Ο Μαιτρ κι Εγώ

Από τη ζωή του καθενός περνάνε δεκάδες άνθρωποι, ανάλογα πάντα και με πόσο κοινωνικός είναι ο καθένας. Άνθρωποι ενδιαφέροντες, "παράξενοι", ιδιότροποι, αδιάφοροι, ιδιαίτεροι, πνευματώδεις...

Τι είναι αυτό όμως, που χαρακτηρίζει μια διαπροσωπική σχέση, ως σημαντική; Εντελώς υποκειμενικό και αυτό. Για εμένα πάντως είναι ένα σύνολο πραγμάτων. Ένα από αυτά, είναι η διάρκεια μιας σχέσης στο χρόνο. Ένα άλλο, το επίπεδο της επικοινωνίας. Πόσο βαθιά και ειλικρινής είναι. Άλλο σημαντικό -βάση των δικών μου πάντα, υποκειμενικών κριτηρίων- είναι το πόσο έντονα συναισθήματα έχουν ξεπηδήσει μέσα από αυτό το δεσμό. Συναισθήματα θετικά και αρνητικά.

Και όταν αυτή η επαφή, έχει περάσει από "σαράντα κύματα" κι όταν ακόμα δεν υπάρχει συχνή επικοινωνία, θέλω όταν κλείνω το τηλέφωνο που μόλις έχω μιλήσει με έναν τέτοιο, "δικό μου" άνθρωπο, η γεύση στο στόμα να είναι γλυκιά και τα χείλη μου να χαμογελούν.

Με τέτοιο χαμόγελο έκλεισα το πρωί το τηλέφωνο, αφού μίλησα με τον Δημήτρη. Και τούτο το πόστο είναι γι' αυτόν, άσχετα από το αν θα το διαβάσει ή όχι. Χαίρομαι που τον άκουσα και που είναι καλά. Τον σέβομαι και αναγνωρίζω πάντα ότι μου έμαθε πολλά. Ελπίζω να κατάφερα κι εγώ να του δώσω κάτι. Τα μελανά σημεία τα βάζω όλα στην άκρη, γιατί θεωρώ πιο σημαντικά τα φωτεινά σημεία αυτής της σχέσης.

Μα ό,τι και να γίνει, ακόμα κι αν δεν τον ξαναδώ, ακόμα κι αν δεν ξαναμιλήσουμε ποτέ, θα κρατώ πάντα ως όμορφη ανάμνηση, μια βραδιά στο Λυκαβηττό, στο Fados Gala. Την ερμηνεία της Cristina Branco και τα δάκρυα ποτάμι από τη δύναμη της μουσικής και των στίχων. Μου κρατούσε απαλά το χέρι, σαν φίλος, σαν σύντροφος, σαν εραστής και σαν αδερφός. Και το όλον εκείνης της επαφής πριν και μετά το γκαλά. Τα λόγια τα ποιητικά που είχα πραγματικά ανάγκη να ακούσω.

Για τον Μαιτρ Δημήτρη λοιπόν, λίγοι στίχοι του Σολωμού, ένα αγαπημένο τραγούδι κι ένα τρυφερό φιλί...

ΩΔΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

Γλυκύτατη φωνὴ βγάν᾿ ἡ κιθάρα,

καὶ σὲ τούτη τὴν ἄφραστη ἁρμονία

τῆς καρδιᾶς μου ἀποκρίνεται ἡ λαχτάρα.

Γλυκὲ φίλε, εἶσαι σύ, ποὺ μὲ τὴ θεία

ἔκσταση τοῦ Ὀσσιάνου, εἰς τ᾿ ἀκρογιάλι,

τῆς νυχτὸς ἐμψυχεῖς τὴν ἡσυχία.

Κάθισε γιὰ νὰ ποῦμε ὕμνον στὰ κάλλη

τῆς Σελήνης. αὐτὴν ἐσυνηθοῦσε

ὁ τυφλὸς ποιητὴς συχνὰ νὰ ψάλλει.

Μοῦ φαίνεται τὸν βλέπω ποὺ ἀκουμβοῦσε

σὲ μίαν ἐτιά, καὶ τὸ φεγγάρι ὡστόσο

στὰ γένια τὰ ἱερὰ λαμποκοποῦσε.

Ἀπ᾿ τὸ Σκοπό, νἄτο, προβαίνει. ὢ πόσο

σὺ τὴ νύχτα τερπνὰ παρηγορίζεις!

Ὕμνον παθητικὸ θὲ νὰ σοῦ ὑψώσω,

παθητικὸ σὰ ἐσένα, ὅταν λαμπίζεις

στρογγυλό, μεσουράνιο, καὶ τὸ φῶς σου

σὲ ταφόπετρα ὁλόασπρη ἀποκοιμίζεις.