Run Dana Run!

Πάπυρος και Λωτός, τα ιερά φυτά της Αιγύπτου

Σε όλα τα τουριστικά μέρη του κόσμου, οι ξεναγοί παίρνουν μίζες κι αυτό είναι de facto. Σε πάνε σε εστιατόρια "δικά τους", σε cafe "δικά τους", σε μαγαζιά που πουλάνε σουβενίρ κ.ά. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου, απλά έπρεπε να κάνω μια εισαγωγή για να πω πως ως τουρίστες κι εμείς στο λατρεμένο Κάιρο, αφήναμε την ξεναγό να μας πηγαίνει όπου ήθελε. Και να φανταστείς, πως δεν πηγαίνoυμε ποτέ οργανωμένα διακοπές γιατί δεν αντέχουμε να ακολουθούμε πρόγραμμα. Στο Κάιρο όμως, με το που φτάσαμε, βρήκαμε τοπικό τουριστικό πρακτορείο μέσα στο αεροδρόμιο και κανονίσαμε αυτοκίνητο με οδηγό.

Την άλλη μέρα το πρωί τσουφ, μας εμφανίζεται στο ξενοδοχείο mini van της "κόλλας" που λέμε -ούτε τα νάυλον από τα καθίσματα δεν είχαν αφαιρέσει ακόμα- με οδηγό και ξεναγό. Δεν είχαμε αυτό στο μυαλό μας αλλά δεν μας ενόχλησε που μας το παρείχαν, άλλωστε το πληρώναμε καλά για τα δεδομένα της Αιγύπτου.

Στην Αγορά του Αλ Χαλίλι...

Να μην τα πολυγράφω, στα πλαίσια λοιπόν της μίζας του ξεναγού, κι αφού είχαμε πάει κι είχαμε δει χαλιά, κοσμήματα, πάπυρους και 1002 άλλα καταναλωτικά προϊόντα που θα πιστοποιούσαν το ταξίδι μας στην Αίγυπτο, είχε έρθει η ώρα να επισκεφθούμε το παραδοσιακό αρωματοποιείο. Μια οικογένεια βεδουίνων από την έρημο, κράταγε ακόμα καλά φυλαγμένη την πανάρχαια συνταγή παρασκευής αιθέριου ελαίου από λωτό. Μια σταγόνα αρκεί και διαρκεί για ώρες. Αυτό το παραδέχομαι κι εγώ, αφού τρεις μέρες δεν ξεμύριζε το χέρι μου από το δείγμα. Με ό,τι κι αν το έπλυνα! Μας έγινε και η διευκρίνιση πως δυο οικογένειες όλες κι όλες, φτιάχνουν ακόμα το άρωμα με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά εμείς θα πηγαίναμε να δούμε τη μία από αυτές. Ο λόγος κατανοητός, μην τα ξαναγράφουμε!

Η επίσκεψη στο αρωματοποιείο, έμεινε τελευταία μετά από μια γεμάτη μέρα κι αφού είχαμε κάνει 200 χιλιόμετρα μέσα στην έρημο κι είχαμε επιστρέψει ξανά στο Κάιρο. Πριν δυο ώρες επίσης, είχαμε δει μια γυναίκα να την σκοτώνει αυτοκίνητο στο δρόμο αλλά όπως μας πληροφόρησαν οδηγός και ξεναγός "ήταν θέλημα του Αλλάχ" και πήγαμε παρακάτω.

Κουρασμένη και σοκαρισμένη καθώς μέρα με τη μέρα έμπαινα όλο και πιο βαθιά στον πολιτισμό των σύγχρονων Αιγυπτίων, κάθισα σε μια αναπαυτική πολυθρόνα απέναντι από τον κύριο Χακίμ, που στα 65 του διατηρούσε όμορφα την οικογενειακή επιχείρηση και ήταν περήφανος γι' αυτό.

Λίγο τα έντονα αρώματα που ξεχύνονταν από τις χρωματιστές γυάλες γύρω μας, λίγο ο κ. Χακίμ που μας εξιστορούσε πως η οικογένειά του έφτιαξε το αιθέριο έλαιο του λωτού, λίγο τα κάδρα πίσω του που πιστοποιούσαν ότι ήταν reiki master, λίγο το δυστύχημα, λίγο το πολιτισμικό σοκ... ήρθα και τον έπαθα τον πανικό!

