Σαββατοκύριακο, μετά από γκρίνια...

Στην ανασκόπηση της Δευτέρας, συνειδητοποιώ πως μάλλον κάποια ανώτερη δύναμη, βαρέθηκε τη γκρίνια μου και αποφάσισε να μου χαρίσει ένα σαββατοκύριακο γεμάτο εκπλήξεις, αφού ο καιρός δεν μπορούσε παρά να είναι χάλια...

Ένας φίλος ήρθε απρόσμενα για να περάσει ένα διήμερο -μόλις- μαζί μας. Όταν τον είδα μπροστά μου έμεινα στήλη άλατος! Μετά, δεν μπορούσα να σταματήσω να τον σφίγγω στην αγκαλιά μου και να του επαναλαμβάνω πόσο χαιρόμουν που τον έβλεπα. Βγήκαμε, τα ήπιαμε και τα είπαμε. Κυριακή βράδυ, μετά από μια βόλτα στη λατρεμένη Μπόχαλη, στο δρόμο για το σπίτι, του έλεγα για το Κάστρο, για το Λίμπρο Ντ' Όρο και για κάποιες οικογένειες κόντηδων. Μας βρήκε το ξημέρωμα μπροστά στο τζάκι να θυμόμαστε τα φοιτητικά χρόνια στην Αθήνα και το μπαλκόνι με την πλούσια βλάστηση στου Γκύζη. Το γραφείο που δουλέψαμε μαζί στη Χαρ. Τρικούπη και κάτι απίστευτες συναντήσεις στη Πλάκα, με ανθρώπους που δεν θυμόμουν καν ότι πέρασαν από τη ζωή μου.

Τον χαιρέτησα με συνοπτικές διαδικασίες σήμερα το πρωί, πριν φύγω για τη δουλειά. Δεν κοιταχτήκαμε καν στα μάτια. "Να μου φιλήσεις τον πατέρα σου!" του φώναξα ενώ ήδη τον είχα πισωπλατήσει για να μπω στο αυτοκίνητο. Στη διαδρομή μου, με μόλις δυο ώρες ύπνο, σκεφτόμουν πόσο μεγάλη τύχη είναι να νοιώθεις ότι έχεις πραγματικούς φίλους. Πως όσο κι αν μόνος του πορεύεται καθείς μέσα ή έξω του, έχει ανάγκη -ως κοινωνικό ον- για συντροφικότητα, για μοίρασμα, για πάρε-δώσε. Ο φίλος μου υπενθύμισε πως δεν έχει σημασία η γεωγραφική απόσταση μεταξύ των ανθρώπων αλλά το πόσο κοντά μπορούν πραγματικά να είναι οι ψυχούλες τους. Κι ένοιωσα όμορφα, γιατί είμαι τυχερή και το χαμόγελό μου συναγωνίστηκε τον αστραφτερό, πρωινό ήλιο.

Την Κυριακή το απόγευμα, καθώς χαλάρωνα στο καναπέ μου, με το laptop αγκαλιά, ήρθε να ταράξει τη νιρβάνα μου μια άλλη έκπληξη, μέσω του διαδικτύου. Ένα σχόλιο στο προηγούμενο πόστο μου, από τον αγαπημένο μου Βασιλικό, ένα τηλεφώνημα από έναν άλλον αγαπητό φίλο και λίγο ψάξιμο στο google, με οδήγησαν στη στήλη του κ. Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου. Το γεγονός ότι είδα δημοσιευμένο ένα προσωπικό e-mail με τις απόψεις μου, το οποίο είχα στείλει στον κ. Τσαγκαρουσιάνο, με αφορμή το πόστο του με τίτλο H Χούντα των Ασήμαντων, με εξέπληξε μεν ευχάριστα αλλά με έκανε να αισθανθώ αμήχανα. Δεν φανταζόμουν όταν ζήτησε την άδειά μου για τη δημοσιοποίηση του e-mail αυτού, ότι εννοούσε αυτό ακριβώς. Κι έτυχε να μην έχω πάρει εφημερίδα αυτό το Σάββατο αφού με τον παλιόκαιρο προτίμησα να μείνω εκτός Χώρας... Όπως και να έχει, ευχαριστώ και από εδώ τον συμπατριώτη μου για την τιμή που μου έκανε με αυτή τη δημοσιοποίηση και τον ευχαριστώ επίσης για την εύφορη επικοινωνία.

Ευχαριστώ πολύ και το ΡΑΠΟΡΤΟ που ανάρτησε στο site του, αναδημοσίευση του σχετικού άρθρου του κ. Τσαγκαρουσιάνου αλλά ευχαριστώ επίσης τον blogger Κοχύλι , τον ανακάλυψα εχθές μέσα από ένα σχόλιο της συμπατριώτισσσας Mareld -την οποία επίσης δεν γνώριζα. Ο δημιουργός του blog αυτού, αφιέρωσε στη Mareld το e-mail μου, από το προαναφερόμενο άρθρο. Τη θεωρώ, πολύ τρυφερή κίνηση από μέρους του. Όχι φυσικά γιατί το έχω γράψει εγώ! Απλά γιατί όπως κατάλαβα, του φάνηκε καλή ιδέα να της χαρίσει κάτι από τον τόπο της, ακόμα κι αν αυτό ήταν η ηλεκτρονική άποψη μια άγνωστης συμπατριώτισσάς της!

Και πάλι στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούμαι: Όσο κι αν μόνος του πορεύεται καθείς μέσα ή έξω του, έχει ανάγκη για συντροφικότητα, για μοίρασμα, για πάρε-δώσε. Τούτο το Σαββατοκύριακο, ήταν σαν να ήρθε, ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμουν, να μου κάνει επαναληπτικό μάθημα, πάνω στην επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Γνωστών ή άγνωστων μεταξύ τους, μακριά ή κοντά. Αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση, μάτια, αυτιά και καρδιές ορθάνοιχτα...

Το άρθρο του κ. Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, μπορείτε να το δείτε εδώ.