Σ΄εκείνη τη μια διανυκτέρευση στη Μαδρίτη, δεν πέρασαν και πολλά χρόνια από τότε, μου δόθηκε μια μοναδική ευκαρία για μια υπέροχη συζήτηση που κάποιες φορές έρχεται στο μυαλό μου σαν εικόνα ή σαν σκόρπιες φράσεις.
Πηγαίναμε σε κάποιο από τα Κανάρια Νησιά, η πτήση καθυστέρησε, φτάσαμε αργοπορημένοι στη Μαδρίτη, μόλις δέκα λεπτά πριν την πτήση της ανταπόκρισης. Τρέχαμε σαν τρελοί μες στο αεροδρόμιο και ρωτάγαμε για την έξοδο μας, όποιον βλέπαμε μπροστά μας. Οι Ισπανοί μας έλεγαν "par aqui" το οποίο εμείς λαμβάναμε ως "παρακεί", "παρακάτω" και μας δείχναν το βάθος - κήπος. Φυσικά χάσαμε την ανταπόκριση και η αεροπορική εταιρεία ανέλαβε να μας πάει σε ξενοδοχείο μέχρι την επόμενη μέρα το πρωί που υπήρχε άλλη πτήση.
Έτσι βρεθήκαμε σ' ένα mini bus, του συμβεβλημένου ξενοδοχείου με την αεροπορική εταιρεία, μαζί με ένα ζευγάρι από τα Γιάννενα και μια γλυκύτατη Φιλλιπινέζα που πήγαινε να βρει την αδερφή της, που δούλευε στη Μαγιόρκα και είχε να την δει δέκα χρόνια. Το ζευγάρι από τα Γιάννενα ήταν νιόπαντρο και η γυναίκα ήταν έγκυος στον έκτο μήνα. Την θαύμασα για το κουράγιο της να ταξιδεύει μεταφέροντας την τεράστια κοιλιά. Πήγαιναν στο ίδιο νησί με εμάς αλλά στο βόρειο τμήμα του.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μετά από πέντε λεπτά δρόμο και η ώρα ήταν ήδη 11 το βράδυ, έτσι αποφασίσαμε να μην βγούμε έξω αφού η πρωινή πτήση έφευγε στις 6 το χάραμα. Αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιό μας και θαύμασα πραγματικά τη διακόσμηση και την ποιότητα των υλικών του. Λατρεύω τα ξενοδοχεία κι έχω την τάση να παρατηρώ πολύ το κάθε τι, όταν φιλοξενούμαι σε κάποιο. Κουσούρι από τα χρόνια που επισκεπτόμασταν ξενοδοχεία με τη σχολή, μάλλον.
Μετά από ένα γρήγορο ντουζ κατεβήκαμε για ένα ποτό στο μπαρ του ξενοδοχείου. Εκεί βρήκαμε τους Γιαννιώτες και τη Φιλλιπινέζα, πρόσχαρους να πίνουν τα ποτά τους. Μας κάλεσαν κοντά τους και φυσικά ανταποκριθήκαμε. Δεν είχαμε και κάτι καλύτερο να κάνουμε. Κι έτσι άρχισε μια συζήτηση που ξεκίνησε με γενικά πράγματα για τη ζωή του κεθενός μας και η οποία τελικά πήρε διαστάσεις ψυχανάλυσης.
Στην πορεία της κουβέντας αυτής, βγήκαν από μέσα μας -μαζί με μύρια άλλα- και οι σκέψεις για το τι περίμενε ο καθείς μας από αυτό το ταξίδι. Ήταν αξιοπερίεργο να ακούς έναν άγνωστο να σου λέει πως ελπίζει να βρει τη γαλήνη που του λείπει ή πως θέλει να κάνει αυτό το ταξίδι γιατί ίσως να μην ξαναταξιδέψει ποτέ στη ζωή του και θα ήθελε αυτό να είναι το τελευταίο. Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν το κλισέ "άβυσσος η ψυχή μας, άβυσσος!" και όταν έφτασε η σειρά μου να πω, πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα: "λίγες ευτυχισμένες μέρες σ' έναν ξένο, καινούργιο τόπο". Ο σύντροφός μου πειράχτηκε, μα δεν είπε τίποτα. Αργότερα μου εξομολογήθηκε πως θεωρούσε ότι ήμουν τόσο ευτυχισμένη δίπλα του ώστε δεν μου χρειαζόταν τίποτα περισσότερο!
