Athens, my lover!

Απογευματάκι, μπλοκαρισμένοι στη κίνηση της Αχαρνών, χαμογελώ και ρουφάω καυσαέριο από το ανοιχτό παράθυρο. Συγκρατώ τον βήχα που μου προκαλεί αυτό το κάψιμο στο λαιμό κι ανάβω αμέσως τσιγάρο.

Χαζεύω τη Βίλα Αμαλίας και σκέφτομαι πως κρατάει ακόμα, αυτή η κολόνια. Έχω κι εγώ μια chanel, δώρο από "χέρι", εδώ και δεν θυμάμαι πόσα χρόνια. Το χρώμα της έχει αλλάξει και η μυρωδιά της, δεν είναι το ίδιο έντονη.

Στο σταθμό του μετρό, στον Κεραμεικό, βρίσκω στο σταντ την LiFO, μυρίζει φρεσκοτυπωμένο χαρτί. Λίγο μετά την ξεφυλλίζω από πίσω προς τα μπρος -κακή συνήθεια- και σκαλώνω στην συνέντευξη του Στέλιου Κούλογλου. "Α ρε Στέλιο..." μονολογώ και πίνω φρέσκο χυμό πορτοκάλι, μέχρι να έρθουν οι φίλοι.

Αγκαλιές και φιλιά και ματιές χαρούμενες, ευχαριστημένες, χορτάτες. Αλλαγμένοι όλοι, προς το καλύτερο. Ωραία πράγματα. Το γλαστράκι με τον πλατύφυλλο βασιλικό που μου χάρισαν στο Butcher's shop, τον έδωσα το βράδυ σε μια αγαπημένη φίλη. Την συναντήσαμε σε μια μπυραρία στην Αλεξάνδρας. Χάρηκε πολύ.

Απίστευτο τρέξιμο, για να προλάβω όλες τις δουλειές. Αγωνία, ιδρώτας, πολλή ζέστη. Κόσμος με ζωηρό βήμα και η πρώτη καλοκαιρινή φουσκάλα στο πόδι, από το πέδιλο. Το μετρό σωτήριο για το κέντρο όπου οι πορείες συνταξιούχων, εργαζόμενων και άλλων, το κράταγαν προστατευμένο από τις επιθετικές μηχανές των μηχανοκίνητων πάσης φύσεως.

Γλάστρα με λεβάντα, σε μια -πάντα- φιλόξενη βεράντα, στο Γαλάτσι. Χαλαρή κουβεντούλα για την τρέχουσα επικαιρότητα, με τη συνοδεία λευκού, ζακυθινού κρασιού. Ή είμαστε τοπικιστές ή δεν είμαστε, τέλος πάντων!

Η επιστροφή στο νησί, λυτρωτική. Αγκαλιά με τα ευχάριστα -τελικώς- νέα. Νυστάζω φοβερά μέσα στο αυτοκίνητο και δεν καταφέρνει να με ξυπνήσει ούτε ο παγωμένος, δυνατός καφές. Ακούμε στο ραδιόφωνο, Δεύτερο Πρόγραμμα. Καλεσμένη η Μαριανίνα Κριεζή. Την ακούω να λέει πως αγαπάει περισσότερο τους στίχους που έχει γράψει με την καρδιά της και λιγότερο αυτούς που έχει γράψει με το μυαλό. Σιγοτραγουδάμε, τη Σερενάτα, με προσοχή! Μην καλύψουμε τη φωνή της Αρλέτας.

Το μεσημεριανό ferry, γεμάτο κόσμο. Δυο μεγάλες κυρίες μαλώνουν δίπλα μας, για το ποιο νησί πρόκειται να επισκεφθούν. Η μία λέει τη Ζάκυνθο κι η άλλη την Κεφαλλονιά. Η διαφωνία παίρνει διαστάσεις επικίνδυνες και ζητάνε τη βοήθεια του κοινού. Μόλις η μία επιβεβαιώνεται ότι πάνε Ζάκυνθο, αρχίζει να βρίζει την άλλη και να την μουτζώνει. Η άλλη παρεξηγείται, παρατάει την πορτοκαλάδα στο τραπεζάκι και πάει να βρει την αρχηγό του ΚΑΠΗ για να της κάνει τα παράπονα.

Μέρα ορκωμοσίας για πολλά στρατευμένα ζακυνθινόπουλα. Σέρνουν τα άρβυλά τους στο κατάστρωμα και τα περισσότερα έχουν στο στόμα αναμμένο τσιγάρο. Φαίνονται λες, λίγο πιο αρσενικά από όταν έφευγαν για να παρουσιαστούν. Συγκινημένοι γονείς στα σαλόνια, σε πηγαδάκια αλληλοσυμπαράστασης. Θα περάσει και αυτό...

Η θάλασσα πάτωμα, γλιστράμε απαλά όλο και πιο κοντά στο νησί. Περνάνε οι αθηναϊκές εικόνες, των τελευταίων ημερών, σαν slide show από μπροστά μου. Η επαναπροσαρμογή στην καθημερινότητα, απλή κι εύκολη. Η Αθήνα, πάντα αγαπημένη, δεν είναι για πολύ. Σαν την παράνομη ερωμένη, μας χαρίζει λίγες μέρες απόλαυσης αλλά νοιώθουμε πιο ασφαλείς μακριά της...

Στο μεταξύ, οργανώνουμε στο μυαλό μας, τι θα κάνουμε την επόμενη φορά που θα τρέξουμε στην αγκαλιά της. Φυσικά, ούτε τα μισά δεν πραγματοποιούνται. Έτσι, για να έχουμε λόγο να ξαναπάμε. Λες και μας χρειάζεται...