Καλοκαίρι, με λόγια...

Εκείνα τα καλοκαίρια, που έχουν μείνει ολοζώντανα στη μνήμη μου, είναι κυρίως τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων.

Νοιώθω ακόμα τον ιδρώτα στη πλάτη και στο στήθος, στριμωγμένη ανάμεσα στους γονείς μου, καθώς ταξιδεύαμε με τη μηχανή, για την πιο κοντινή και συνάμα καθαρή παραλία, της Αττικής. Εκείνη την πορτοκαλί πετσέτα, από αιγυπτιακό βαμβάκι, που τοποθετούσαμε στο κάθισμα για να μην μας καίει, την πήρα "προικιό", στο δικό μου σπίτι, μαζί με κάτι άλλα "αρχαία" αντικείμενα της γονικής στέγης, που αρνήθηκα να αποχωριστώ.

Σταματάγαμε κάπου στη διαδρομή, για να ξεκουραστούμε και να πιούμε νερό από το παγούρι που κουβαλούσαμε. Κάποιες φορές, η στάση γινόταν αναγκαστικά, για να αλλάξει ο πατέρας μου μπουζί. Και μετά, τραγούδι "όξω φωνή", μέχρι να αντικρίσουμε την παραλία. Το πιο πολυτραγουδισμένο τραγούδι, στις διαδρομές με τη μηχανή ήταν το "Απόψε την κιθάρα μου, τη στόλισα κορδέλλες...". Το είχαμε πει τόσες φορές, που μπορώ να πω ότι είχαμε αγγίξει πλέον την τελειότητα, όσον αφορά στην εκτέλεσή του και συχνά, δεχόμασταν συγχαρητήρια από άλλους οδηγούς μηχανοκίνητων, που μας προσπέρναγαν, καθώς πηγαίναμε, ιδιαίτερα σιγά στο δρόμο.

Το μισό καλοκαίρι, το πέρναγα στο Τζάντε, κοντά σε γιαγιάδες και παππούδες, θείους, θείες και ξαδέρφια. Τα μεσημέρια, με πήγαινε η νόνα μου για μπάνιο στον ΕΟΤ. Μου είχε δώσει κι ένα πλεκτό καλαθάκι, μικρό, ίδιο με το δικό της το μεγάλο, για να βάζω την πετσετούλα μου και την κρέμα για τον ήλιο. Τίποτε άλλο δεν έπαιρνα μαζί και τίποτε άλλο δεν χρειαζόμουν. Τώρα, κουβαλώ στην παραλία μια τεράστια τσάντα, τίγκα στα προϊόντα προστασίας από τον ήλιο και όχι μόνο.

Η επιστροφή στην Αθήνα, γινόταν πάντα με κλάμα κι οδυρμό. Κατάθεση δακρύων έκανα σε όλους τους ώμους των συγγενών που αποχαιρετούσα καθώς επίσης και απάνω στο τρίχωμα της τιγρέ γάτας -που δεν είχε όνομα. Δάκρυ κορόμηλο κι επάνω από τα κουνέλια του νόνου μου και στην πλάτη της ταλαιπωρημένης γίδας, που πρέπει να χαιρόταν πολύ όταν με έβλεπε να φεύγω αφού, όσο καιρό καθόμουν στο νησί, δεν έλειπε μέρα που να μην την αναγκάσω να με φορτώσει στην πλάτη της και να μου κάνει βόλτα στην αυλή.

Τα παιδιά, μπορούν να είναι απίστευτα σκληρά, αν και δυσκολεύομαι να καταλάβω το γιατί. Εκείνη τη γίδα, δεν τη λυπήθηκα ούτε όταν ήταν γκαστρωμένη. Πήδαγα στην πλάτη της και απαιτούσα να με πάει βόλτα. Μάταια ο παππούς μου προσπαθούσε τρυφερά, να με μεταπείσει. Μάταια προσπαθούσε να με μεταπείσει και να με αποτρέψει από το να φορέσω μάλλινη ζακέτα, ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι. Δεν τα κατάφερε, κι έβγαλα τη μπέμπελη, πραμγατικά! Που να τολμήσω όμως, να παραπονεθώ; Το βράδυ, είχε γιεμίσει η πλάτη μου δροτσίλα και ο νόνος μου έβριζε τη νόνα μου, για να εκτονώσει τη στεναχώρια μου. Θυμάμαι να της λέει έντονα: "Τι θα πούμε στο πατέρα τσης, που θα την έβρει έτσι;;;".

Κι έτσι πέρναγαν τα καλοκαίρια κι εγώ όλο ήλπιζα να πειστούν οι γονείς, πως πρέπει να εγκατασταθούμε μόνιμα στο νησί κι έτσι κι έγινε. Με τη μηχανή μας, πηγαίναμε στις παραλίες του Βασιλικού πλέον, κι όξω φωνή τραγουδάγαμε την "Κιθάρα" αλλά με έναν άλλο αέρα: Πραγματικά ευτυχείς!

Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου Βασιλικό ώστε να "πεισθεί", πως από μικρή ήμουν αγγειό...