Μπερδεγουέι...

"Ζούμε σε μια μικρή Μιναρούπολη!" αναφώνησε ο μικρός μας, εκσφενδονίζοντας το ιμπεριαλιστικό σύμβολο του Batman, στον καθρέφτη - αντίκα, του καθιστικού μας. Δυστυχώς δεν έσπασε και έτσι δεν θα έχουμε την ευκαιρία να αποδίδουμε κάπου την όποια ατυχία μας, έστω και παραφυσικά.

Προσπάθησα να κερδίσω χρόνο έναντι του πεντάχρονου κι ασχολήθηκα αρχικά με το ότι δεν πετάμε αντικείμενα μέσα στο σπίτι γιατί μπορεί να τραυματίσουμε κάποιον ή να σπάσουμε κάτι. Τι να έλεγα για την "μιναρούπολη"; "Όχι παιδί μου, δεν είναι έτσι;" ή μήπως "Ναι παιδί μου, δίκιο έχεις;". Μήπως καλύτερα, "που το άκουσες αυτό;;;;". Είπα σε δεύτερη φάση, πως δεν είναι ευγενικό να μιλάμε έτσι και πήρα ένα τέρας - κούκλα, το οποίο προκάλεσε στα ίσα τον Batman αλλά ως συνήθως, κέρδισε ο "καλός".

Μια τσιγγάνα Βουλγάρα που με βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, σιδέρωνε και τραγούδαγε το "Disco Partizani", του Shantel και διαπίστωσα πως είναι και καλλίφωνη κι ας μου έκαψε το ακριβό μου μπλουζάκι. Δεν της είπα κουβέντα αλλά μου είπε αυτή "Ότα πάει εγώ Μπουλγκάρια, φέρει άλλο μπλουτζάκι. Όλα Μπουλγκάρια φτιάχνουν αυτά. Γιος μου ντουλεύει εκεί εργκοστάσιο Αρμάνι. Ωραίο μπλουτζάκι!". Με καταρράκωσε δεν το κρύβω αλλά πήγα στη κουζίνα να βάλω πλυντήριο, να ξεχαστώ.

Η αδερφή μου στο τηλέφωνο μου ζήτησε να της βρω στο youtube το βίντεο μια τραγουδίστριας από το Λίβανο. Της είπα πως εκεί γίνεται πόλεμος και μου απάντησε "καλά άμα είναι να μου κάνεις κήρυγμα, άστο, θα μου το βρει η Χαρά" και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Η Λίλα από μέσα συνέχιζε να τραγουδάει το Disco Partizani κι ο μικρός ούρλιαζε "θα σε σκοτώσω παλιοτέρας που τόλμησες να ακουμπήσεις τη κάπα μου!".

Χάζεψα τα ρούχα να στροβιλίζονται μέσα στο πλυντήριο με τις σαπουνάδες και ανακάλυψα πως μέσα στα λευκά, είχα βάλει κατά λάθος ένα κόκκινο σώβρακο με τον Κεραυνό Μάκ Κουίν του μικρού. Ρούχα μαζί που πλένονται και θα μου βγούνε ροζ, σκέφτηκα αλλά ευτυχώς υπάρχει κι η χλωρίνη... Στη δίνη του πλυντηρίου σκέφτηκα τη συφορά στη Μιανμάρ, νεκρά παιδιά να πλέουν στα βρώμικα νερά του ποταμού και συνειρμικά η εικόνα μιας μουσουλμάνας που σκοτώθηκε μπροστά μας στο Κάιρο, όταν την πάτησε αυτοκίνητο. Έτσι το θέλησε ο Αλλάχ, είχε πει ο οδηγός μας κι είχα βάλει τα κλάματα.

Τι τις ήθελα τις τριτοκοσμικές χώρες αφού δεν μπορώ τη δυστυχία; Βέβαια και στην Πράγα έκλαψα μ' ένα πεντάχρονο που βοήθαγε τον πατέρα του σε ένα υπαίθριο σιδεράδικο στην Πλατεία του Δημαρχείου, όλη μέρα στο κρύο. Στην Κωνσταντινούπολη έκλαψα με τα παιδιά που κατασπάραζαν σκουπίδια, που άφηναν οι μαγαζάτορες πάνω στις ράγες του τραμ της Ίστικλαλ. Θα είμαι ευσυγκίνητη, μάλλον...

Την επόμενη φορά, θα πάω στη Νέα Υόρκη, ντυμένη με μάρκες από τη κορυφή ως τα νύχια και θα το παίξω urban guerilla, όταν θα σκοντάψω πάνω σε κανέναν άστεγο με άδειο βλέμμα...