Η συζήτηση μας κράτησε όλη νύχτα στο μπαρ και παραλίγο να χάσουμε και την πρωινή πτήση. Τις επόμενες μέρες, χαλαρή στη παραλία, κάτω από ένα τεράστειο καπέλο, αναρωτήθηκα συχνά για το πόσες στιγμές ευτυχίας έχει δικαίωμα να ζήσει ο καθένας και πως ορίζεται η ευτυχία για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Αναζητούσα λίγες ξένοιαστες μέρες, πέρα από το καθημερινό άγχος και τρέξιμο. Στη Μαγιόρκα, μια γλυκύτατη Φιλλιπινέζα, ευχόταν αν ήταν να είναι το τελευταίο της, να ήταν αυτό το ταξίδι!
Πηγαίναμε σε κάποιο από τα Κανάρια Νησιά, η πτήση καθυστέρησε, φτάσαμε αργοπορημένοι στη Μαδρίτη, μόλις δέκα λεπτά πριν την πτήση της ανταπόκρισης. Τρέχαμε σαν τρελοί μες στο αεροδρόμιο και ρωτάγαμε για την έξοδο μας, όποιον βλέπαμε μπροστά μας. Οι Ισπανοί μας έλεγαν "par aqui" το οποίο εμείς λαμβάναμε ως "παρακεί", "παρακάτω" και μας δείχναν το βάθος - κήπος. Φυσικά χάσαμε την ανταπόκριση και η αεροπορική εταιρεία ανέλαβε να μας πάει σε ξενοδοχείο μέχρι την επόμενη μέρα το πρωί που υπήρχε άλλη πτήση.
Έτσι βρεθήκαμε σ' ένα mini bus, του συμβεβλημένου ξενοδοχείου με την αεροπορική εταιρεία, μαζί με ένα ζευγάρι από τα Γιάννενα και μια γλυκύτατη Φιλλιπινέζα που πήγαινε να βρει την αδερφή της, που δούλευε στη Μαγιόρκα και είχε να την δει δέκα χρόνια. Το ζευγάρι από τα Γιάννενα ήταν νιόπαντρο και η γυναίκα ήταν έγκυος στον έκτο μήνα. Την θαύμασα για το κουράγιο της να ταξιδεύει μεταφέροντας την τεράστια κοιλιά. Πήγαιναν στο ίδιο νησί με εμάς αλλά στο βόρειο τμήμα του.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μετά από πέντε λεπτά δρόμο και η ώρα ήταν ήδη 11 το βράδυ, έτσι αποφασίσαμε να μην βγούμε έξω αφού η πρωινή πτήση έφευγε στις 6 το χάραμα. Αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιό μας και θαύμασα πραγματικά τη διακόσμηση και την ποιότητα των υλικών του. Λατρεύω τα ξενοδοχεία κι έχω την τάση να παρατηρώ πολύ το κάθε τι, όταν φιλοξενούμαι σε κάποιο. Κουσούρι από τα χρόνια που επισκεπτόμασταν ξενοδοχεία με τη σχολή, μάλλον.
Μετά από ένα γρήγορο ντουζ κατεβήκαμε για ένα ποτό στο μπαρ του ξενοδοχείου. Εκεί βρήκαμε τους Γιαννιώτες και τη Φιλλιπινέζα, πρόσχαρους να πίνουν τα ποτά τους. Μας κάλεσαν κοντά τους και φυσικά ανταποκριθήκαμε. Δεν είχαμε και κάτι καλύτερο να κάνουμε. Κι έτσι άρχισε μια συζήτηση που ξεκίνησε με γενικά πράγματα για τη ζωή του κεθενός μας και η οποία τελικά πήρε διαστάσεις ψυχανάλυσης.
