Η Ματαιοδοξία Της Ακοής

Μια μέρα -χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση- ξύπνησε χωρίς χέρια και χωρίς πόδια και δεν ήταν καθόλου όνειρο αυτό. Έκανε να σηκωθεί αλλά, τζίφος. Ούτε να γυρίσει στο πλάι μπορούσε. Ματαίως ούρλιαζε για βοήθεια, δεν υπήρχε κανείς εκεί γύρω.

Μετά από ώρα, σταμάτησε να ουρλιάζει. Άρχισε να κλαίει. Αργότερα κι αφού πεινούσε και διψούσε και τίποτα δεν μπορούσε να κάνει για όλα αυτά, έκλεισε τα μάτια και δέχτηκε το αναπόφευκτο. Μια σκέψη που είχε κάνει τις προάλλες "καλύτερα να μην βλέπω, να μην έχω μάτια παρά να μην ακούω", τώρα φαινόταν αστεία, ίσως και εντελώς γελοία.

Το ράδιο έπαιζε τραγούδια που ήθελε να ακούει κι αυτό ήταν κάπως ανακουφιστικό αλλά δεν βοηθούσε στην καταπολέμηση της πείνας ή της δίψας και ούτε μπορούσε να βοηθήσει στη μετακίνηση του σώματος έστω για τα αναγκαία, τα απαραίτητα και η πίεση χαμηλά στη κοιλιά όλο και δυνάμωνε. Το κινητό χτυπούσε συχνά αλλά κι αυτό σταμάτησε όταν έπεσε η μπαταρία του.

Δεν ξέρω να πω με σιγουριά, πόσες μέρες πέρασαν, όταν ξαφνικά κάποιος μπήκε στο δωμάτιο. Αναθάρεψε το Σώμα. Χαμογέλασε νομίζω. Αυτός ο κάποιος φορούσε καθαρά ρούχα και κάθισε σε μια καρέκλα κοντά στο κρεβάτι. Έβαλε το ένα πόδι νωχελικά, πάνω στο άλλο και είπε: "Τι θα έλεγες αν σου πρότεινα να ανταλλάξεις την ακοή σου με τα πόδια σου και την όρασή σου με τα χέρια σου;"

Θα έλεγε: "Όχι!"