Στο ΙΚΑ

Έφτασα έξω από την πόρτα του Παθολόγου, με ένα παραπεμπτικό στο χέρι μου, που έγραφε: επείγον. Οι αγανακτισμένοι όμως που περίμεναν στην ουρά να γράψουν φάρμακα, δεν θέλησαν να μου παραχωρήσουν τη θέση τους αν και το ζήτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα, αφού εκείνη τη στιγμή ο πυρετός μου άγγιζε το 40.

Ευτυχώς με είχε ήδη εξετάσει εξωτερικός γιατρός, αφού τέτοια ειδικότητα δεν διαθέτει το ΙΚΑ και ήξερα τουλάχιστον από τι έπασχα. Από τούτον ήθελα απλά, να μου γράψει τα φάρμακα και τις εξετάσεις που θα χρειαζόταν να έκανα, σε εξωτερικό εργαστήριο, γιατί δεν γίνονται όλες οι εξετάσεις στο "Ίδρυμα". Τώρα γιατί ως εργαζόμενοι έχουμε τόσο υψηλές κρατήσεις για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψή μας, είναι ένα άλλο κεφάλαιο...

Κι εκεί που αναγκαστικά περίμενα σε εκείνα τα βρωμερά πλαστικά καθίσματα, να έρθει η σειρά μου, έκατσε δίπλα μου ένας ηλικιωμένος με μεγάλη κοιλιά. Πρέπει να ήταν τουλάχιστον 80 ετών αλλά στεκόταν καλά. Φόραγε λινό παντελόνι και από πάνω φανέλα λευκή και τιράντες. Γύρισε και με ρώτησε: "Τι έχεις κυρά μου;". Και του εξήγησα με λίγες απλές κουβέντες. "Δεν είναι τίποτα, το 'χω περασμένο κι εγώ! Τα φάρμακά σου να παίρνεις και θα γιάνεις, μη σκιάζεσαι!", μου απάντησε και με κοίταξε με τρυφερότητα σαν να ήταν ο πατέρας μου.

Γύρισα να κοιτάξω προς την πλευρά του ιατρείου του Παθολόγου, που βρισκόταν από την άλλη πλευρά και τότε, ο τρυφερός ηλικιωμένος έπιασε απαλά το χέρι μου κι άρχισε να μου τραγουδάει, με τη βαθιά υπέροχη φωνή του: "Σκληρή καρδιά, γιατί να σ' αγαπήσω. Ψεύτρα με γέλασες, το λέω και πονώ..." ενώ παράλληλα, με κοίταζε μες στα μάτια και μου χαμογελούσε.

Σίγουρα κάποιοι θα τον πέρασαν για θεόμουρλο αλλά εμένα με ανακούφισε και με συγκίνησε πάρα πολύ αφού είδα πως κάτι από εκείνο το παλαιό ζακυνθινό πνεύμα, ίσως να έχει επιζήσει μέχρι τις μέρες μας, παρότι γέμισαν οι πούρσες μας λεφτά κι άδειασαν τα κεφάλια μας από γνώση. Γιατί όλοι το ξέρουμε πια: η γνώση είναι από εκείνα τα αγαθά που δεν αγοράζονται ούτε και πουλιούνται με κανέναν αντίτιμο στον κόσμο ετούτο ή σε όποιον άλλον!

Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να μάθω ούτε το όνομα του ευγενικού αυτού ανθρώπου. Με το που άνοιξε η πόρτα του γιατρού που περίμενε, έτρεξε να μπει μέσα μην του πάρουν τη σειρά και ίσως να μην τον ξαναδώ ποτέ αλλά εύχομαι να είναι καλά και να χαρίζει στους γύρω του αυτή την ευγένεια και την αγάπη που έχει στην ψυχή του.