Στην πορεία της κουβέντας αυτής, βγήκαν από μέσα μας -μαζί με μύρια άλλα- και οι σκέψεις για το τι περίμενε ο καθείς μας από αυτό το ταξίδι. Ήταν αξιοπερίεργο να ακούς έναν άγνωστο να σου λέει πως ελπίζει να βρει τη γαλήνη που του λείπει ή πως θέλει να κάνει αυτό το ταξίδι γιατί ίσως να μην ξαναταξιδέψει ποτέ στη ζωή του και θα ήθελε αυτό να είναι το τελευταίο. Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν το κλισέ "άβυσσος η ψυχή μας, άβυσσος!" και όταν έφτασε η σειρά μου να πω, πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα: "λίγες ευτυχισμένες μέρες σ' έναν ξένο, καινούργιο τόπο". Ο σύντροφός μου πειράχτηκε, μα δεν είπε τίποτα. Αργότερα μου εξομολογήθηκε πως θεωρούσε ότι ήμουν τόσο ευτυχισμένη δίπλα του ώστε δεν μου χρειαζόταν τίποτα περισσότερο!
Η συζήτηση μας κράτησε όλη νύχτα στο μπαρ και παραλίγο να χάσουμε και την πρωινή πτήση. Τις επόμενες μέρες, χαλαρή στη παραλία, κάτω από ένα τεράστειο καπέλο, αναρωτήθηκα συχνά για το πόσες στιγμές ευτυχίας έχει δικαίωμα να ζήσει ο καθένας και πως ορίζεται η ευτυχία για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Αναζητούσα λίγες ξένοιαστες μέρες, πέρα από το καθημερινό άγχος και τρέξιμο. Στη Μαγιόρκα, μια γλυκύτατη Φιλλιπινέζα, ευχόταν αν ήταν να είναι το τελευταίο της, να ήταν αυτό το ταξίδι!
7 σχόλια:
λιγες μερες ευτυχισμενες σε εναν ξενο τοπο ...ποσο μου λειπει ενα ταξιδι ...πολλες φορες οι κοντινοι μας δεν μας καταλαβαινουν καθολου γιατι εχουν πλασει μια εικονα καινομιζουν οτι τερμα αυτο ειναι ...εδω καθε μερα παλευουμε να μαθουμε τον ιδιο μας τον εαυτο και καθε μερα μας ξεφεύγει, πως μπορει ο καθε ερωτας να νομιζει οτι σε γνωριζει?
Καλησπέρα Ντάνα!
Διάβαζα τα λόγια σου και σκεφτόμουν πολλά..
Έχω και εγώ διανυκτερεύσει στη Μαδρίτη αλλά πήγαινα Γρανάδα από Στοκχόλμη με το γιο μου που τότε ήταν 4χρ. Χάσαμε τη πτήση ανταπόκρισης και εμείς και περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει. Ο γιος μου είναι αρκετά μελαχρινός και πολλές φορές οι τσιγγάνοι στη Γρανάδα τον θεωρούν δικό τους και μου λένε να τους δώσω το παιδί..
Εκείνο το βράδυ με πλησιάζει ένας μαροκινός, που και αυτός ερχόταν από Στοκχόλμη και στο μυαλό του έκατσε ότι το παιδί αφού δεν είναι ξανθό για να είναι Σουηδός, είναι μαροκανάκι και οφείλω να το πάω στη χώρα του,το Μαρόκο. Καταλήξαμε να τον απειλήσω με την αστυνομία.
Τώρα βέβαια μου φαίνονται αστεία..
Γράφεις πολύ όμορφα. Ο λόγος σου έχει τη ροή του κύματος. Αγαπάω τα ταξίδια και αν μπορούσα διαρκώς θα ταξίδευα.
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ.
Στον καιρό της ντόπας και των Κινέζων Σουλι, ο λόγος της Ντάνας είναι ήπια ευεργετικός και παρηγορητικός.
Τινα πω περισσότερο;
Αντισταθείτε γιατί πατώσαμε...
