Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

Ωδή στον αγχωμένο Έλληνα blogger



Το blogging ερωτεύθηκα
και πόσταρα όλη μέρα
Παράτησα σπίτι, δουλειά
Τα πάντα στον αέρα!

Να γένω πάσχιζα κι εγώ
μία διάσημη blogger
μα θέλω ξόρκι μαγικό,
ωσάν τον Harry Potter!

Ολονυχτίς το έγραφα
το πόνημα στο laptop
Τη μέρα εχανότανε,
επήγαινε στον πάτο!

Κάτι ψυχοπονιάρηδες,
ένιωσαν τον καημό μου
Και μου εκδήλωσαν σαφώς
πως είναι στο πλευρό μου!

Και κοίταζα με προσμονή
τα σχόλια στο πόστο
Όμως δεν ήταν αρκετά
για να με καθιερώσω!

Το πρόβλημα συνάδελφοι
αν το κατανοείτε,
Το φτωχικό μπλογκάκι μου
να το επισκεφθείτε!

Αν καταφέρω και εγώ
σε ένθετο "ν' ανέβω",
εφημερίδας ξακουστής
χωρίς καν να "επέμβω"

Θα σας χρωστώ πραγματικά
μεγάλη ευγνωμοσύνη
Θα σας αφήσω ήσυχους
μέσα στην μπλογκοσύνη!

Κι εσείς bloggers αδέρφια μου
ποστάρετε με πάθος
Ώσπου μια μέρα όλους μας,
να μας χτυπήσει ο "δάκος"...


Από εκείνα τα "χαμένα αριστουργήματα" του site που έπεσε στο βωμό του εκσυγχρονισμού, αφιερωμένο στον φίλο που μου το ζήτησε. (Μήτσο εντάξει, δεν έχω ταλέντο στη ποίηση αλλά δεν βαριέσαι; Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε τούτη τη ζωή!)


9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Polu kalo to poihmataki alla kai to t-shirt, den paizetai! N.K.

mareld είπε...

Alma mia!!!

Και εγώ έψαχνα το ποιητή...
Τέλειο..με χιούμορ και φρεσκάδα!

Φιλιά!

Unknown είπε...

@Ανώνυμος: N.K., ευχαριστώ! Το μπλουζάκι το ψάχνω να το αγοράσω κι εγώ! :-)

@Mareld: Λευκό μου γιασεμί, που λέει και το άσμα... Χαμογέλα, σου πάει!

Besos!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου Dana,
Σου αφήνω ένα ακόμη blogoποιηματάκι, που έκανα εισαγωγή από την Blogoslavia. Αποτελεί άγνωστο κατάλειπο του μεγάλου ποιητή μας Κώστα Καρυωblogάκη, που δεν έζησε εκεί λίγο πριν αυτοκτονήσει.
To αφιερώνω σε σένα βεβαίως και σε όσους σχολιαστές σου έχουν λυσσιάξει που σε αγαπάμε.
Σε εκείνους που μπαινοβγαίνουν, μπας και συγκινήσουν και όταν οι άλλοι "γράφουν" τα υστερικά σκερτσάκια τους, γράφουν και οι ίδιοι είτε πόστα γεμάτα πόνο, είτε σχόλια γεμάτα χυδαιότητα.


Οι δανεικοί αυτόχειρες

Πληκτρολογούν τον κωδικό τους. Μπαίνουν
στο blog, που τόσο έχουν αγαπήσει…
Διαβάζουν post και το ποντίκι σέρνουν
(Τά’παιξε μάλλον από την πολύ την χρήση.)

Είναι το blogging λένε,τραγωδία.
Θεέ μου, τα φριχτά comments των ανωνύμων…
Πώς χάθηκε με μιάς τόση μαγεία;
Κόσμε των blog, δεν είσαι ελεήμων…

Ανοίγουν το free counter, κοιτάνε
“πόσο ανέβηκαν απόψε οι επισκέψεις;”
Την περασμένη δόξα αναμετράνε
και στο μυαλό χορεύουν χίλιες σκέψεις.

Όλα τελείωσαν. Το τελευταίο post νάτο,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει:
“Φεύγω. Κλείνω το blog μου το γαμάτο.
Δε θα χαθούμε, μη σας φάει το μαράζι.”

Βλέπουν την οθόνη, βλέπουν την ώρα.
“Δένει η φωτογραφία ή είναι λάθος;”
“Όλα τελείωσαν” ψιθυρίζουν “τώρα”,
Βέβαιοι πως θα επιστρέψουν κατά βάθος.

Unknown είπε...

@Βασιλικός κι α μαραθεί... : Χίλια ευχαριστώ για την προσφορά σου και για το γέλιο μέχρι δακρύων, που μου χάρισες! Αριστουργηματικό!

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ πολύ για το έπος! Αν και γραμμένο σε χιουμοριστικό ύφος, κρύβει πολλά νοήματα και καυτηριάζει γνωστές και μη εξαιρεταίες καταστάσεις! Εύγε!

Unknown είπε...

@Μήτσοοοο το νου σου, μη κάψεις το παστίτσ(ι)οοοο!

Ευχαριστώ αγαπητέ, να 'σαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

τι να πούμε τι, τι να τραγουδήσουμε....εεε, τι να μπλογκάρουμε θέλω να πω! Με το μαλακό βλογκέρισες και βλόγκερς, όλοι θα πάρουμε :) Το επτανήσιο χιούμορ πάντα ευπρόσδεκτο. Pink_Fish

Unknown είπε...

Ψαράκιιιιιιι!

Του μπλόγκερ το κάγκελοοοοοοο!

Φιλιά!