Σηκώθηκα πάνω ελαφρώς πανικοβλημένη -αρχικά- κι είπα "με συγχωρείτε δεν νοιώθω καλά, θέλω να φύγω". Ο κ. Χακίμ όμως, είχε αντίθετη άποψη, ήθελε να μείνω και να με βοηθήσει γιατί με έβλεπε όπως είπε, πολύ αγχωμένη και ο ρόλος τους ήταν να ανακουφίζει τους ανθρώπους από την ένταση, το στρες και την κακή ενέργεια. "Εντάξει", σκέφτηκα, δεν είχα και κάτι να χάσω εκτός από την ψυχραιμία μου, την οποία και τελικά έχασα όταν ήρθε κοντά μου κι άρχισε να πιέζει το κεφάλι μου με τα δάχτυλά του. Η ροή του αίματος μέσα στο κρανίο μου άρχισε να γίνεται έντονη και ο πανικός με κυρίευσε απόλυτα, όπως ήταν αναμενόμενο για κάτι ψυχαναγκαστικές τύπισσες σαν κι εμένα.

Δίνω λοιπόν μια σπρωξιά στον κ. Χακίμ, ο οποίος έμεινε αποσβολωμένος κι αρχίζω να τρέχω. Βγαίνω στο δρόμο και συνεχίζω να τρέχω. Να σημειώσω πως βρισκόμασταν σε μια περιοχή στο παλιό Κάιρο όπου το καλύτερο σπίτι ήταν από χώμα κι άχυρα. Έτρεχα λοιπόν μέσα στις λάσπες και από πίσω με κυνηγούσε -ματαίως- ο σύντροφός μου και μου φώναζε να σταματήσω. Ε κάποια στιγμή βέβαια, όταν βρέθηκα σε απόλυτο σκοτάδι με διάφορους ξυπόλητους γύρω μου να με κοιτάνε σαν εξωγήινη, κατάλαβα πως έπρεπε να γυρίσω πίσω. Έκανα μεταβολή λοιπόν, κι άρχισα να τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση όταν έπεσα πάνω στον σύντροφό μου ο οποίος προσπάθησε φιλότιμα να με συγκρατήσει αλλά δεν τα κατάφερε. Τον κάνεις καλά τον τρελό;

Συνέχισα το τρέξιμο μέχρι που βρέθηκα ξανά στο αρωματοποιείο όπου απέξω περίμενε αραγμένο το mini van. Οδηγός και ξεναγός περίμεναν παραδίπλα μασουλώντας χουρμάδες. Με την ταχύτητα ενός αιλουροειδούς, πήδηξα μέσα στο αυτοκίνητο κι έκλεισα και την πόρτα να μην μπορεί να μπει κανείς. Ο σύντροφός μου απέξω προσπαθούσε να με πείσει να ανοίξω για να μπουν και οι υπόλοιποι και να φύγουμε. Άδικα... Εγώ φώναζα και χτυπιόμουνα στα τζάμια "θέλω να φύγω τώρααααα". Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε αυτό αλλά δεν πρέπει να ήταν και πολύ γιατί υποψιάζομαι πως θα είχαν σπάσει τα τζάμια και θα είχαν μπει μέσα να μου φορέσουν ζουρλομανδύα.

Μετά από λίγο, στο ασφαλές περιβάλλον του ξενοδοχείου, έκανα ένα ζεστό μπάνιο και κοιμήθηκα 15 ώρες συνεχόμενα. Θυμάμαι που όταν φεύγαμε, ο κ. Χακίμ ατάραχος, μας είπε ότι μπορούσαμε να ξαναπάμε όποτε θέλαμε. Προφανώς θα το διασκέδασε το θέαμα. Εμείς πάντως δεν ξαναπήγαμε αλλά κατάφερα τηλεφωνικά να παραγγείλω, όταν πλέον είχαμε επιστρέψει στο σπίτι μας, και να λάβω το πολυπόθητο απόσταγμα λωτού το οποίο, όποτε το μυρίζω, θυμάμαι το τρέξιμο που έκανα εκείνο το απόγευμα στο Κάιρο και λαχανιάζω.

Δεν υπάρχει λόγος που κατέγραψα τούτη την ιστορία, απλά το έφερε η κουβέντα με τον "αδερφό μου" χθες βράδυ και είπα να το ποστάρω.

Εξοχικό Κέντρο στο Φαγιούμ, αναλαμβάνει δεξιώσεις γάμων...

Και που 'σαι Αδερφέ, φρόντισε όταν φρικάρεις, να φρικάρεις με στυλ τουλάχιστον! Κι όταν με το καλό(;) σε παντρέψω, θα σου κάνω και δεξίωση στο Φαγιούμ. Βλέπε φωτογραφία. Σε χρυσό θρόνο θα σε βάλω βρε! Σε φιλώ!