@κρασί & νερό στα όνειρά μας: Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Όλο και κάτι ανακαλύπτουμε για τον εαυτό μας, στο πέρασμα του χρόνου. Κι αυτό είναι το ζητούμενο, για εμένα. Πως να πει κάποιος άλλος ότι σε ξέρει ή πως να πεις ότι τον ξέρεις εσύ; Απλά κάποιες φορές, η κτητική μας τάση, μας κάνει να νοιώθουμε σίγουροι απέναντι στο ταίρι μας. Λες και υπάρχει σ' έχω! Δηλαδή υπάρχει, όσο και το σε ξέρω... Κι εγώ θέλω ταξίδι! Αν μπορούσα να ταξίδευα συνέχεια, θα ήμουν πολύ πολύ χαρούμενη!
@Mareld: Τι εμπειρία κι αυτή! Όλοι θέλανε να σου πάρουν το παιδί σου! Εγώ θα είχα φρίξει, εντελώς.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά λόγια! Είσαι πολλή ευγενική και δεν το λέω καθόλου τυπικά! Κι εγώ θέλω να ταξιδεύω διαρκώς αλλά δεν γίνεται... Να 'σαι καλά!
@Π.Κ.: Αντίσταση, όσο μπορούμε!
Με κακομαθαίνετε με τα όμορφα σχόλια και φοβάμαι μήπως σε λίγο τα δω ως "ντόπα"! Δεν μου φτάνει το καλάμι; Να βρεθώ και ντοπέ;;; :-)
Ντάνα! Καλημέρα!
Μα..πέρασα δύσκολες στιγμές..μερικές φορές μου ήρθαν σαν εφιάλτες..
Μη με ευχαριστείς το αξίζεις..
Το καλοκαίρι μετά από χρόνια θα ρθω Ζάκυνθο. Μου δίνει η ξαδέλφη μου το σπίτι της στη Μπόχαλη που μου αρέσει τόσο πολύ.. ελπίζω να Σε δω..
Να μου είσαι καλά!
Αγαπητή μου στο θέμα της διπλωματίας σε βρίσκω τόσο, μα τόσο λίγη! Αρκούσε να τονίσεις το "σε έναν ξένο τόπο" αφού το "ευτυχισμένες μέρες" το "έχεις μαζί του κάθε μέρα από την ημέρα που τον γνώρισες" και "που ειν' το κακό να βάλουμε λίγη ποικιλία στη ζωή μας βρε αδερφέ;" Μωρέ ναι, ξέρω ότι είναι λίγο πουτανίστικο, αλλά από την άλλη, εδώ δεν ξέρουμε εμείς καλά καλά τον εαυτό μας, πως πα να παιξουμε μπαλα με συναισθήματα που εμείς ακόμα τον ψαχνουμε, και μάλιστα με τον ανθρωπο που μπορεί και να τον θιξει το αποτελεσμα των συνειρμων μας; Καλύτερα να το αποφεύγουμε μερικές φορες μεχρι να ρθουν πιο ώριμοι καιροί. Σου εύχομαι πολλες πολλες ακόμα τέτοιες "ταλαιπώριες" από τις οποιες θα βγαινεις δυνατότερη και σοφοτερη!
@Mareld: Χαίρομαι πολύ που θα έρθεις μετά από χρόνια! Καταλαβαίνω πως θα το λαχταράς. Με το καλό λοιπόν! Τα υπόλοιπα, είναι λεπτομέρειες... :-)
@Whisper: Μικρέ μου Ψίθυρε, δεν ήταν θέμα διπλωματίας καλέ μου! Άλλωστε, δεν μπορώ να λογοκρίνομαι ειδικά απέναντι στο ταίρι μου. Λέω αυτό που νοιώθω κι αν παρεξηγηθώ, μπορώ να εξηγηθώ! Το λέγαμε και πιο πάνω με τον "κρασί και νερό..." και συμφωνώ και μαζί σου, ότι καλά καλά δεν μας ξέρουμε εμείς και περιμένουμε από τους άλλους; Ωραίες ταλαιπωρίες αυτές, μαθαίνεις... ;-)
Δημοσίευση σχολίου