειαζόμουν pet. Φάνηκε κάπως δύσπιστος αλλά ο τόνος της φωνής μου δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέρω συζητήσεις.

Στο αυτοκίνητο άρχισε το πράγμα να γίνεται πραγματικά ενδιαφέρον, όταν μου μίλησε για τον παιδικό του έρωτα την Άννα Κλάμερ, μια φτωχή και τίμια κομμωτριούλα από το χωριό του, που έμενε σε μια θεία στα Κάτω Πατήσια και εξασκούσε την κομμωτική σ' ένα συνοικιακό salon για ένα πιάτο φαΐ. Μου άρεσε που δεν ήθελε να τη σώσει. Γούσταρε να πηγαίνει τις Κυριακές να τη βλέπει, με το κάμπριο της Κυρίας και να την θαμπώνει με τα γυαλιστερά μανικετόκουμπά του. Εκείνη, θύμα φυσικά της γοητείας του, ονειρευόταν πως μια μέρα θα την έβγαζε έξω από το σκοτάδι της φτώχειας και θα την τοποθετούσε ψηλά μέσα σ' ένα μικρό και ζεστό, χαριτωμένο σπιτάκι, με κήπο γεμάτο μαργαρίτες, όπως στο νησί. Θα κάνανε πολλά όμορφα, ροδαλά παιδάκια και θα ήταν τόσο μα τόσο ευτυχισμένοι.

Έτσι του δόθηκε. Όχι από την αρχή! Δεν ήταν καμιά του δρόμου. Ήταν από σπίτι με αρχές και με τέλη που τα πλήρωνε ο Σωτήρης Σώμα, κάθε μήνα, με επιταγή ημέρας. Βέβαια εντελώς χαζός δεν ήταν και πρόσεχε πολύ να μην την καταστήσει έγκυο κι έχει μετά τίποτα ντράβαλα. Απλά της πούλαγε λίγο από το παραμύθι που κι εκείνος αγόραζε, σε εξαιρετική τιμή, από το ζεύγος που τον ζούσε.

Όταν μετά από λίγο καιρό, η Άννα Κλάμερ εισέβαλε με το έτσι θέλω, στη βίλα και προσπάθησε να τον πείσει για την ευθύνη κάποιας υποτιθέμενης εγκυμοσύνης της, δεν κατάφερε να του αποσπάσει τίποτα. Τίποτα παραπάνω από εκείνη την ακριβή ρεπλίκα ρόλεξ και κάτι ψιλά για το ταξί, μέχρι τα Κάτω Πατήσια.