Στο Κρυονέρι, ξανά...

Απόγευμα στο Κρυονέρι, η θάλασσα ανάστατη. Υγρασία, ζέστη, σκουντούφλα, πονοκέφαλος.

Γλυκιά ζαλάδα καθώς από το κάθισμα του αυτοκινήτου, παρακολουθείς τη θάλασσα να ανεβοκατεβαίνει. Μέσα στο ντουλαπάκι, ευλαβικά τοποθετημένη, "Η Βάρδια" του Καββαδία, σαν άλλη Βίβλος σε συντροφεύει -φυλακτό- στους δρόμους σου.

Ακούς "Τις Γραμμές των Οριζόντων" και είναι όλα αρμονικά. Το τοπίο, ο ήχος, το μυαλό σου, σε κίνηση. Όλα συγχρονισμένα με το αγριωπό κύμα. Ανάβεις ένα τσιγάρο, μετά από καιρό. Κι άλλη ζαλάδα κι ένα ελαφρύ κάψιμο στο λαιμό. Δεν το καπνίζεις ολόκληρο, το μισοσβήνεις αφηρημένα στο τασάκι.

Ζευγάρια σε περικυκλώνουν. Άλλα βιαστικά άλλα αργόσχολα. Φεύγουν, τα διαδέχονται καινούργια, φεύγουν κι αυτά. Εσύ μένεις, κοιτάς ακόμα τη θάλασσα και όλα χάνονται γύρω σου και γίνεσαι εσύ καράβι που ταξιδεύει, στ' αφρισμένα νερά. Θαλασσινές γλώσσες σου μαστιγώνουν το κορμί - καρίνα, μα κρατάς το κεφάλι ψηλά, αρνείσαι να σταματήσεις το ταξίδι. Δεν θα βουλιάξεις, δεν θα βουλιάξεις!

Το σκαρί σου υπάκουο στα προστάγματα της θέλησής σου, στη λαχτάρα σου να δεις τους άλλους τόπους που ονειρεύτηκες. Τους τόπους που διάβασες στα βιβλία να περιγράφονται, που άκουσες στα τραγούδια να τραγουδιούνται. Εκείνους, που οι ταξιδεμένοι σου περιέγραψαν με τις πιο έντονες λέξεις. Δεν θα ναυαγήσεις, δεν θα ναυαγήσεις!

Βράδυ στο Κρυονέρι, η θάλασσα δεν φαίνεται. Υγρασία, ζέστη κι οι κάβοι σου, δεμένοι.