Όταν ο ένας γίνεται σατράπης κι ο άλλος του το επιτρέπει...

Η Λίλα από τη Βουλγαρία -η καλή γυναίκα που με βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, διότι εγώ είμαι ανεπρόκοπη και βαριέμαι- δεν τραγουδάει πλέον το Disco Partizani. Τίποτα δεν τραγουδάει. Μόνο κάνει δουλειές με σκυμμένο το κεφάλι κι όλο ξεφυσάει. Κι όταν ο μικρός μας την απείλησε με ένα πλαστικό ραβδάκι, πως θα την εξαφανίσει για πάντα, εκείνη, έτοιμη να κλάψει, του είπε "καλά εξαφανιστώ εγκώ δε θέλει ζήσω άλλο ζωή, φτάνει!". Τότε ο μικρός την άφησε ήσυχη και πήγε στο δωμάτιό του να γκρεμίσει έναν τοίχο ακόμα.

Αργότερα η Λίλα, καθώς σιδέρωνε, λέκιαζε τα ρούχα με τα δάκρυά της κι έτσι έβαλα στην άκρη το τακτ μου, που κινδύνευε να μεταφραστεί σε αδιαφορία και την ρώτησα τι της συμβαίνει. Μου εξήγησε πως ο άντρας της ο Αλέκος, είναι πολύ επιθετικός απέναντί της και πως τώρα που τα παιδιά τους μεγαλώσανε, αποφάσισε να τον εγκαταλείψει, μια που αυτός δεν δεχόταν κουβέντα για διαζύγιο. Μου έδειξε φρέσκους μώλωπες στο κορμί της από το ξύλο που είχε φάει το προηγούμενο βράδυ. Έκανα προσπάθεια να μην κλάψω μπροστά της και σηκώθηκα να φέρω κάτι από τη τσάντα μου, που ήταν σε άλλο δωμάτιο. Θα έσκαγα αν δεν λέκιαζα κι εγώ κάποιο ρούχο!

Το "ζευγάρι" αυτό, ήρθε πριν έξι χρόνια στη Ζάκυνθο, οικονομικοί μετανάστες. Δούλεψαν κι οι δυο σκληρά. Κατάφεραν κι έφτιαξαν ένα σπίτι, πλήρως εξοπλισμένο, όπως το ονειρεύτηκαν, στη πατρίδα τους. Πάντρεψαν την κόρη τους. Έγιναν και παππούδες. Αγόρασαν ακριβό αυτοκίνητο κι η θλίψη της ξενιτιάς, της εξαθλίωσης, της ανάγκης, είχε φύγει πια, μακριά από τα πρόσωπά τους. Πλέον πάνε στη πατρίδα για διακοπές.

Η Λίλα από τη Βουλγαρία, δέχεται καθημερινά, τη βία από τον άντρα που επέλεξε να παντρευτεί, χωρίς ποτέ να έχει τολμήσει να το ξεστομίσει. Η ίδια θύμα και θύτης. Μα αποφάσισε πλέον να βάλει τελεία στον θέμα αυτό. Τώρα αυτός την απειλεί πως θα την σκοτώσει κι αυτήν και τον δεκαοχτάχρονο γιό "της", επειδή την υποστηρίζει. Να βάλει τελεία σε κάτι που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε αρχίσει, αφού -όπως μου είπε- την χτυπούσε από τις αρχές που γνωρίστηκαν.

Γιατί η Λίλα δέχτηκε να παντρευτεί αυτόν τον άντρα; Ίσως και από ανάγκη. Κι έκανε παιδιά μαζί του κι είχαν υποχρεώσεις και τώρα; Τώρα προσπαθεί να πατήσει στα πόδια της και αυτό που την νοιάζει, δεν είναι το ξύλο που έχει φάει, ούτε το βρίσιμο, ούτε οι απιστίες, ούτε τίποτα! Αυτό που νοιάζει την Λίλα, είναι που δεν έχει ούτε ένα "σέντσιο" στη τσέπη της, γιατί τα ξόδεψε όλα για το σπίτι, τα παιδιά, το καλό αυτοκίνητο. Όμως μου είπε το εξής: "ντεν έχει προμπλέμα Λίλα γκερή, δουλέψει έχει λεφτά". Και σκέφτομαι πως αυτή η γυναίκα, με τόσα που έχει περάσει δεν κωλώνει! Μπορεί βέβαια να στεναχωριέται αλλά δεν το βάζει κάτω! Και τη χαίρομαι...

Κι η Λίλα από τη Βουλγαρία κι άλλα τόσα να περάσει θα αντέξει κι ούτε ποτέ της κατάθλιψη θα μάθει τι θα πει. Γιατί άμα ζεις μια ζωή μες στη μαυρίλα και παλεύεις να επιβιώσεις, η κατάθλιψη είναι μεγαλύτερη πολυτέλεια από το ακριβό αμάξι και το πλήρως εξοπλισμένο σπίτι. Η κατάθλιψη, απλά δεν υπάρχει!

Στη Λίλα λοιπόν, αφιερώνω τους παρακάτω στίχους της Ελένης Λιάκου, που τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο οποίος είχε γράψει και τη μουσική και της εύχομαι καλή τύχη στο νέο της ξεκίνημα!

Μεγάλο της ζωής μας το ταξίδι
μας κούρασε και όμως προχωράμε
χαμένοι και οι δυο απ' το παιχνίδι
στο ίδιο όνειρο πια δεν χωράμε.

Το μεσημέρι καίει το μέτωπό σου,
το βράδυ δεν αντέχω στο σκοτάδι.
Κάθε πρωί αλλάζεις το σκοπό σου
κι έγινε σίδερο βαρύ το χάδι.

Δύσκολο το παιχνίδι της αγάπης
εάν αυτή δεν είναι καθώς πρέπει
όταν ο ένας γίνεται σατράπης
κι ο άλλος τέτοια δεν τα επιτρέπει.

Το μεσημέρι καίει το μέτωπό σου,
το βράδυ δεν αντέχω στο σκοτάδι
κάθε πρωί αλλάζεις το σκοπό σου
κι έγινε σίδερο βαρύ το χάδι.