Οι Στοίβες Της

Η κρεβατοκάμαρά της δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη μα ούτε και μικρή θα την έλεγες. Το κυρίαρχο στοιχείο ήταν το τεράστιο κρεβάτι, ειδική παραγγελία, στο οποίο θα μπορούσαν άνετα να κοιμηθούν τρεις άνθρωποι. Ίσως επειδή αυτό έπιανε πολύ χώρο, να έμοιαζε το δωμάτιο μικρό.

Γύρω υπήρχαν διάφορες στοίβες. Στοίβες με διπλωμένα ρούχα, εκτός ντουλάπας. Στοίβες με βιβλία, πάνω στο κομοδίνο. Στοίβες με αναστεναγμούς, ριγμένοι παντού. Στοίβες με κουτιά που περιείχαν παπούτσια. Όλα σε τάξη μέσα στην ακαταστασία. Η ντουλάπα μισοάδεια, έπιανε έναν ολόκληρο τοίχο.

Τις στοίβες που περικύκλωναν το κρεβάτι, τις αποτελούσαν μισοτελειωμένες υποθέσεις. Βιβλία που είχε διαβάσει αλλά δεν καλοθυμόταν, βιβλία μισοδιαβασμένα, ακόμα και υποψήφια προς ανάγνωση βιβλία. Το ίδιο συνέβαινε και με τα ρούχα. Φορεμένα, αφόρετα, ασιδέρωτα και σιδερωμένα, εποχιακά και μη, όλα ανακατωμένα αλλά διπλωμένα σχολαστικά. Στα κουτιά με τα παπούτσια, το ίδιο σκηνικό: Αφόρετα, φορεμένα, με φαγωμένα τα τακάκια, άλλα με δερμάτινες σόλες.

Οι αναστεναγμοί πάλι, ήταν μια διαφορετική υπόθεση. Κάποιοι από αυτούς μακρόσυρτοι κι άλλοι κοφτοί. Κάποιοι έκρυβαν ευχαρίστηση κι άλλοι ήταν η απαρχή ενός λυγμού που δεν θα αργούσε να ακολουθήσει. Ήταν όμορφα τακτοποιημένοι και δεν έπιαναν πολύ χώρο, αφού η ίδια τους η φύση εμπερικλύει μια υπέροχη ελαστικότητα.

Κάτω από το πουπουλένιο της μαξιλάρι, έκρυβε πάντα ένα μεταξωτό νυχτικό. Καμιά φορά, στον ύπνο της, έχωνε από κάτω το χέρι της και το χάιδευε. Έτσι κοιμόταν καλύτερα, χωρίς ενοχλητικά όνειρα και μισόκοπους αναστεναγμούς. Στ' αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβε γιατί τα όνειρα τα συνόδευαν αναστεναγμοί. Το ξεπερνούσε όμως εύκολα μέσα από την επαφή με το μεταξωτό ύφασμα.

Καμιά φορά, όταν συνέβαινε να κοιμηθεί με παρέα, αντικαθιστούσε το μεταξωτό ύφασμα με το δέρμα του ανθρώπου δίπλα της. Τόσο όσο της χρειαζόταν. Όταν δεν ήθελε άλλο, πήγαινε στην άκρη του κρεβατιού, το οποίο μελετημένα είχε γίνει έτσι μεγάλο ώστε να έχει την επιλογή της επαφής με τον συνάνθρωπο ή όχι. Κι όταν ήταν εντελώς μόνη σε αυτό, απλωνόταν όπως ήθελε, σίγουρη πως κανέναν δεν ενοχλούσε και κανείς δεν θα την ενοχλούσε.

Το πρωινό της το έπαιρνε κι αυτό στο κρεβάτι, χαζεύοντας τις στοίβες γύρω - γύρω, οι οποίες από καιρό σε καιρό όλο και ψήλωναν μέχρι που μια μέρα, έπεσαν όλες μαζί πάνω στο κρεβάτι και την έχωσαν εκεί για πάντα. Καθόλου δεν την πείραξε. Άλλωστε, είχε το μεταξωτό της νυχτικό να χαϊδεύει.