Θα πιεις κάτι;

Συγγνώμη που άργησα, είχε κίνηση. Τι πίνεις; Θα πιω κι εγώ ένα ποτό. Ένα τζιν-τόνικ, παρακαλώ. Είσαι ώρα εδώ; Πρέπει να σε φτάσω! Ένα τζιν-τόνικ ακόμα, παρακαλώ. Πως πάει η δουλειά; Παντού τα ίδια, μην το ψάχνεις. Εγώ να δεις τι τραβάω στο γραφείο. Ξέρεις τι θέλω να πάθει; Δεν θέλω να πεθάνει, ας πούμε. Θέλω να πέσει από το καλάμι που έχει καβαλήσει και να σπάσει το πόδι του. Ίσως αυτό, τον κάνει άνθρωπο. Ένα ποτό μπορώ να έχω, παρακαλώ; Τώρα θα στο πω. Δεν άργησα επειδή είχε κίνηση. Πίνουμε μια τεκίλα; Είχα πάει μια βόλτα στο λιμάνι. Είδα το φέρυ να έρχεται από μακριά και έτσι φωτισμένο, σαν να με τράβηξε κοντά του. Πήγα κάτω στον μώλο και το χάζευα. Ας πιούμε άλλη μια τεκίλα, καλή ήταν. Στην αρχή δεν σκεφτόμουν τίποτα, το κοίταζα που πλησίαζε έτσι φωτεινό κι άκουγα μουσική, μέσα στο αυτοκίνητο. Κι όταν άδειασε, βγήκα κι έκλεισα την πόρτα να μην ακούω τίποτα. Ένα τζιν-τόνικ, παρακαλώ. Κι άναψα ένα τσιγάρο και κοίταζα το καράβι. Σιγά, σιγά ερήμωνε. Τα πλοία πεθαίνουν στα λιμάνια, έτσι; Ας πιούμε σ' αυτό! Τεκίλα; Ξέρεις, δεν μου αρέσουν τα πλεούμενα. Με θλίβουν. Τα τρένα όμως πιο πολύ. Ευτυχώς που δεν έχουμε τρένο στο νησί. Κάτσε, νωρίς είναι. Που λες, τα πλοία μου φαίνονται σαν φάλαινες που κουβαλάνε αμάσητη τροφή. Μάλλον θα τα έχω συνδυάσει με αποχωρισμούς. Δεν τους αντέχω τους αποχωρισμούς και ούτε τους αποχαιρετισμούς. Μπορώ να έχω ένα τζιν-τόνικ, παρακαλώ; Όχι καλά είμαι. Απλά μου αρέσει να σκαλίζω πληγές. Έτσι δεν πρέπει; Είμαστε τώρα εδώ και τα πίνουμε. Αν δεν σκαλίσουμε και δυο-τρεις πληγές να τρέξουνε τα αίματα στο πάτωμα, τι σκατά κάνουμε εδώ; Ας πιούμε μια τεκίλα. Έχω κρατήσει ένα μήνυμα στο κινητό, να στο δείξω; Το πρόσωπο δεν με συγκινεί πια αλλά οι λέξεις μου λένε πολλά. "Γύρισες αλλού τις χαρακές, και χάσαμε το σπίτι στο νησί, με μεγάλο κρεβάτι και πόρτα μικρή... " Τι εξωφρενική τάση κι αυτή, να παραποιούμε τα λόγια των ποιητάδων. Μια τεκίλα ακόμα; Ξέρεις εκείνο του Λασκαράτου που λέει:
"Έρωτα, αν θες να τάχουμε καλά,

στο σπίτι μου να μην ματαπατήσεις.

Ε, που στο λέω.

Κι' ά θέλεις να μέ αφήσεις

αναπαμένον, πάει πολύ καλά..."
Αστείο δεν είναι; Σιγά μην μας αφήσει ήσυχους ο Έρωτας! Άντε γεια μας! Μέθυσες; Τι χαζογελάς; Εδώ μιλάμε σοβαρά! Να σου τραγουδήσω να κλάψεις, θέλεις; Περίμενε... Λογαριασμό, παρακαλώ!

Όταν ο άνεμος φυσά κι οι άνθρωποι σωπαίνουν,
κάτι σκιές σε προσκαλούν στις έρημες μαρίνες,
τα πλοία των ερώτων μας μου δείχνουν που πεθαίνουν

και τριγυρνούν στην πλώρη τους νεράιδες και σειρήνες.

Πάνω στον πάγκο ενός Cafe τα βρόχινά τους μάτια

για τα ναυάγια με ρωτούν και της ζωής το ψέμα

κι εγώ δειλά τους απαντώ κοιτώντας τα κατάρτια

«η δύση κι η ανατολή έχουν το ίδιο αίμα».

Έτσι στα καθημερινά αμήχανοι γυρνάμε,

παιδιά που παίζουν στη βροχή με τρυπημένη μπάλα,

μα κάποιος γέρος ναυτικός μάς είχε πει, θυμάμαι,

πως πάντα μέσα μας θα ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα.

Τρικάταρτο η αγάπη μας και ο καιρός αρμύρα,

μια Κυριακή σ' αντίκρισα και μου 'κλεψες το φως μου,

ό,τι με πνίγει ν΄αγαπώ είν' η δική μου μοίρα,

καλά ταξίδια, μάτια μου, στις θάλασσες του κόσμου!

Οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου, η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου