Λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα, στον απόηχο της "Εργατικής Πρωτομαγιάς" καθώς βλέπω τόση ασχήμια στα δελτία ειδήσεων και καταλαβαίνω πως ο στόχος -για κάποιους- επετεύχθη, κρατώ από τη μέρα την ζωντάνια της φύσης, μέσα από παγωμένες χρονικά, εικόνες. Μακάρι οι φωτογραφίες, να μπορούσαν να περικλείσουν όλη την ομορφιά που βλέπει το μυαλό, όλες τις μυρωδιές που πιάνει η μύτη κι όλους τους ήχους που επεξεργάζεται το αυτί. Η καημένη η φωτογραφία, φαίνεται τόσο λίγη, μπροστά στα θαύματα του κόσμου.
Στεφάνι δεν έφτιαξα, μα πήρα δανεικό -πάλι μέσω της φωτογραφίας- από κάποια όμορφα σπίτια του χωριού. Θα ήθελα τα παράθυρα να αποτελούσαν το κάδρο για γελαστά πρόσωπα. Δεν στάθηκα τυχερή σ' αυτό. Τουλάχιστον οι φρεσκοασπρισμένοι τοίχοι, είναι καθαροί και καταφέρνουν να ασβεστώσουν και την μαυρίλα της ψυχής.
Καλό μήνα, λοιπόν!
6 σχόλια:
Μαυρίλα ψυχής με τόσο λαμπερές φωτογραφίες? Σκέψου ότι η φύση βρίσκεται στο απόγειο της δημιουργίας δες την ομορφιά σε αυτήν την διαδικασία και ίσως να συμπεράνεις, σαν μέρος της φύσης ότι πρέπει κι έγω να δημιουργήσω ή έστω να προσπαθήσω να συμβάλλω σε αυτήν την ομορφιά.Με πολλές ευχές για καλό μήνα.
Alma mia!
Γελαστό Μάη, σου εύχομαι και όλες οιμοσχοβολιές του να σου ψιθυρίζουν λόγια τρυφερά.
Χθες μου έδωσες μεγάλη χαρά, απλά με πιάνει το παράπονο.
Ήταν και η μέρα των εργατών.
Πρώτη φορά δεν κατάβηκα στη συγκέντρωση. Έχει χάσει το παλμό της.
Η αφιέρωση μου έσπασε το πάγο του χειμώνα και μετά πήγα στο Μονόγραμμα γιατί μου ταιριάζει και ήξερα ότι και εσείς θα το νιώσετε.
Ήρθα τη νύχτα και να σκεφτείς είχα ξεχάσει τα μαγιάτικα στεφάνια.
Τα είδα στα παράθυρα και ξανά έφτασε ο Μάης μέχρι εδώ.
Σε ευχαριστώ περιστεράκι μου!
Να περνάς όμορφα!
Φιλιά!
Δεν έχω λόγια... Σού διαφεύγω με τον λόγο ενός έλλογου μαΐστορα του Έλληνος Λόγου, που υπεραγαπώ (και τον ποιητή και το συγκεκριμένο ποίημά του):
ΛΑΚΩΝΙΚΟΝ
O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη μου επέστρεψε στον ήλιο.
Kείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της πέτρας και του αιθέρος
Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.
Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο,
Xειμώνα ελάχιστε,
H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς
Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου.
[Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό, εκδ. Ίκαρος 1960]
Τ' ανωτέρω έφη Οδυσσέας Ελύτης, ο αλήτης των Ονείρων μας!!!
@p.lykogiannis: Καλό μήνα και σε εσάς!
Μάλλον με παρεξηγήσατε... Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος και πάντα απολαμβάνω το μεγαλείο της φύσης, για το λόγο αυτό, συχνά το εξυμνώ.
Η ψυχή μας περνάει και τις φάσεις της, έτσι ζωντανή που είναι. Προσωπικά, με βοηθούν οι όμορφες εικόνες να την μορώσω.
Και φυσικά, η φύση είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για εμάς ώστε να ενεργοποιηθούμε προς μια θετική - για την πορεία της ζωής μας- κατεύθυνση. :-)
@mareld: Mi cielo!
Κατανοώ καλή μου, δεν χρειάζονται εξηγήσεις!
Σε φιλώ και σου υπόσχομαι, όταν με το καλό έρθεις, να σε πάω να δεις από κοντά εκειό το παραθύρι.
@Π.Κ. : Και ποιος δεν θα αναγνώριζε τα λόγια του λατρεμένου Ελύτη! Υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο του και σας ευχαριστώ από καρδιάς, που μεταφέρατε εδώ λίγη απο τη μαγεία του!
Να 'στε καλά!
Ψυχή μου!
Ξέρω ότι με κατανοείς και γι΄αυτό και για πολλά... σε αγαπάω.
Για "εκειό το παρεθύρι" σου αφιερώνω τα παρακάτω που στα αφιέρωσα και στο νοσταλγία και μου αρέσουν.
«Κι έκοψα άγρια κρίνα και κίτρινα αστεράκια που δεν τα είχα ξαναδεί, και μικρά βυσσινιά, μοβ, μπλε, άσπρα λουλουδάκια, σαν μαργαρίτες. (…) Ποτέ δεν είδα τόσο πολλά λουλούδια – χτες ολόκληρο το βουνό ήταν κόκκινο σαν τα ηλιάνθεμα και τις παπαρούνες. (…) Η θάλασσα ήταν παντού ολόγυρά μας – τα κύματα έγλειφαν το μπαλκόνι μου κι εγώ κοίταζα τις καρδιές των ψαριών. (…) Έθελ, σου το αναγγέλλω επισήμως: η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Ο Μάης είναι η πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Ελλάδα και Μάης μαζί!». Και, η τελευταία αυτή φράση δίνει τον γενικό τίτλο σε όλο το βιβλίο: «Ελλάδα και Μάης μαζί! Εγγραφές ημερολογίου και γράμματα» της Βιρτζίνια Γουλφ
Απλά Σε ευχαριστώ!
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου